Dýraverndarinn - 01.03.1928, Blaðsíða 9

DÝRAVERNDARINN
15
frændliö Sigmundar? .... Og — hver voru svör
hans og tillögur?
Siguröi vai'ö litiö i andlit lienni, og honum duld-
ist ekki, a'ö oröin voru hjá henni ótvíræö skapskifti.
— Víst bar jeg þessi efni upp viö Sigmund bónda
þinn. En — jeg læt þjer eftir, húsfreyja, aö heyra
svörin af hans eigin munni.
TalitS fjell niöur.
Þau þögðu stundarkorn. En Þórhildur horfði Sig
urði í augu, allhvasst og rannsakandi og beit sam-
an vörunum........
— Þarna er hæfilegur steinn, skamt frá. Vild-
irðu halda i Feta minn. meðan jeg stiklaði í söðul-
inn? mælti hún. Og Sigurði var ódulið, að henni
stóðu tár í augum.
Hún var komin í söðulinn og kvaddi Sigurð með
föstu handtaki og hlýju, en mælti ekki.
Feti reisti sig og fikraði þegar af stað á yndis-
mjúku og bifldíðu hýruspöri. Hann hóf eyrun, ypti
sjer á hógvært og gripþýtt valhopp og fór svo
nokkurn spöl. Hann f a n n, að nú var húsmóðir
hans í þeim hug, að henni niundi fjarst skapi hálf-
velgja og hugdeigja. Alt yröi nú, sem oftar, að
vera ósmátt í námunda við hana. Hann var því til
alls búinn. Og svo svall heimfýsin og ólgaði hon-
11111 i æðum.
Þórhildur jafnaði taumana í hendi sjer. Hún laut
ofurlítið fram í söðlinum. Feti hóf sig til stökks,
en hún hnipti í vinstra tauminn og skaut sjer lítið
eitt til á sessi. Hann fann, hvað hún vildi, greip
kostina í sömu svipan og rakti sig, slíkt er hann
mátti.
Þórhildi urðu b.iugar fyrir augum. Fyrir eyrum
súg-aði henni hjúfrandi kvöldgolan, eins og væri
golan að hvísla spásögnum um ókomna ævidaga
hennar, athafnaríka og' lijarta. Alt þaut fram hjá
henni, líkast hraðstreymi fallþungrar elfar. Tök
Feta stækkuðu og drýgðust og urðu fríðari og
fimlegri, þegar á sprettinn leið. Smágrýtið hófst
og tvistraðist. og úr skeifunum stökti hann fálu-
gneistanum, er hann sparn hófum við apalsteinun-
um. —
Sprettinum var lokið.
Þórhildur na.m staðar í brekkunni vestan við
Fellstúniö.
Hún lagði hö.fuð Feta að brjósti sjer.
Henni hrukku nokkur tár.
Fn hún draup höfði að eyra hestsins.
Köttur sá, er hjer birtist mynd af, er enskur og
heitir Timmy. Iiann liggur hjer i garði í bænum
Exmouth á Englandi. Hann er gestur þarna í garð-
inum, en á heima skamt frá. Hann er ákaflega
prúöur í framgöngu, að sögn, og þegar konan, sem
á garðinn, gefur honum eitthvað, lítur hann altaf
á hana hýrum augum, sem segja: „Thank you“
(þakkir). Hann er mjög hýreygður þarna á mynd-
inni, og er sýnilega mjög ánægður með tilveruna,
líklega „malandi".
— Þú hefir, ómálgi vinur minn, stundum verið
önnur hönd mín til allra stórræða. Nú mun okkur
sist til setu boðið, þangaö til ráðið yrði fram úr
vandræðunum. — Hún hóf höfuðið, dró andann
djúpt og festi sjón á glitbrugðnum, sloknandi
bjarma kvöldsólarinnar. — Sigmundur .... —
brjóstið lyftist og röddin titraði nokkuð — hann —
h a n n skal verða að drepa i dróina smályndið,
vesalmenskuna og nirfilsháttinn. Hann s k a 1
verða að fylgja mjer að málum um það, að bjarga
munaðarleysingjunum á Hleinarmöl og hirða af
götu okkar börn Jóns í Hala .... Hann
s k a 1 ....
Hún leiddi Feta að bakþúfu og kastaði sjer í
söðulinn.
Hann sveif, vörpulegur og skriðmikill, austur
með brekkunni.
Þórhildur laut fram í söðlinum, klappaði Feta
á hálsinn og mælti:
— En hvað jeg verð n ú að eiga mikið undir
]> j e r, klárinn minn!