Alþýðumaðurinn - 24.06.1947, Qupperneq 2

2
ALÞÝÐUMAÐURINN
Þriðjudagur 24. júní 1947
Hvað bugsa verkamenn?
Þótt ekki sé hægt að segja, að hin
pólitísku verkföll, sem kommúnist-
ar beita sér fyrir um þessar mundir,
séu sérstaklega háreist eða umfangs-
mikil, lýsa þau ótvírætt vilja for-
sprakkanna til að skaða þjóðina og
þóknast húsbændum sínum erlendis,
sem ráða orðum þeirra og gjörðum
hér heima fyrir.
Mótspyrna hinna óbreyttu verka-
manna um land allt hefir að mestu
stöðvað verkfallaflan kommúnista.
Raunverulega eru engin verkföll út
um land, þótt blöð kommúnista séu
að reyna að halda því fram þvert á
móti staðreyndum, nema hin ólög-
legu verkföll hjá sumum síldarverk-
smiðjunum. Og þegar fyrsta dag af-
greiðslubannsin9, sem sum félög sam-
þykktu til styrktar Dagsbrún í Rvík,
brutu kommúnistar þessar samþykkt-
ir með því að afgreiða skip, sem
Dagsbrún hafði kallað afgreiðslu-
bann yfir.
AUt útlit er fyrir að verkfaU Dags-
brúnar í Rvík sé þá og þegar að
„renna út í sandinn“. óánægja
manna með verkfallið fer dagvax-
andi, enda er það ekki nema von
þégar eftirfarandi staðreyndir eru
athugaðar:. i
. Ein9 og kunnugt er, þóttust komm-
únistar hefja Dagsbrúnardeiluna á
þeim forsendum, að tollahækkanir
Alþingis ykju dýrtíðina í landinu
sem næmi kr. 1800.00 á hverja 5
manna fjölskyldu á ári. Auðvitað er
þetta fjarstæða, sem kommúnistar
hafa ekki getað staðið við og enginn
hagfrœðingur hefir fengizt til að
samþykkja, og er grundvöllurinn,
sem Dagsbrúnardeilan var reist á,
þar með úr sögunni. En sé málið þó
skoðað í því ljósi, sem kommúnist-
ar hafa túlkað, sést hver gróði Dags-
brúnarverkamanna er, þegar orðinn
eftir hálfs mánaðar verkfall.
Eftir þeirri vinnu, sem Dagsbrún-
•rmenn hafa haft imdanfarið, er ekki
hátt í lagt, að vinna éins verkamanns
á viku hlaupi upp á kr. 540.00 í al-
mennri vinnu (2 tíma eftirvinna á
dag hefir verið algengt). Vinnutap
hvers manns er þá þegar orðið nær
11 hundruð krónur og í lok þessarar
viku á seytjánda hundrað, eða jafn-
há uþpbæð að heita má og kommún-
istar teljá tollabækkunina á ári á 5
manna fjölskyldu. Séu tveir verka-
menn í sÖmu fjölskyldu og báðir í
verkfaUi, nemur tap þeirra samanlagt
þegar á þriðja þúsund krónur, eða
drjúgum hærri upphæð en hin upp-
hugsaða tollahækkun komma. Þeir
verkamenn, sem vinna fyrir hærra
kaup (hærri texta) en hér er lagt til
grundvallar, en það gera margir
Dagsbrúnarmenn, tapa enn meiru.
Ekki verður hlutur einhleypa
mannsins glæsilegri. Honum skammta
kommúnistar kr. 360.00 á ári af
tollahækkuninni, eða sem nemur
vinnutapi í fjögurra daga verkfalli.
