Dýraverndarinn - 01.02.1944, Page 10

4
DÝRAVERNDARINN
Draumurinn um Móru.
Frásögn sú, er hér fer á eftir, hefir geyrnzt í fór-
um mínum röskva tvo áratugi. Þótti mér draumur-
inn svo einkennilegur, aö eg skrásetti hann sam-
stundis og mér ur'öu kunn atvik þau, sem hann
varöa. Hefir mér stundum flogið í hug aö koma
þessu á framfæri, svo að fleiri rnætti sjá en nágrann-
ar mínir. Ræöst eg nú í aö senda Dýraverndaranum
frásögn þessa, þótt eg viöurkenni jafnframt, að hér
sé ekki beinlínis um dýraverndun aö ræöa. Hins
því aö hún kom meö gapandi kjafti á móti honum,
og varnaði honum að komast nærri folaldinu. Sá
Sigurður því ekki annaö vænna, en að sækja full-
oröinn mann til að bjarga folaldinu. Þá var hún hin
rólegasta og beiö þolinmóð unz hún haföi heirnt
afkvæmi sitt úr Helju. Hún treysti ekki stráknum,
litlum og manndómslausum, en bar fullkomið traust
til stóra mannsins sterka, að því er bjargráð þessi
varðaði.
Annars var smátt urn traust hennar til mannanna.
Hún tortryggði þá og vænti þaðan engrar samúðar.
Kuldi og harðneskja af þeirra hálfu í öllum
skiptum við hana, vakti hjá henni tortryggni og
þrjózku. Henni var ljóst, aö hún varð að treysta
sjálfri sér. Þess vegna lét hún einskis ófreistað er
um það var að ræða, að bjarga sér. Húsbændur henri-
ar voru ósviínir við hana og hún galt í sama mæli.
Þess vegna réðst hún á heygarða og braut upp hey-
lanir og stal heyi, þegar hún sá sér færi, brauzt inn
í hús, ætti hún þar von á einhverju ætilegu og beitti
þá stundum undra verðri kænsku og engu minni en á
vorin, þegar hún var að gæða sér á nýgræðingnum
í túnunum.
Sigurður heitinn Jónsson lét þau orö falla um
Brúnku gömlu, að hún mundi hafa orðið afbragð
annarra hrossa, ef hún hefði frá öndverðu fengið
gott uppeldi og þá tamningu sem hæfði upplagi
hennar, eins og hún var fremri öðrum hrossum i
því, að leika á menn og bjarga sér eftir torveldum
leiðum. En hann lét engin orð falla um það, að hún
mundi einnig hafa orðið geðþekk og auðsveip í
umgengni og fundvís á það, að gera margt að vilja
húsbænda sinna, ef hún hefði notið samúðar þeirra,
sanngirni og réttlætiskenndar.
Bjarni Sigurðsson.
vegar liafa atvik þessi, þótt smávæg kunni að þykja,
sannfært mig um, að milli manna og dýra liggja
duldir þræðir, sem gefa mætti meiri gaum en al-
mennt tiðkast. — Og kemur þá frásögnin eins og
eg reit hana 21. dag ágústmánaðar árið 1921.
Ein af kindum mínum er mórauð þrevetla, hyrnd,
fremur stór vexti og falleg. Hún bar fyrst ánna
i vor meðan allt féð var enn í húsi. Bar hún aö næt-
urlagi á grindurnar og eignaðist tvö mórauð hrút-
lömb. Þegar eg kom í húsið um morguninn voru
lömbin að brölta í grindunum, höfðu fest aftur-
fæturna milli rimlanna og kom í ljós, að bæði
lömbin höfðu fleiðrast innan lærs. Hljóp bólga
í sárin og gróf í. Ööru lambinu batnaði fljót-
lega, en hinu gekk öllu miður að skána. Ó1 eg svo
Móru inni í húsi um hálfan mánuð og var lambið
enn hinn mesti vesalingur. Var eg í nokkurum vafa
um aö sleppa Móru út, þvi að eins vel mátti búast
við, að fyrir lambinu lægi ekki annað en að veslast
upp. Þó varð það úr, að eg sleppti henni með
báðum lömbunum. Hélt hún sig í fyrstu heima
við, haföi lítið um sig, enda var lambið ekki fært
um langa göngu. Leit eg daglega til þeirra um
viku tíma og virtist mér lambinu heldur skána, þótt
hægt færi. En þá hvarf Móra og hefi eg ekki frétt
til hennar fyrr en í dag, 21 ágúst.
Eg hefi að undanförnu, svo sem kunnugt er, verið
viö heyvinnu í Vatnadal. Nóttina milli 18. og 19.
ágúst svaf eg í Vatnadal ásamt börnum mínum,
Flelgu Guðrúnu 18 ára og Þóröi Eini 13 ára. Dreym-
ir mig þá um nóttina, að eg þóttist staddur í Botni,
í fjárhúsi eða hlöðu og hjá mér Guðmundur bóndi
Pálmason. Þótti mér sem fé væri í húsinu og kem
þar auga á Móru rnína, sem mér virðist undarlega
döpur í bragði. Sé eg þá, að hún er skorin á síðunni
ofarlega og lá skurðurinn aftur með spjaldhryggn-
um um 8 cm. langur og síðan niður um 3 cm.; virtist
mér hann nokkuð breiður, en fremur grunnur. Þóttist
eg þá láta í ljós, að nú væri Móra mín illa farin.
Þykir mér þá, að Guðmundur segi, að þessi skurður
sé smáræði samanborið við sárið neðan á hálsinum.
Þykist eg þá athuga Móru betur og sé þá annað sár
nokkuð djúpt á hálsinum framanvert við bóginn.
Þótti mér hún þá renna augunum raunalega til
min, svo að eg segi: „Vildirðu nú ekki vera komin
út eftir til okkar, Móra mín?“ Þótti mér hún játa
þvi. „En það er ekki hægt núna“, þóttist eg svara,