Dýraverndarinn - 01.09.1928, Blaðsíða 7

DÝRAVERNDARINN
37
þá vildi hann flýja burt fótunum á,
en fóturinn •—- annar — á jörSunni lá,
hann lag'Sist þá ljemagna’ á bakiS.
Er maSurinn hljóp sinu herfangi’ a'S ná,
hann hitti’ ekki lautina smáu,
þars málvana auminginn lamaSi lá;
hve lengi hann kvaldist, uns fjell hann í dá,
þaS heyrSu menn hvorki nje sáu.
En átta’ ára stúlkubarn átti þar lei'S,
og er hún þar gekk fram á náinn,
hún hikaSi’ — og viknaSi’ aS horfa á hans neyS,
hún hreyfSi til fuglinn —- og lítiS eitt beiS
a'S vita — hvort væri hann — dáinn.
Hún sá þaS, aS auminginn andaSur lá
og aShlynning þurfti’ ekki neina,
þá bar hún heim fuglinn og bauS mjer aS sjá,
hún baS mig a'S skýra hans afdrifum frá,
er þungar varS raunir a'S reyna.
Ef fuglunum leiSist, hvert flýja þeir þá?
þeir fljúga’ upp mót sólunni’ aS iSja,
því einkenni likja vi'S mannlífiS má,
ef mönniunum leiSist — en hugsvölun þrá,
hvert leita þeir líknar aS biSja?
Og þegar aS dagsvöku þreytan oss lýr,
oss þæg verSur smáfjaSra sængin,
svo maSur oft verSur a'S morgni sem nýr,
hvort munu þess verðug hin flughæfu dýr
aS mæSast viS molaSan vænginn?
Ó, minnumst þess, fuglarnir eiga þann aS,
seni ætíS af miskun er ríkur,
og vill — aS sem hugfastast höfum vjer þaS,
aS hugsjón þess reikar á öfugan sta'S,
af miskunnarvegi er víkur.
X.
J ónsmessunótt.
Vakandi manns draumur, færður í letur.
ÞaS var Jónsmessunótt. Stormurinn hafSi tekiS
sjer hvild; sumarsólin var búin aS blíSka skapiS
hans, og nú var logn yfir lá'S og lög; umliSinn dag
hafSi veriS sólskin og hiti, og næturdöggin svalaSi
sjerhverju strái. Alt var hljótt, allur hávaSi horf-
inn ■—• næturkyrS. Þó var eitt sem eyraS heyrSi,
þaS var vængjaþytur fuglanna, sem annars voru
vanir aS halda kyrru fyrir um nætur. Þöglir flugu
þeir, helgidóm næturkyrSarinnar vildu þeir ekki
skerSa, enda voru þeir þakklátir þögulleik hennar
og einmitt þessvegna, höfSu þeir ásett sjer aS halda
fund, til ihugunar allra rnestu áhugamálum sínum.
MáliS þeirra virSist oft þungskiliS, en nái þa'S
þó a'S bergmála í tilfinningadölum mannlegs anda,
verSur þaS skiljanlegt, og þvi treystu þeir þvi
aS ef einhver vakandi mannleg vera fengi aS hlusta
á þá í næturkyrSinni, mundi mál þeirra, óskir og
eftirlanganir skiljast.
Þeir höfSu valiS sjer iSgræna vallendissljettu fyr-
ir fundarstaS, og komu nú fljúgandi úr öllum áttum,
stórir og smáir, sterkir og veikir, aS undanskildum
ránfuglum sem blóSþorsti dagsstarfsins hafSi knú-
iS til hvíldar.
Þegar nú allur hinn þögli fuglaskari hafSi sett
sig niSur og lagt vængina saman, hóf einn þeirra
HtiS, eitt vængina aftur og settist upp á skotspón,
sem stóS eins og einbúi á flötinni; hafSi hann staS-
iS þar frá því um sumarmál, er menn höfSu þar
fagnaSarmót, og æfSu skotfimi sina.
Þegar fuglinn hafSi náS jafnvægi á spónendanum
og vængir hans voru komnir í kyrS, hóf hann mál
sitt á þessa leiS : Eins og ySur er kunnugt, kæru
fjelagar, er þessi fundur vor ákveSinn i þeim til-
gangi, aS oss, á honum, mætti auSnast eftir ná-
kvæma yfirvegun, aS afla oss þeirra laga, sem, aS
minsta kosti vernduSu oss fyrir limlestingu, og
langvarandi harmkvælum, og jafnvel aS viS fengj-
um, aS lifa óáreittir aS öllu leiti; annars er ekki
hlutverk mitt á þessu augnabliki aS telja langar
tölur um þetta, heldiur aSeins gefa til kynna aS
þetta verSur aSalumræSuefniS og- i því skyni leyfi
jeg mjer aS setja fundinn; gefst nú hverjum sem er
af oss, kostur á aS taka til máls, en jeg vil aSvara