Ægir - 01.02.1947, Blaðsíða 13

Æ G I R
43
þess að sjómennirnir geti hagnýtt sér þessi
nýju tæki, þarf jafnhliða að sjá fyrir öllu
þvi í landi, sem þar til heyrir, svo sem mið-
unarstöðvum o. fl. Valdhafarnir verða að
niuna eftir því að greiða götu þoss i hví-
vetna, og hafa þar með í ráðum revnda
skipstjórnarmenn og aðra þá, sem þekk-
*ngu hafa á þessum málum.
Sjómenn við Faxaflóa hafa sagt mér, að
lilfinnanlegast sé, að ekki skuli vera mið-
unarstöð við Garðskaga, að það mundi mik-
auðvelda bátunum siglingu um þá hættu-
iegu leið, sem þar er í dimmviðrum er
veðrin geysa. Það má ekki spara neitt al’
þvi, sem öryggi veitir fyrir sjófarendur,
þeirra starf er dýrmætara fyrir okkar þjóð
en svo, að þar megi skera framlögin við
neglur sér. Nú á tímum er ekki hægt að
þera því við, að við höfum ekki fjárráð til
þessara framkvæmda, þar sem fé virðist
nægilegt til þess að kaupa allt sem augað
girnist.
Fiskibátar okkar liinir nýju eru glæsileg
skip 0g sjálfsagt góð, en það verða menn
nð gera sér Ijóst, að erfitt er að koma öll-
l,m þægindum, sem æskilegt er að liafa,
fyrir í ekki stærri skipum. Þá er tekið það
rnð að byggja ofan á skipin stærri hús en
þolurinn í raun og veru er fær um að bera,
°g er sjóhæfni skipanna þar af leiðandi
nnsboðið. Berið þetta saman við gömlu
i utterana, sem voru viðurkennd sem góð
sJóskip. Að vísu verður sá samanburður að
suinu leyti vafasamur, þar sem ]iá voru
Seglin, en nú er vélaaflið notað til þess að
knýja skipin áfram, það eru ólík öfl, og
yhrif þeirra á skipin mjög á annan veg,
þegar út í vont er komið. Kútterunum var
l;*gt til, með viðeigandi seglum, nú verða
nienn að minnka ferðina og beita skipun-
um eftir því sem bezt lientar. Þá finna menn
hvernig veðrin hafa skipin, með þessum
niiklu 5dirbyggingum, á valdi sínu, þar sem
svo mikill hluti skipsins er ofan sjávar.
Ef þessi skip verða fyrir vélabilun, er mjög
haepið að lialda þeim til á seglum þeim, sem
:i þeim eru, nema þá á undanhaldi, og verða
menn þá að liggja svo að segja stjórnlausir
undir áföllum. Að þessu athuguðu virðist
mér auðsætt, að það á ekki að byggja meira
yfir skip af þeirri stærð, sem hér er eink-
um átt við (þ. e. 50—100 lesta skip) en það,
sem minnst verður komizt af með við stjórn
og siglingu.
Sjómenn, gleymið aldrei að lil eru ýmis
bjargráð, sem sjálfsagt er að grípa til, svo
sem að nola lýsi eða olíu til þess að deyfa
hrotsjói með, — það er staðrevnd, að með
því má mikið draga úr brolsjóunum — og
hefur það oft verið gert. Eg hef reynt það,
og er undravert að sjá þá breytingu, sem
verður við það, að feitarbráin breiðir sig
um yfirborð sjávarins.
Mér er það vel ljóst, að það er mikill
vandi að skrifa um þessi mál, einkum nú,
þar sem tækni nútímans er jafn ör og raun
er á. Eins og áður segir, vænta menn mikils
af öllum hinum nýju tækjum, sem menn
eru sem óðast að koma fyrir í fiskibátun-
um, og vart getur maður gert sé grein fyrir
þeim mikla mun, sem orðinn er á öllum
búnaði skipa og báta. Allt þetta verða menn
að læra að notfæra sér skynsamlega, því
að alltaf er þó sjórinn hinn sami með öll-
um sínum duttlungum, sem menn verða allt-
af að taka lillit til, á öllum tímum. Það
liggur við, að maður verði að halda að því
fleiri og fullkomnari tæki sem mannsand-
inn ræður j'fir, því vanmáttugri verði
menn frammi fyrir hamförum náttúruafl-
anna. Vist er um það, að barátta við óblíða
veðráttu herðir okkur og stælir, gerir menn-
ina færari um að mæta þeim erfiðleikum,
sem sjómenn verða að þola við störf sín
öðrum fremur.
Lýsiskaup Nýsjálendinga.
Stjórn Nýja-Sjálands liefur ákveðið, að á
þessu ári skuli ekki veitt innflutningsleyfi
fyrir þorskalýsi frá öðrum löndum en
Stóra-Bretlandi. Geti Stóra-Brelland hins
vegar ekki fullnægt þorskalýsisþörf Ný-
sjálendinga, kemur til greina að kaupa af
öðrum þjóðum og þá einkum þeim, sem eru
á sterlingssvæðinu.