Alþýðumaðurinn - 18.04.1931, Blaðsíða 2

2
Gmnniofflnar íiialdsins.
íslenskum verkalýð er, af margra
ára reynslu, kunnur níðsöngur í-
haldsins um samtök alþýðu og braut-
ryðjendur þeirrar hreifingar. í bar-
áttunni við Alþýðuflokkinn hefir
Ihaldið lftið notað önnur vopn ; hefir
ekki treyst til að gera sig bert
að því að hamast opinberiega og
augljóst á móti hagsmunabaráttu
fjöldans. Verið hrætt við að taka
afleiðingunum af svo ófagurri iðju,
enda séð að hún var ekki sigurvæn-
leg.
Síðustu árin hefir þessi söngur í-
haldsins farið lækkandi, og var um
tíma útlit fyrir, að hann myndi hverfa
úr sögunni, þar til á síðasta ári, að
hann var gefinn út »á plötum« og
er nú stjórnað og haldið uppi af
kommúnistum.
Síðan »Verklýðsblaðið® hóf göngu
sína; meðan kommúnistar höfðu yfir-
ráð vfir »Skutli« og síðan þeir náðu
»Verkamanninum« á sitt vald, hafa
þessi blöð ekkert annað haft að
flytja almenningi en margupptuggið
níð um stjórnendur Alþýðuflokksins
og aðra þá verklýðssinna, sem ekki
vilja vera með kommúnistum í því
að ej'ðileggja samtök íslenskrar al-
þýðu. Svo hreinræktaður íhalds-
söngur er það, sem grammofónar
þessir hafa að flytja, að minnugir
menn þekkja orðréttar níðklausur
úr gömlum íhaldsblöðum í þessum
»heiðruðu« málgögnum. Hefir í-
haldið líklega aldrei slegið sér meira
upp en þegar það komst upp á að
trekkja upp þessa nýjustu grammo-
fóna sína og láta þá syngja söngva
sína frá hinurn »gömlu og góðu«
tímum. Og hlutskiftið hæfir vel
Kommúnistaflokki íslands.
Undanfarið hefir eitt kommúnista-
ljósið verið að rita í »Verkamann-
inn« um muninn á kommúnistum og
hægfara jafnaðarmönnum. Er grein
þessi mestmegnis gamlar íhalds-
skælur yfir gengi Alþýðufiokksins,
og því grátlega hlutskifti kommún-
istanna að verkalýðurinn treysti þeim
ekki til að hafa forystumál alþýðu á
ALÞÝÐUMA ÐURINN
hendi. Ekki getur greinarhöf. bent
á eiit einasta atríði sem sannni
það, að kommúnistar geti orðið ís-
lenskri verklýðshreifingu að gagni,
en vísar til »baráttuskrár« komm-
únista !!! íslenskum verkalýð kem-
ur »baráttuskráin« ekkert við. Það
eina sem honum kemur við, er það
sem hann þekkir af reynslu og
þreifar á, starf kommúnista-
tlokksins síðan hann var stofnað-
ur. Og, eins og áður er bent á,
hefir það verið eitt óslitið rógstarf,
rekið af valdasjúkum ómennum,
sem ekki hafa mannrænu til að
fara fram í baráttunni eins og for-
sjálir menn. Slík er rejmsla íslensks
verkalýðs á K. í. og eftir henni er
og verður hann dæmdur.
Svo vitnað sé í baráttuskrána,
skal þess getið, að eitt af hlutverk-
um K. í. er það, að vinna á móti
áhrifum hægfara jafnaðar-
manna í Alþýðuflokknum.
Til að uppfylla þetta atriði, er hinn
gamli Íhaldsníðsöngur hafinn í mál-
gögnum kommúnistanna, stofnað til
óspekta á fundum verklýðsfélaganna,
reynt að fá í gegn samþyktir, sem
eru félögunum til skaða og skamm-
ar, og rógsyrði borin milli félaga.
Og suður í höfuðstaðnum sitja
kommúnistar á makkfundum með í-
haldinu, til að framkvæma baráttu-
skrána, sem / reyndinni er ekk-
ert annað en þetta eina atriði, sem
hér hefir verið minst á.
Sjálfsagt hefir íhaldið aldrei dreymt
um að það myndi eignast slíka íleppa
í skó sína, eða að níðsöngur þess,
sem var búinn að verða því til skaða
og skammar í langa tíð, yrði upp
tekinn af öðrum.
En nú á tímum gerast mörg
æfintýri, jafnvel íhaldinu til gleði.
Verkamaður.
Kirkjan: Engin messa á Sunnu-
daginn.
Eins og að undarförnu hefir Hjúkr-
unarlélagið Hlíf basar á sumard. fyrsta
i húsinu Skjaldborg. Pær konur,
sem láta vilja muni á basarinn, eru
beðnar að koma þeim til ungfrú
Kristbjargar Jónatansdóttur, frú Elísa-
betar Friðriksdóttur, eða frú Jóhönnu
Pór, fyrir 19. þ. m.
Innilegt þakklæti fyrir auð-
sýnda hluttekningu við jarðarí'ör
Valgerðar Erlendsdóttur.
Aðstandendurnir.
Til minnis.
íhaldið er afskaplega hlessa yfir því
hvað Framsóknarstjórnin eyði miklu
af fé þjóðarinnar. Er hér ekki um
neitt smáræði að ræða fyrst íhaldið
finnur til þessa, jafn flolta sögu og
það á að baki í þessum efnum. Al-
þýðumaðurinn ætlar ekki að fara að
bera blak af Framsóknarstjórninni,
enda væri það enginn hægðarleikur;
þær eru ansi flottar á almenningsfé,
blessaðar ríkisstjórnirnar. — En íhald-
inu og öðrum til minnis, leyfir Alþ.m.
sér að taka upp greinarkorn eftir Olaf
Friðriksson, sem birtist í Alþýðublað-
inu i vetur. Sýnir hún að íhaldið
getur nokkuð, þegar aðrir geta mikið.
Greinin er svo:
»Morgunblaðið« flutti fyrir nokkrum
dögum fráttir frá »landsfundinum«,
sem íhaldið hefir haldið hér fyrir
skemstu. »Dagskrármál Sjálfstæðis-
flokksins« hét greinin, og svo mikil
tíðindi og merkileg þótti Morgun-
blaðsritstjórunum samþyktirnar frá fund-
inum, að fyrirsögnin var þrídálkuð,
auk þess sem aðalfyrirsögninni fylgdu
sjö undirfyrirsagnir, og tóku allar
fyrirsagnirnar yfir jafnstórt svæði og
tvær blaðsiður í Helgakveri.
Ein fyrsta fyrirsögnin er þannig:
Fjármúl:
Vítt óstjórn og sukk í fjármálum
þjóðarinnar.
Krafist glöggra reikningsskila.
Petta er þá ein krafa íhaldsins, og
hún er vissulega sanngjörn. En þeg-
ar hún kemur frá landsfundi íhaldsins
veit maður ekki hvort mann á að
furða meira á ósvífni íhaldsforingj-
anna eða barnskgri einfeldni þeirra
manna, er íhaldið hafði hóað saman
á fund hér í Reykjavík, og sem vafa-
laust hafa margir hverjir staðið í
þeirri meiningu, að þeir væru að
vinna þjóðinni gagn.
Pað er rétt að athuga lítillega hvað