Dýraverndarinn - 01.09.1957, Blaðsíða 7

á hafrinum, sem er upphyrndari en hafrar flestra
annarra tegunda, verða einn metri á lengd, og á
þeim eru sérlega hvassar þverrákir. Kiðan er
mjög smáhyrnd. Veiðimenn sóttust mikið eftir
steingeitunum. Þótti frækilegt að leggja steingeit
að velli, því að hún er mjög stygg, fótfrá og bratt-
geng, en einnig þótti hún — eins og fleiri teg-
undir villigeita — afar eftirsóknarverð vegna
hinna svokölluðu hezoarsteina, sem oft er að
finna í vömbinni á henni. Þeir eru á stærð við
appelsínukjarna, sléttir og gljáandi. Þeir eru
þannig til orðnir, að geitin hefur étið smástein,
og utan á hann hafa síðan safnazt hár og trjá-
kvoða, sem smátt og smátt hefur slípast. Fólk
hafði tröllatrú á slíkum steinum til lækninga,
lagði þá við sár, sem í hafði hlaupið eitrun.
Tamdar geitur.
Talið er, að mennirnir hafi mjög snemma kom-
izt á að temja geitina, og til eru af tömdu geit-
inni ýmis kyn. Eru flestar tegundir tamdra geita
aldar vegna mjólkurinnar, og sums staðar — til
dæmis í Noregi — eru bændur, sem eingöngu
hafa geitabú. Mjólkin er notuð til drykkjar heima
fyrir, en í geitamjólk er mikið ostefni, og er
söluvara geitfjárbænda eingöngu geitostur. Af
honum er sérkennilegt bragð, sem ýmsum þykir
óþægilegt í fyrstu, en menn venjast því vel og
þykir slíkur ostur lostæti, þá er þeir eru orðnir
vanir honum. Norskir geitfjárbændur selja ost
sinn í borgirnar, en einnig hafa þeir fyrir hann
mikinn og tryggan markað meðal Norðmanna í
Ameríku. Angorageitin er alin vegna ullarinnar.
Ullin er oftast hvít, en stundum gulgrá eða svört.
Hún er silkimjúk og mjög langt í henni.
Þar sem veðurfar er þannig, að geitur geta
gengið úti allt árið, tapast þær oft, og eru þær
þá fljótar að samlaga sig villigeitum.
Geithafrar eru veikir fyrir
munntóbaki og öli.
Það er einkennilegt um geithafra, að þeir sækj-
ast mjög eftir öllu, sem er beiskt á bragðið, hvort
sem þar er um að ræða drykk eða eitthvað, sem
lagt verður undir tönn.
Einn af vinum Dýraverndarans sagði ritstjór-
anum sögu þá, sem hér fer á eftir:
Tamdar geitur.
Sumarið 1925 bjó ég nokkrar vikur hjá bónda
einum í Harðangri. Á næsta bæ bjó maður, sem
hét Ámundi. Hann var fræðimaður um sögu sveit-
ar sinnar og bændur, sem þar höfðu búið sein-
ustu mannsaldrana, og hann kunni mæta vel að
segja frá. Hann bruggaði áfengt öl og bar það
gjarnan gestum sínum. Öl, sem norskir bændur
DÝRAVERNDARINN
55