Dýraverndarinn - 01.02.1944, Síða 7

Hr. Páll S t e i n g r i m s s o n ritstjóri hefir æskt þess að láta af rifstjórn Dýra-
verndarans oi/ vill stjórn Dýraverndunarfélagsins færa honum þakkir sínar fyrir ágætt
starf hans við blaðið undanfarin ár og árnar honum allra heilla. — Við ritstjórn hlaðs-
ins tekur hr. E i n a r E. S æ m u n d s e n skógfræðingur. Þarf eigi að kynna hann les-
öndum blaðsins, þar sem hann hefir áður haft ritstjórn þess með höndum mörg ár og
unnið því og málefni félagsins fylgi og vinsældir.
„Finnið leiðirtil að hagnastávellíðan búfjáryðar".
Einar E. Sæmundsen tók eftir þessari setningu í
útvarpserindi mínu nú fyrir skömmu, og bað mig
síöan a'5 semja greinarstúf í Dýraverndarann, þar
sem eg rökstyddi hana betur.
Eg ætla í þessu sambandi aðeins aö taka fyrir
þann þátt íslenzka búskaparins, sem mig varöar mest
og starí mitt: hrossaeignina og hrossameðferSina.
Þa'ð, sem íslendingar eru nú frægastir fyrir um
hrossarækt er það, að fjöldi hrossa er svo mikill,
að öll þjóðin gæti tvímennt í senn. — Þaö væri ekki
ófélegt a'S sjá mynd af þeirri lestarferö —. En hér
er um staðreynd aö ræöa, sem viS þuríum ekki aö
vera hreyknir af. Því aö reyndar ættum viö að
fækka hrossunum í landinu um helming og yröi það
ómetanlegur ávinningur og gróöi fyrir land og þjóð.
Hesturinn er vinnudýr, og það hefir aldrei nokk-
urri þjóö, annarri en íslendingum, dottiö i hug aö
ala upp hross i ööru skyni. Of miklum hrossafjölda
má því líkja viö hóp atvinnuleysingja.
Þaö er marg sannaö, og fyrst af Torfa í Ólafsdal,
aö stóðeign til kjötframleiðslu stenzt alls ekki sam-
keppni við kindakjötsframleiðsluna. í ööru lagi
spilla liross graslendi og högum langt um meira en
annar búpeningur okkar. I þriöja lagi er heyásetn -
ingur flestra stærri stóðeigenda oftast þann veg, að
ef harðan vetur ber að garði, þá verður mörgum
þúsundum hrossa i landinu stefnt í beinan voða, og
öðru búfé einnig stórlega — eingöngu vegna hrossa-
fjöldans.
Eg hefi stundum ferðazt um stóðhrossahéruð aö
vorlagi, og hefi þá séð svo horuð hross og illa farin
að hörmung var á að horfa. Enginn vafi er á því, að
draga mætti fyrir lög og dóm marga hrossaeigend-
ur, flest vor, fyrir vanfóðrun hrossa og frábært
skeytingarleysi um alla hirðu þeirra. En hitt er
vafamál, hvort slik ráðstöfun kæmi að nokkuru
haldi, og liklega gerðu menn einhvers konar upp-
reisn gegn slíkum aðgerðum. Eina úrræðið mundi
að skapa nógu sterka andúð fjöldans gegn þessari
ómenningu og glæða skilning manna og tilfinningu
fyrir líðan dýranna og sarnúð með þeim.
En þar yrði við ramman reip að draga, þar sem
annars vegar eru aldagamlar búskaparvenjur og van-
máttur hrossanua til að tjá mönnum liðan sína og
þjáningar, en liins vegar trúin á hagnað þess bú-
skapar, sem minnstan tilkostnað hefir í för með sér.