Dýraverndarinn - 01.10.1947, Qupperneq 6

44
DYRAVERNDARINN
mundi skila sér heim og hætti þessum eltinga-
leik. Þegar ég fer niður í bátinn, sé ég hvar
Kolur situr, þar sem fundum okkar sleit, og
horfir á eftir mér. Þá datt mér ekkert i hug
um það, að hér væri okkar hinzta skilnaðar-
stund komin. Þó kom i huga minn út fjörð-
inn, að þetta háttalag hundsins væri einkenni-
legt og óvenjulegt — og setti það helzt í sam-
band við það, að ferð mín vestur að Þingevr-
um mundi illa ganga. —- Eða máske Kolur
hafi séð eitthvert feigðarmerki á bátnum og
þvi viljað teyma mig burt með sér.
Ég kom ekki heim úr þessu ferðalagi, fvrr
en seint i aprílmánuði. Mæta mér þá strax
þær leiðu fréttir, að Kolur minn væri dauður.
Hafði hann komið heim á öðrum degi, eftir
að ég fór, með bólgið og blóðugt liöfuð, þáði
Iivorki vott né þurrt, skreið inn í ból sitt og
dó þar eftir tæpan sólarhring. Kona mín lét
jarða hann á sérstökum stað í túninu.
Hér lýkur svo frásögninni um Kol í þessu
lífi. En i sambandi við framanskráð langar
mig til að greina frá athyglisverðu fyrirbrigði.
Á þeim málum hefur hver sina dóma, sínar
skoðanir og skoðanaleysi. —
Kolur sýnir sig eftir dauðann.
Sumarið 1937 var ég til heimilis á Lauga-
vegi 30 B. Um þessar mundir hafði ég kvnni
af konu nokkurri, sem sá fleira i kringum
fólk en ahnennt gerist. Við áttum oft tal um
huldufólk, svipi og framliðið fólk og margt i
Emil Tómasson, höfundur
sögunnar um Kol, er fæddur
norður í Krældingahlíð i Eyja-
firði árið 1881, cn ólst upp að
mestu á Úlísbæ i Bárðardal
Hann settist að á Austurlandi
eftir tveggja ára dvöl við nám
erlendis. A Stuðlum í Reyðar-
firði bjó hann frá þ.vi 1910—
1935, en fluttist síðan suður.
Á myndinni sést liann ásamt
fólki sínu við íbúðarhúsið á
Stuðlum — við dyrnar lengst
til liægri.
sambandi við þau dularfullu mál — og var
henni ljóst, að ég var mjög leitandi og grufl-
andi eftir sannindum og fróðleik um þau mál,
en var þó mjög varfærinn í öllu.
Það var komið nokkuð fram í ágústmánuð
um sumarið. Þá kemur konan heim til min eitt
kvöld með þau gleðitíðindi, að til bæjarins sé
kominn ungur maður, gæddur prýðilegum mið-
ilshæfileikum. Hún hafði þá nýlega verið á
fundi hjá honum og kvaðst hafa aðstöðu til
að koma með Iiann heim til mín, ef ég ósk-
aði. Ég þakkaði velvild hennar og hugulsemi,
og var nú sérstakt kvöld tiltekið, sem hún ætl-
aði að koma með hann. En þetta tilteknn
kvöld var miðillinn upptekinn, en kom samt
siðar á sínum tíma.
Heimilisfólk og gestir okkar setjast nú í
hring út frá miðlinum og honum vitanlega
valið hið veglegasta sæti. Miðillinn liefur ef-
laust sagt okkur sitthvað af þvi, scm hann
hefur kringum okkur séð, en engar mannlýs-
ingar frá þeim fundi hafa náð því að festast
mér í minni. Eftir að fólkið var uppstaðið og
komið eitthvað á dreifing um stofurnar, sát-
um við Hafsteinn miðill einir eftir í sætum
okkar, og ræddum við þessi mál — dularfull
fyrirbrigði — fram og aftur, og var þetta í
heild sönn ánægjustund. Meðan við Hafsteinn
ræddum saman, veitti ég því eftirtekt, að hann
Iiorfði stöðugt út á vegg stofunnar. Allt í einu
segir hann upp úr viðræðunum: — Hefurðu
átt hund, scm þér þótti vænt um? Fyrirspurn