Dýraverndarinn - 01.02.1954, Blaðsíða 7

DÝRAVE R N DARIN N
3
hjúkrunarkonur og léttar í spori og líka hjúkrun-
armenn eru stöðugt á ferli fram og aftur um
gangana úr einni stofu í aðra með lyf og umbúðir
handa Fídusi og Bellu, Plútó og Pússý litlu —
eða hvað þau nú heita öll saman. Sjúklingarnir
standa eða liggja í rúmum sínum bak við riml-
ana, mæna á hjúkrunarfólkið og fylgjast með
hverri hreyfingu þess með þakksamlegu og biðj-
andi augnaráði. — Þannig er augnaráð flestra
veikra dýra svo að segja af hvaða tegund sem
þau eru.
Þess var áður getið að mest væri af hundum
og köttum á sjúkrahúsinu, en mörg önnur dýr
hafa samt komið þangað auk þeirra á undan-
förnum árum til dæmis hamstrar, apar, skjald-
bökur, kanarífuglar, kanínur, hvítar mýs, hest-
ar og kengúrur.
Um kengúruna er það að segja, að hún sálað-
ist á sjúkrahúsinu. Hún var einkaeign, en ekki
úr dýragarðinum, eins og trúlegast hefði verið,
og eigandi hennar lét hana hoppa lausa í trjágarði,
sem hann átti, ásamt fjórum öðrum. Svo fékk
hún ígerð í kjálkann öðrum megin út frá skemmdri
tönn, og ígerðin var svo illkynjuð, að læknunum
tókst ekki að bjarga lífi hennar.
IV.
Hegðun dýranna hér á sjúkrahúsinu er með
ýmsum hætti, eins og nærri má geta. Sum eru
svo full af mótþróa, að ekki veitir af að beita
þau hörðu til að ráða við þau. Sum verður að
draga á löppunum, og helzt eyrunum líka, til að
aka þeim stað úr stað. Önnur hlaupa sjálfviljug
UPP á skurðarborðið og eru þar grafkyrr og þol-
®móð, meðan á læknisaðgerðunum stendur og
niá nærri því einu gilda með sum þeirra, hve
sarsaukafullar þær eru.
Meðan ég, sem rita þetta, stóð við á dýraspít-
alanum, er ég kom þangað í heimsókn til að kynna
ttier starfsemina, sá ég lækni þar taka lítinn kjöltu-
rakka til meðferðar. Rakkinn hafði verið með
igerð í öðru eyranu, en hann stóð laus og liðugur
a skurðarborðinu og lét sér hvergi bregða, þó
að læknirinn færi með verkfæri inn í eyrað til
að hreinsa það. I fyrstu hafði þessi rakki verið
ostýrilátur mjög, en nú var engu líkara en að
hann væri farinn að hafa gaman af því, sem verið
var að gera við hann.
Stundum eru eigendur dýranna viðstaddir lækn-
isaðgerðirnar. Vitanlega eru þær ekki alltaf kvala-
fullar á dýrum frekar en mönnum, en stundum
eru þær það, og oftast virðist það fá miklu meira
á eigendurna að horfa á slíkar aðgerðir en á dýr-
in sjálf að þola þær. Sumir taka ekki í mál að
vera viðstaddir, treysta sér alls ekki til þess. Aðrir
leggja það á sig, gerandi ráð fyrir, að dýrunum
þeirra sé styrkur að því í þessum þrengingum
að vita þá nærstadda og reyna að hughreysta
þau með uppörfandi orðum og atlotum.
Þegar dýr, sem eigendurnir hafa sér til yndis
og afþreyingar, veikjast svo alvarlega, að dýra-
læknirinn úrskurðar aðeins um tvennt að velja,
dauðann eða dýraspítalann, er nær því ævinlega
fyrst spurt um það, hvort leyfilegt sé að heim-
sækja þau þangað. Jú, það er leyfilegt, en fólki
er jafnframt ráðið frá því að gera það. Dýr-
um og börnum á sjúkrahúsum er það sameig-
inlegt, að eftir nokkra daga eru þau orðin
sæmilega róleg og ánægð með hlutskipti sitt.
Heimsóknir gleðja þau að vísu meðan á þeim
stendur, en eftir á vekja þær líka hjá þeim ókyrrð
að nýju og leiðindi jafnframt.
öðru máli gegnir, þegar hundar, sem eru á
dýraspítala, missa allt í einu lystina og líta ekki
við matnum. Þá er heillaráð að fá sendan ofur-
lítinn bita handa þeim heiman að, t. d. einn lít-
inn kjötsnúð eða því um líkt. Á spítalanum er
snúðurinn skorinn niður í smábita, sem eru látnir
saman við hinn matinn, og við næstu máltíð er
seppi ekki lengi að snúa við blaðinu. Hann þefar
fyrst ólundarlega af matnum, en verður svo f jarska
glaður og étur nú aftur með góðri lyst.
V.
Það dýr, sem algengast er að fólk hafi sér til
skemmtunar næst hundinum, er kötturinn. En
hann er rándýr og verður alltaf rándýr, og hann
lætur ekki rándýrseðli sitt falt, hversu mikil
,,menning“ sem honum stendur til boða. Hann get
ur verið góður og tryggur vinur vina sinna eigi að
síður, en allra vinur er hann aldrei. Enginn skyldi
halda, að hann fari að skipta um ham, þó að hann
komi á sjúkrahús. Sem sjúklingar eru kettir allt
annað en bljúgir og hlýðnir. Þeir muna ágætlega
eftir hvössu klónum sínum í mjúku og lipru lopp-
unum. Á skurðarborðinu eru þeir rándýr enn