Alþýðumaðurinn - 28.07.1931, Blaðsíða 1

ALÞYSUMAÐD RINN
I. árg.
Akureyri, f’riðjudaginn 28 Júlí 1931.
41. tbl.
Úgæfuliðið.
Þess var getið hér í blaðinu fyrir
hálfum mánuði síðan, að kommun-
istarnir hér á staðnum væru búnir
að hlaða svo miklu af axarsköftum
og hringavitleysum í verklýðsmálum
I kringum sig, að vart myndi vera
hægt á það að bæta. En hrúgan
hefir vaxið all-áberandi síðan og er
búin að vekja á sér athygli allrar
þjóðarinnar.
Fyrir nokkrum árum hafði danskt
íhaldsblað það eftir breskum stjórn-
málamanni, að danskir kommunistar
höguðu sér heimskulegast allra
kommunista í heimi. Sé þetta rétt
haft eftir Englendingnum, hafa orð
hans fallið þannig, af því hann hefir
ekki þekt íslenska kommunista. Það
er enginn vafi á því að þeir skiþa
óvirðulegasta sess allra stjórnmála-
manna í heimi.
Þetta vesæla ógæfulið væri ekki
gert hér að umræðuefni, ef það
væri ekki svo ósvífið að þykjast
tala í nafni íslensks verkalýðs. Að
vísu eru það lygar, eins og alt ann-
að, er það ber á borð fyrir lands-
lýð, en þær eru þær svívirðilegustu
af öllu og nauðsynlegast að taka
þær til meðferðar.
Sannleikurinn er að á bak við
kommnnistana stendur enginti verka-
lýður. Verklýðsfélögin kveðja þá
aldrei til neins, og þeir væru alger-
lega út af dagskrá hjá íslenskum
verkalýð, ef þeir væru ekki altaf að
trana sér fram og láta á sér bera,
þar sem verklýðsmál eru á ferðinni,
verkalýðnum til óbætanlegs skaða
og ævarandi skammar.
Verkin tala víðar en hjá Fram-
sóknarstjórninni. Verk kommunist-
anna tala og gefa þeim allt annað
en góðan vitnisburð. Heimska þeirra
og fáfræði í verklýðsmálum er dæma-
laus. í fyrra stóð einn af fremstu
mönnum kommunista hér upp á
verkamannafélagsfundi og flutti langa
ræðu um eitt stórvirkið, sem þeir
þá ætluðu að framkvæma. Þegar
honum var bent á að mótstöðu-
mennirnir mundu beita hinum og
þessum brögðum á móti árásinni,
svaraði hann altaf: »Þá samþykkj-
um við«, og »við bara samþykkj-
um« o. s. frv.
Kommúnistarnir íslensku hugsa
aldrei lengra en það, að samþykkja
eitthvað á fundum. Hvað þarf til
að framkvœma hugsa þeir aldrei
um. Braut þeirra er því ein saman-
hangandi keðja ósigra og axar-
skafta.
Fáfræði kommúnista í verklýðs-
málum er jöfn heimskunni að fyrir-
ferð. Akureyrskur verkalýður hefir
haft gott dæmi þessa fyrir augum
undanfarið. Kommúnistarnir hafa
rekið hér kaupstreitumál. Þeir hafa
hrúgað hverri vitleysunni á aðra
ofan í blaði sínu. Þeir hafa haldið
fund á fund ofan, og samþyktun-
um hefir rignt niður eins og sót-
flyksum úr eldhússtrompi. Vinnu-
stöðvun hefir verið ákveðin, Reynt
hefir verið að framkvæma hana, en
mistekist, eins og alt annað hjá
þessum ógæfulýð Og sjá! Eftir
alt þetta brölt og brák opinberast
höfuðsmanni þessa »krossaða Jór-
salafararc-Iiðs sá »óttalegi leyndar-
dómur«, að vinnustöðvunin verði
ekki framkvæmt, nema fólkið, sem
vitinur, sé stöðvuninni fylgjandi.
Þetta er að vísu óneitanlega Ijós
blettur í því svarta myrkri fáfræð-
innar, sem þetta slysafólk virðist
ráfa í, en leyndardómurinn er þó
ekki meiri en það, að hann liggur
opinn hverjum þeim manni, sem af
mm nýja bió kíi
Þrið/udagskvöld kl, 8.30:
EILÍF Á8T.
Stórfengleg hljómmynd í 12
þáttum. Aðalhlutverkin leika
John Barrymore,
Dolores Costello
Mynd þessi er gerð eftir ein-
hverri frægustu ástarsögu
heimsins, »Manon Lescaut«
eftir skáldið Abbé Prevost,
er segir þar frá æfintýrum
úr lífi sjálfs sín.
Sýnd í síðasta sinni
Miðvikudagskvöld kl. 8 */j
Ný niynfl!
viti hugsar um verklýðsmál, hvað
þá þeim, sem hafa reynsluna til að
styðjast við.
Skrumið og ósannindavaðallinn
loðir jafn fast við ógæfuliðið, eins
og heimskan og fáfræðin. Þó allir
viti að íslenskur verkalýður hafi
hinn mesta ama af kommúnistun-
um, og vilji yfirleitt hvorki heyra
þá né siá, þykjast þeir alltaf vera
hið sígilda salt verkalýðsins. »Eftir
kröfum kommúnista«; »eftir tillög-
um stéttvísra verkamanna®; »fyrir
forgöngu kommúnista*, segja blöð
kommúnistanna altaf, þegar þau
geta verklýðsmála, þó kommúnistar
hafi ekki nærri þeim komið, nema
til skaða. Svo sjálfhælnir eru þeir,
að helst lýtur út fyrir, að þeir
reikni ekki með öðrum mönnum en
sjálfum sér, enda kalla þeir sig
»verkalýðinn« í hverju orði.
Vitaskuld verða kommúnistarnir
að athlægi fyrir þetta, en verst err