Ægir - 01.03.1954, Blaðsíða 5

Æ G I R
35
hlotizt af því, að nauðsynlegur öi’yggisbún-
aður er ekki eins og til er ætlast.
Það er ætlazt til þess, að skip séu skoðuð
e'nu sinni ú ári, ekki oftar, nema eitthvað
serstakt komi fyrir. Við skulum gera ráð
fyrir því, að allt, sem reglurnar heimta, sé
1 ^ngi, þegar skoðun fer fram. Þá hefur
stundum þurft að kaupa marga hluti nýja,
sem eyðilagzt hafa milli skoðana, vegna
þess að ekki hefur verið hirt um að halda
öllu vel við. Margir eru þeir, sem hirða
hlutina vel og' sumir ágætlega. Þá menn tel
ég að ætti að verðlauna. Aftur eru aðrir,
sem gleyma hirðuseminni of oft, láta sig
íitlu skipta, þótt skipið sé óhreint og illa
htlítandi, hirða ekki um að lagfæra jafn-
oðum og úr sér gengux-, láta bara drasla.
^ ið þá menn er bágt að eiga, en „flýtur á
nieðan ekki sekkur“ stendur þar. Skoðun
°g eftirlit kemur því aðeins að gagni, að
sjómenn og skipaeigendur hjálpist að með
a,Jt, er að búnaði skipa lýtur. Það kostar
nhkið fé að hafa alla hluti góða og vel hirta
nm borð í einu skipi, en það kostar meira
fé að láta allt drabbast niður vegna hirðu-
,eysis.
Þá er öryggið æði mikið meira á vel hirta
skipinu en hinu illa hirta. Það ætti að vera
nietnaðaimiál íslenzkra sjómanna og skipa-
eigenda, að halda skipunum vel við, bæði
utan og innan, hvar sem þau fara undir
fánanum, sem öllum þykir vænt um. Einnig
ey skipið oft og tíðum annað aðalheimili
sjómannsins. Nýjar reglur um eftirlit með
skipum komu út á síðastliðnu áiú, eru þar
nokkur nýmæli um björgunartæki, sem
nreiðanlega miða að auknu öryggi.
Aðallega eru þessi nýmæli í samræmi
Vlð hreytta tíma, aukna tækni, sem íslend-
mgar tileinka sér sem aðrar þjóðir. Ættu
torráðamenn skipa að kynna sér þessar
reglur vel. Mjog er áríðandi, að allir sjó-
nienn þekki bjargtækin hverju nafni, sem
þau nefnast, ætti að veita almenna fræðslu
nni meðferð þeirra. Mætti hugsa sér, að
nániskeið væru haldin árlega í flestum
Veiðistöðvum, einnig mætti hugsa sér þetta
sem sérstaka námsgrein í alþýðuskólunum,
jafnvel i efstu bekkjum barnaskólanna,
svo og öllum skólum sjómannastéttar-
innar.
Bjargtæki, svo sem hvers konar fleyti-
gögn, báta, fleka, bjarghringi, bjargbelti
o. fl., telja menn yfirleitt óhugsandi að vera
án. Á smærri skipum er oft mjög erfitt að
koma fyrir t. d. bjargbátum, verða það allt-
af litlar kænur, sem mönnum finnst að
muni veita litla hjálp. Satt er það, að ekki
lirðist vera mikið að treysta á smápramma,
en oft getur það þó komið að gagni, eink-
um ef þeir eru búnir fleytigögnum. Skip
geta sokkið í góðu veðri, svo sem ef eldur
kemur upp, sem ekki tekst að slökkva, eða
ef skip rekst á sker eða land svo það brotni
og ekki verði komizt í land nema að geta
fleytt sér, enda þótt á smákænu sé. Mætti
um þetta nefna dæmi, en verður ekki gert
að þessu sinni.
A smærri skipum eða bátum hefur verið
horfið að því ráði að hafa gúmmíbáta, sem
eru mjög fyrirferðarlitlir og í mörgum til-
fellum eitt liið ágætasta bjargtæki, svo sem
dæmin sanna. Enda þótt gúmmíbátar séu
að ýmsu leyti æskileg lausn á þessum
vanda, þá er það nú samt svo, að enn þá
eru á þeim ýmsir gallar, en vissulega standa
þeir til bóta. Ættu þeir að vera með hverju
skipi, enda þótt trébátur sé aðalbjörgunar-
báturinn.
Allir opnir vélbátar (trillubátar), án til-
lits til stærðar, ættu að vera búnir fleyti-
gögnum, Ioftkössum, sem varna því, að þeir
geti sokkið, þótt þeir fyllist af sjó. Talið er,
að loftkassi, sem er einn rúmmetri að stærð,
beri um 900 kg. Vélar í svona bátum eru
yfirleitt léttbyggðar, ef menn athuga, hve
þungar þær eru, og svo annað það, sem
venjulega er í bátnum og getur sokkið, þá
geta menn alveg vitað, hve stóra loftkassa
jxarf að hafa. Algengt er að heyra menn tala
um það, að það sé ekkert pláss fyrir loft-
kassa í svona bátum. Það er að minni hyggju
mesti misskilningur. Það er hægt að hafa
kassa undir þóftum, svo og í báðum skut-
um, jafnvel utan með undir hástokkum.
Vissulega þarf að srníða kassana eftir lagi