Dýraverndarinn - 01.05.1931, Síða 14

40
DÝRAVERNDARINN
og hestur komi hans í sta'fi.
Hann var engum líkur. ?
* *
*
Þegar okkur, Þórarinn,
þrýtur ganga um veginn,
máske Blesi, rninn og þinn,
mæti hinum megin ?
— I desember 1922. —
Veiðibjalla.
Sumari'Ö 1927 dvaldi eg i Þrastaskógi: sem oftar,
og l)jó þar í tjöldum. Með mér var 15 ára piltur,
Kjartan Sigurðsson, dýravinur og drengur hinn læzti.
— Eitt kveld í júní, er við vórum á skemtiróðri
úti á Alftavatni, fundum við litt stálpaðan veiði-
bjölluunga í Arnarhólma. Tókum við ungann og flutt-
um heim að tjöldum. Var hann gæfur og matlyst-
ugur og hentum við gaman mikið að honurn. Elti
hann okkur „jarmandi", er við vórum heima við
tjöldin.
Eigi leið á löngu áður veiðibjöllur, liklega foreldr-
ar ungans, komust á snoðir um, hvar hann var nið-
ur kominn. Vóru tvær veiðibjöllur sífelt að voka
kring um hann. Leið svo liðug vika, að unginn daín-
aði vel i vist með okkur.
Þá var það eitt sinn, að við Kjartan fórum báðir
að heiman og vórum sólarhring í burtu. Sleptum við
unganum, áður en við fórum af stað. Hirtu veiði-
bjöllurnar hann og fóru með hann spottakorn upp
með Sogi. Vóru ])ær svo marga daga að selflytja
ungann meðfram Soginu, norður að Álftavatni. Hitt-
um við hann þá aí og til og vikum kunnuglega að
honum, enda forðaðist hann okkur ekki, eins og aðr-
ir veiðibjölluungar. Óx hann nú dagvöxtum. Loks
hvarf hann okkur í ríki ættingja sinna á Álftavatni.
Sáum við hann ekki í nokkurar vikur og töldum
víst, að hann væri okkur að fullu glataður.
Svo var það sunnudag einn laust eftir mi'Öjan
ágúst, að eg röri út á Álftavatn með nokkurum
drengjum af Eyrarbakka. Þá hittum við nýfleyga
veiðibjöllu, stóra og fagra, á eyri við hólma einn í
yatninu. Var hún svo gæf, að hún flaug ekki undan
okkur, en veik sér út á vatnið, er við komum nærri
henni, en þó aðeins skamt. Virtist hún kunna vel
návist okkar. Þóttist eg vita, að þarna væri unginn
okkar Kjartans.
Morguninn eftir, er við tjaldbúar gáðum til veð-
urs, urðum við fljótt varir gestkomu: Stór og falleg
grádilótt veiðibjalla á fyrsta suinri spígsporaði um
eyrina neðan við tjöldin og hnístist ófeimin i eld-
stæðið okkar og annað dót. Skildum við fljótt hver
komin var og urðum harla glaðir. Er það skemst af
að segja, að lnm dvaldi með okkur alla daga, ]>ar
til við fórum úr skóginum, en flaug burt um nætur.
Höfðuni við ómetanlegt gaman af veiðibjöllunni, enda
sýndi hún ótviræðar gáfur á ýmsum sviðum.
Vciðibjallan rneð stórt bréf.
Við gáfum veiðibjöllunni sitt af hverju, sem til
félst hjá okkur matarkyns. Var hún lystug vel og
eigi matvönd. Meðal annars, sem við bárum fyrir
hana, voru riklingsroð, langar ræmur. Hefir henni
víst litist matarlega á þau, en ])ótt þau hins vegar
hörð og ó])jál að gleypa, ])ví að hún rölti með þau
út í Sog og lagði þau í bleyti i lygnu við bakkann.
Vitjaði hún um þau af og til, þar til þau vóru orð-
in nægilega blaut; þá gleypti hún þau. Þetta gerði
hún iðulega.
Oft kom það í ljós, að veiðibjallan hafði gaman
af að leika sér. Við höfðum útieldstæði. Létum við
þar bréfadrasl, sem til félst, og notuðum síðan til
uppkveikju. Oft náði veiðibjallan í bréf úr eldstæð-
inu að leika sér að. Fleygði hún því í loft upp og
greip siðan, eða stóð á því og svifti því sundur með
nefinu. Var hún bersýnilega ánægðust, er hún náði
í stór bréf, einkum hvit. Betra virtist henni ])ykja