Þegar svo að æ og æ kemur betur
í ljós, að þessi tollareikningur komm-
únistaforystunnar er helber blekk-
ing að mestu leyti, og engin líkindi
eru til að Dagsbrúnardeilan vinnist,
og nokkurra aura kauphækkun, þótt
hún næðist, gefur launþegunum eng-
ar verulegar kjarabætur, eins og
margsinnis er búið að sýna fram á,
en getur haft lamandi áhrif á fram-
leiðsluna i landinu og um leið at-
vinnu manna, er þá nokkuð undar-
legt þótt farið sé að kurra í verka-
mönnum í Rvík og sú staðreynd nálg-
ist með degi hverjum, að kommún-
istar missi tökin á öllu saman og
verkamenn gangi frá með allan skað-
ann, sem verkfallið hefir fært þeim?
Þetta er nú um Dagsbrúnardeil-
una, og sama sagan mun endurtaka
sig hjá þeim verkamönnum, sem hafa
látið ginna sig út í verkföll hjá síld-
arverksmiðj unum.
Eins og kunnugt er ætluðu komm-
únistar að koma á allsherj arverk-
falli í landinu og hvöttu verklýðsfé-
lögin til að segja þegar upp gildandi
samningum. Þetta hafa þeir nú étið
ofan í sig aftur. Flugumenn þeirra
og fulltrúar í verklýðsfélögunum
hafa neytt allra bragða til að koma
þessu fram. Víða hafa þeir verið
hraktir af hólmi með háðung, sem
sýnir, að sum verklýðsfélögin vita,
hvað til síns friðar heyrir, þegar ó-
drengilega er að þeim ráðizt. En allt
of víða hefir fálæti verkamanna ver-
ið það, að fámennar klíkur komm-
únista hafa orðið ofan á, án þess að
verkamenn gerðu tilraun til að verja
hagsmuni sína og heiður. Gott dæmi
um þetta eru þeir f undir, sem
kommúnistar hafa efnt til hér á Ak-
ureyri og í Glerárþorpi.
í Verkamannafélagi Akureyrar-
kaupstaðar tókst kommúnistum ekki
að fá á sig nema 50 manna fylgi,
þrótt fyrir ötula smölun á fund, og
þrótt fyrir það, að þeir hafa áður
haft af að segja allt að 150 manna
fylgi við kosningar. Fundurinn var
óvenju fjölmennur. Mótatkvæði
komu ekki fram nema 9. Fullur helm-
ingur fundarmanna sat hjá. í Glerár-
þorpi, — þegnríki Steingríms Aðal-
steinssonar, tókst honum að merja í
gegn verkfallssamþykkt á Krossanes-
verksmiðjuna með tveggja atkvæða
meiri hluta, af því að sumir fundar-
menn sótu hjá. Á fundi í „Iðju“ sl.
fimmtudagskvöld þorðu kommúnist-
ar ekki að fara fram á verkfallsboð-
un, þegar þeir sáu, hve fundurinn
var fjölmennur, en Jón Ingimarsson
aflaði Dag9brún samúðaryfirlýs-
ingar fundarins með urn 30 atkvæð-
um gegn örfáum mótatkvæðum.
Hátt í hundrað manns sat hjá við at-
kvæðagreiðsluna.
Þetta sýnir að verkfallsbrölt
kommúnista á afar litlu fylgi að
fagna meðal verkalýðsins, en fálæti
hans er svo mikið, að kommúnistar
fá að fara sínu fram og stimpla stór-
an hluta verklýðshreyfingarinnar
uppvöðslufólk og ginningarfífl í
augum þjóðarinnar. Þetta líkar
kommúnistum vel. Með því geta þeir
Sú saga gengur staflaust um bæ-
inn, að þegar rætt var fyrir nokkru
um undanþágu frá . verkfalli fyrir
Krossanesverksmiðjuna, meðan ver-
ið væri að gera hana hæfa til mót-
töku síldar, hafi forsprökkum komm-
únista verið bent ó, að ekki yrði það
atvinnuauki fyrir verkamenn hér og
í Glerárþorpi, ef hætta yrði við rekst-
ur verksmiðjunnar og jafnvel rífa
hana. Þá svaraði einn helzti legáti
Alþýðusambandsins: „Þeir fá þá
vinnu við að rífa hana niður“.
