Dýraverndarinn - 01.05.1937, Síða 8

20
DÝRAVERNDARINN
Þá var mikiS malaS i handkvörn, hæSi rúgur og
bankabygg,- og átti faSir minn kýörn, sem nágrann-
arnir notuou. Man eg vel þann verknaö, og gott
þótti mér kaffibrauö úr liankabyggsmjöli.
Allan daginn geisaöi veöriö. Mun fööur minum
ekki hafa liðið vel aö vita ekkert um Tósep. Eitt-
hva'S lægöi veöriö um kveldiö, því aS þá fór faöir
minn upp á Sel, en svo hétu beitarhúsin, og Stein-
dór og Þóröur meS honum. Engin var þá kindin
í húsunum, né Jósep. Vildi nú ÞórSur vita, hvernig
liöi í Geröi, og kom þeim saman um, aö vel gæti
svo veriS, aö Jósep hefSi náS þangaS. Fóru þeir
aS GerSi og leiS óllu vel, en ekki hafSi Jósep þar
komiS. Hurfu þeir þá aftur aS selinu og var Jósep
þá kominn og Hnýfill, forustusauSurinn okkar.
SagSi Jósep svo frá, aS hann hringgekk hóp-
inn og hélt honum saman. HafSi Hnýfill alt af ver-
iS tilbúinn aS leggja af staS, en Jósep jafnan varn-
aS þess. HafSi hann séS, aS ógerlegt mundi meS
öllu aS koma hinu fénu á eftir, því aS beint á móti
veSri var aS sækja. Og enn síSur var honum um aS
yfirgefa hjörSina, því aS þá hefSi hún samstundis
tæzt út í veSriS. AS lokum sá hann þó, aS hann
mundi ekki standa öllu lengur í því afskapa veSri,
og tók því fyrir aS lofa Hnýfli aS fara og reyna
aS fylgja honum eftir. Ekki urSu þeir þó samferSa
alla leiS, því aS áSur en Jósep vissi af, misti hann
fótanna og féll áfram ofan í eitthva’S, sem hann
viS nánari athugun þekti aS var skilarétt Valla-
manna og stendur hún cnn i dag nálægt HöfSa-
seli. Var honum þá borgiS, því aS skamt var
til húsanna og var Hnýfill þar fyrir. — Má geta
nærri, aS þar hefir orSiS mikill fagnafundur, er
faSir minn kom aftur í SeliS og hafSi heimt Jóse]>
úr helju, og honum mun hafa hlýnaS í brjósti til
málleysingjans, sem 1>jargaSi honum heim.
Tínýfilí var hvítur aS lit meS smáum krókhnýfl-
urh. Hann var vorgeldingur og hagalamb, en þaS
vóru þau lömb kölluö, er færS vóru frá. Vóru jafn-
an um too ær í kvíum í æsku minni, og oftast
einhverjar forustuær. HöfSum viS börnin gaman
af, er viS rákum heim ofan úr Vallahálsi, aS sjá
þær teygja úr hópnum í langa halarófu. Eigi þekti
faSir minn móSur Hnýfils, og var hann þó sízt
verri aS þekkja fé sitt, en gerist. En þaS þóttist
hann viss um, aS Hnýfill var ekki undan forustu-
ám þeim, sem þá vóru rperkastar. Hnýfill sýndi
vit sitt, serri honum hefir eflaust veriö ættgengt,
án þess aö til væri ætlast. Þegar lömbin vóru tekin
um haustiö bar fljótt á litla, hvíta geldingnum.
Hann var eins og mennirnir, sem meS vitsmunum
sínum og atorku ná æöstu metorSum og völdum,
án ætternis-gyllinga.
Þetta er saga og minning um Hnýfil, þegar hann
bjargaöi mannslífi. ÞaS er jafnframt saga um á-
gætt heimilissamstarf, þar sem hjúiS sýnir hina
mestu trúmensku, og þar sem húsbóndinn leggur
út í ófært veöur upp á líf og dauSa til aS freista
þess aS bjarga hjúi sínu.
Jónas Benediktsson,
Kolmúla.
Kisurnar á WrangeÞeyju.
ÁriS 1913 lagöi Vilhjálmur Stefánsson í mikinn
leiSangur noröur í íshaf; átti hann aöallega aS
rannsaka áöur óþektar eyjar noröur af Kanada. AS-
alleiSangursskipiö, Karluk, festist í ísum áSur en
þaö kæmist þangaö, er því var ætlaS aS fara. Sjálfur
fór Vilhjálmur á isum til lands og náSi ekki skip-
inu aftur. Þaö rak lengi meS ísum, vestur á bóginn
og sökk loks i janúarmánuSi 1914. Næsta land var
Wrangel-eyja,unnoo mílur frá Sibiriuströnd. Skips-
höfnin, 25 manns, leitaöi þangaS, en 8 menn fórust á
leiöinni, og þrír dóu á eynni áSur en skip kom
þangaö sumariö eftir.
Til ferSarinnar haföi þeim veriö gefinn köttur,
frá Viktoriu-héraSi, og var hann því nefndur
Viktoría. Þegar ski]>i'S var aS sökkva fór maöur
einn niöur aS sækja köttinn. Sá hét Fred Maurer.
HvaS sem á dagana dreif fyrir fólkinu, þá leiö kisu
vel. Enginn kuldi, og enginn skortur fékk aS ama
henni. Hún komst heilskinna aftur og tók Maurer
hana heim til sín.
„Samkvæmt siöustu fréttum lifir hún þar enn
í góöu yfirlæti, en er nú farin aö eldast“, segir
Vilhjálmur (1924).
* * *
ÁriS 1921 var á ný geröur út leiöangur til Wrang-
el-eyju Vóru þaö fjórir karlmenn og ein Eski-
móastúlka, er settust þar aS. Á leiöinni noröur,
á skipi sem hét „Viktoria", var þeim einnnig gef-