Alþýðublaðið - 09.07.1923, Blaðsíða 3

ef bankinn hefbi, síban nefndin lauk
störfum sÍDum, veitt einhver stór
lán, sem hefðu bakað eða œtla
mætti að mundu baka bankanum
stórtjón, og skal því fljótt svarað,
að bankastjórnín neitar því ger-
samlega, aö nokkur slík lán hafl
verið veitt í bankanum, enda hefir
enginn þeirra manna, sem hafa
verið að fitja upp á nýrri rann-
sókn, drepið á neitt slíkt.
(Frh.)
Svefnvéi.
Norskur verkfræðingur, N. W.
Aasen, hefir haldið sýniDgu á
svefnvél, er hann hefir íundið upp.
í löngum fyrirlestri lýsti hann
þjáningum af svefnleysi og benti
á, hversu skaðleg áhrif ýmis svefn
lyf hefðu á mannleg lfffæri, Til-
efni þess, að hann fór að fást við
uppfundningu svefnvélar, kvað
hann hafa verið það, að hann
þjáðist í 4 ár af megnu svefnleysi.
Hann aðgætti, hversu fljótt barn
er að sofna, er því er vaggað, og
hversu gott fullorðnir eiga líka
með að falla í svefn, er þeir ferð-
$st með gufuskipum eða í eim-
lestum, og komst að þeirri niður-
stöðu, að háttbundnar vélahreyf-
ingar eða hljóð yllu syfju. Bnn
hafði hann tekið eftir þvf, að her-
menn, er skyldu sofa stutta stund,
drægju eins og ósjálfrátt húfuna
fram yfir andlitið og sofnuðu þá
fljótt. Hann varð þess fullvís, að
af öllum utanaðkomandi áhrifum
ylli helzt syfju loftstraumur með
stuttum köflum yflr augu og enni.
Þetta er það, sem rekur ketti,
refi og hunda til þess að stinga
neflnu undir rófuna, er þeir vilja
sofna, og fuglana til að stinga
höfðinu undir væng sér. Nú eru
menn rófulausir, sem kunnugt er,
og því bjó þessi slyngi verkfræð-
ingur til grímu, sem geti haft sömu
áhrif sem húfa hermannsins eða
skottsendi kvikindsins. Vélin, sem
gerð er úr aluminum, er útbúin með
hugvitsamlegum loftræsi, sem flyt-
ur hreint loft í vélina. Gríman
liggur nokkuð þétt að niðurandlit,-
inn og veldur því, að loftstraum-
urinn, er maðurinn andar frá sér,
__ í
rennur upp um augu og enni.
Með þessum hætti falla hlýjar )oft-
öldur um andlitið, sem færa þreytt-
um manninum þveyðan svefn.
Uppflnnandinn ábyrgist öllum,
er fá sór vélina og nota hana,
fastan og draumlausan svefn.
Blaðið útlenda, sem þetta er
tekið eftir, segist ekki efast um
gildi uppfundningarinnar, en þykir
nokkuð mikið haft fyrir svefnin-
um. Hitt só miklu betra ráð, sem
greinarhöfundu'rinn noti, að lesa
dálitla stund í aftuihaldsblaði og
láta það síðan falla á gólfið;
það só bæði ódýrt og hættuiaust
svefnlyf.
Bækur og rit,
send Alþýðublaðinn,
Fiskrannsðknir 1921—1922.
Skýrsla til stjórnarráðsins. Eftir
Bjarna Sœmundsson. — Skýrsla
þessi, sem er sérprentuð úr »And-
vara< í ár, er fróðleg mjög, eins
Bdgar Rice Burroughe: Dýr Tarzana.
svo. Heili hennar og taugar voru daufar af þjáning-
um og áföllum.
Honum til uhdiunar lék dauft, en því nær
hamingjusamlegt broa um varir hennar. Hún var .
að hugsa um, þakklátt í hjarta, að þessi litli líkami
var ekki af elsku litla Jack hennar, og — bezt af
öllu — Rokoff vissi líklega ekki hið sanna.
Helzt hefði hún viljað segja þetta upp í opið
geðið á honum, en hún þorði það ekki. Ef hann
framvegis héldi, að hér væri barnið hennar, var
hinn rótti Jack því öruggari, hvar sem hann
var. Hún hafði reyndar enga hugmynd um veru-
etað sonar síns; — hún vissi einu sinni ekki, hvort
hann var enn á lífi. fó gat það verið.
Þab gat meira en verið, að einhver félagi
Rokofis hefði án vitundar han3 haft, skifti á börn-
um, og sonur hennar gat verið hjá einhverjum vin-
um hennar í Lundúnum. Nóga vini átti hún þar,
sem bæði vildu og gátu greitt hvað háa upphæð
Bem var í lausnargjald, væri þess krafist, til þess
ab sonur lávarðsins af Greystoke yrði laus lút-
inn.
Ótal sinnum háfði hún hugsað um þetta og á
ýmsa vegu, síðan Sveinn, nóttina góðu á Kincaid
hafði lagt barnið í arma hennar og hún um
morguninn hafði sóð, að hún átti það ekki. Pess
oftar sem hún hugsaði um þetta, því kærari varð
henni sá draumur að Jack litli vtiri jnú óhultur.
Aldrei mátti Rússinn vita, að þetta væri ekki 1
hennar barn. Hún sá, að úti var um sig; — þegar
Sveinn og maður hennar voru úr sögunni, vissi
enginn af þeim, sem hefði getað og viljað hjálpa
henni, hvar hennar var að leita.
Hún vissi að hótun Rokoffs var ekkert skrum.
Hún efaðist ekki um, að hann mundi framkvæma,
eba reyna að framkvæma allar hótanir sínar. En
í versta falli þýddi það að eina skjótari endalok
hennar og lausn frá öllum þjáningum. Hún varð
að finna eitthvert ráð til þess að fyrirfara sór,
áður en Rokoff kæmi áformum sínum fram.
Haná vantaði að eins tíma, — tíma til þess ab
hugsa og búa sig undir dauðann. Hún fann, að
hún gat ekki stigið síðasta skreflð fyrr en öll von
var úti. Hún þráði því að eins líflð, að hún sæi
ráð til þess aÖ komast aftur til barnsins síns, og
þótt sú von væri veik, vildi hún ekki vísa henni
á bug fyrr en í fulla hnefana, og hún sá, að hún
varð ab kjósa railli tveggja, — Nikolas Rokoffs —
eða dauða fyrir eigin hendi.
>FarðuI< aagði hún við Rússann. >Farðu, og
lof mér að vera einni með líkinu. Heflrðu ekki
gert mér nóg ilt, þótt þú látir mig nú vera í friði ?
Hvað hefl óg ilt gert þór, ef þú getur aldrei hætt
að elta mig ?<
>Þú geldur fyrir syndir apans, sem þú kaust,
þegar þú gazt fengið heldri mann og ást hans, —
Nikolas Rokofl,< svaraði hann. »En til hrers er að
þrátta um málið? Við gröfum barnið hér, og þú
ferð strax með mór til búða minna. Á morgun