Hvort sem orð þessi hafa verið töl-
uð þannig beint eða ekki, þá eru þau
engu að síður tóknræn fyrir allt
starf kommúnista hér bæði fyrr og
síðar. Markmið þeirra er og hefir
verið niðurrif í þjóðfélaginu til þess
að geta komið á fót einræði klíku
sinnar, og hneppt alla aðra en gæð-
inga þeirra í órjúfandi fjötra. í engu
kemur þessi stefna þeirra þó Ijósar
fram en hinu pólitíska verkfalli, sem
þeir nú ýmist hafa neytt eða ginnt
ýms verklýðsfélög út í þessa dagana.
Engir hafa látið hærra en kommún-
istar um nýsköpun, og eftir þeirra
eigin sögusögn mætti ætla, að allar
framkvæmdir, sem unnar hafa verið
lil eflingar atvinnuvegunum hér síð-
ustu árin, hafi verið verk þeirra
einna. En hver hefir hlutur þeirra
velt óþrifunum af stjórnmálaklækj-
um sínum yfir á verkalýðinn.
En hvað heldur það góða fólk, sem
nú hefst ekki að, þegar ráðizt er á
hagsmuni þess og heiður, að verk-
lýðshreyfingin væri stödd í dag, og
hagsmunir hins vinnandi lýðs væru
á marga fiska, ef það fólk, sem hóf
baráttuna fyrir 30 árum og vann
verklýðshreyfinguna upp til vegs og
virðingar með þjóðinni, hefði við-
haft sömu vinnubrögð og þeir, sem
annað hvort sækja ekki fundi í verk-
lýðsfélögunum eða sitja hjá þegar að
þeim er vegið?
Væri það ekki þess vert fyrir þetta
góða og sífellt hlutlausa fólk að
gera sér þes9 einhverja grein, hvaða
skyldur það hefir við samtök sín og
hvort það sé sæmandi að láta þau
verða veltvang ófyrirleitinna, póli-
tískra uppvöðslumanna í baráttu
þeirra gegn landi og þjóð? Sum
verklýðsfélög landsins hafa sýnt, að
þau vita og skilja, hvað er í húfi.
Meðlimir allra verklýðsfélaga verða
að fara að dæmi þeirra. Annars er
voðinn vís.
Halldór Friðjónsson.
verið? Vér skulum athuga það litlu
nánar. Jafnskjótt og sýnt var, að
örðugleikar myndu verða ó rekstri
þjóðarbúsins, gripu kommúnistar
fyrsta tækifærið, er þeim gafst, til að
hlaupast á brott úr ríkisstjórninni, og
þá um leið losa sig undan allri á-
byrgð. Þar á eftir tefja þeir með
hvers konar bellibrögðum, að ný
stjórn verði mynduð um nær fjög-
urra mánaða skeið, og vitanlega um
leið eru allar raunhæfar aðgerðir í
vandamálum þjóðarinnar tafðar.
Þegar svo loks ríkisstjóm er mynduð,
og hún gerir alvarlegar ráðstafanir
til að hamla gegn dýrtíðinni og verð-
bólgu, sem aannanlegt er, að er að
sliga atvinnuvegina, þá hefjá..komm-
únistar verkfölL í þeim tilgangi ein-
um að torvelda störf ríkisstjórnarinn-
ar, og helzt fella hana, ef unnt væri.
Það mun fullljóst hverjum hugs-
andi manni, að aldrei hefir riðið
meira á vinnufriði en einmitt nú. Að-
albjargræðÍ9tíminn er að hefjast. Til
landsins hafa verið fengin meiri og
fullkomnari framleiðslutæki en
nokkru sinni fyrr. Fyrir þau hefir
verið goldið stórfé. Margt vantar þó
enn, svo að gjaldeyrisþörfin hefir
sjaldan verið meiri. En einmitt þegar
svona stendur á, stöðva kommúnist-
ar vinnu í landinu, svo að nýju skip-
„Þeir íá þá vinnu við að
rífa hana niður”.