Dýraverndarinn - 15.07.1918, Qupperneq 5

DÝRAVERNDARINN
69
Þessu voru allir óviðbúnir. Einn hrópaöi: „Hérna voru 105“,
annar: „hér eru 110“; 120, 150 voru nefndar og talsverS ó-
kyrö komst á hópinn. Einhver einuröargóöur mótmælti i heyr-
anda hljóöi, en hreppstjórinn sagöi mjög svo góölátlega, a'ð
það væri afar leiöinlegt, en hann heföi ekki heyrt hærra boð
en 100 kr., og þegar hærra boö kom, hafi hamarinn verið
fallinn, svo þaö veröi þ v í m i ö u r ekki aftur tekiö. Upp-
boðinu var lokið, og Högni varð hreppstjóra samferöa meö
Skeglu í taumi.
Heimasætan sá til þeirra út um gluggann langar leiöir, og
bjartaö í henni hoppaði af kæti, þegar hún sá, aö þaö var
unnustinn sem kom með fööur hennar — og teymdi Skeglu.
Hún kom út á móti þeim, þegar þeir riðu i blaöiö'. Og hún
þurfti ekki að spyrja, hvaö ætti aö gera við Skeglu, enda
dró Högni hana ekki lengi á því, heldur gaf henni hana þar
sem hún stóð þarna á hla'ðinu. Þaö var ekki siður á þessum
bæ, aöi beita túniö i gróandanum, en þangað var Skeglu nú
vísaö. Enginn kom henni á bak þetta sumar annar en nýi eig-
andinn, og var brúkunin hvorki löng né ströng.
Hreppstjórinn hélt brúðkaup dóttur sinnar um haustið, og
héldu þau ungu hjónin þar til um veturinn. Þetta sumar og
þessi vetur voru sæludagar Skeglu. Aldrei haföi henni liðiö
betur; aldrei baföi henni. fyr verið gefin taöa, og aldrei átt
betra atlæti, strokin og kembd og kjössuð á hverjum degi.
Hún bar þaö með sér um vorið, þegar Högni haföi hana með
sér í næstu sýslu, er hann brá sér þangað til að gera ýmsar
ráðstafanir á Miðhóli; en þar ætlað’i hann aö reisa bú. Hún
var feitust og frjálsust allra skepna bvar sem hann kom, og
allir dáðust að fegurð hennar.
En sæludagar Skeglu urðu álíka margir og sæludagar þeirra
hjónanna. Þau áttu ekki lund saman, og kærleikurinn kólnaði
furðu fljótt. Högni þurfti oft að bregða sér að heiman, og
þóttist aldrei nógu vel ríðandi, nema Skegla væri með í för-
inni. Búskapurinn gekk illa, enda gengu þá nokkur harðæri
yfir; skepnur voru víöa illa haldnar og ekki síst á Miöhóli.
Skegla var ekki lengur stásshross; hún var brúkuö eins
og hvert annað heimilishross, og þess gætti lítiö, að hún væri
séreign húsfreyjunnar. Skemtiferöum húsfreyjunnar var og
lokið fyrir löngu. Hún hafði annað aö gera en að ríða erindis-