Dýraverndarinn - 01.11.1931, Qupperneq 6

56
DÝRAVERNDARINN
svipurinn hans. En mennirnir, sem sáu hann hverfa
niður í opiÖ á dœlupípunni, ætluÖu aldrei aÖ trúa
sínum eigin augum; svo hissa urÖu þeir, er þeir
sáu hann heilan á húfi,
Brátt spurÖist um björgun Tomma úr „Lindinni
vellandi" og rann þá upp fyrir mönnum hve mikið
happaverk Tommi hefÖi unnið borginni með þessari
frægðarför sinni. Var nú öllum bollaleggingum um
Tommi.
kaup á „Lindinni vellandi" lokiÖ, en i þess staÖ
ákveðið, aÖ leiða vatn úr brunninum.
Þess varð nú skamt aÖ bíða, aÖ blöðin þar i
nágrenninu birtu greinar um þetta merkilega af-
reksverk Tomma. Og síðar tóku stórblöðin sög-
una upp, og fluttu hana um þvera og endilanga
álfuna. Má óhætt fullyrða, aÖ Tommi hafi um langt
skeið veriÖ einhver frægasti köttur í vesturálfu
heims, fyrir þetta afrek sitt. Og vitanlega varÖ
hann uppáhald og átrúnaðargoÖ Goshenborgar, og
hvarvetna í hávegum hafður. Og um það var lengi
rætt á meðal borgarbúa, aÖ sjálfsagt væri aÖ reisa
Tomma veglegan minnisvarÖa, sem eins af mestu
og beztu bjargvættum borgarinnar. Þótti mest við-
eigandi, að hafa minnisvarðann gosbrunn, með lík-
neski af kisu í fullri stærð. Ekki hafði þó orðið
lir framkvæmdum, er saga þessi var birt, en að
öllum líkindum hefir minnisvarðinn verið reistur
síðar, þótt Dýraverndarinn hafi ekki haft öruggar
spurnir af því.
(Lausl. þýtt úr Wide World Magazine).
Kæpa.
í Hamrahól í Holtum í Rangárvallasýslu var eitt
sinn tík, sem Kæpa var nefnd. Var hún líkust sel
á litinn, og af því mun nafnið hafa verið dregið;
mjög falleg bæði i vexti og hárfari, enda snögg-
hærð og strykin, svo áð jafnan gljáði á skrokkinn.
Sumar eitt var ég kaupakona á Syðri-Hömrum.
en sá bær er næstur Hamrahól og mjög skamt á
milli. Þá um vorið hafði Kæpa gotið, en hvolpun-
um lógað strax, nema einum, sem henni var lofað
að hafa hjá sér, en fara átti að Syðri-Hömrum þeg-
ar hann stálpaðist. Lét Kæpa sér mjög ant um livolp-
inn og sýndi Jhonum ást og móðurlega umhyggju í
öllum atlotum sínum.
En einmitt um það levti, sem eg kom í kaupa-
vinnuna, þótti hvolpurinn svo vaxinn orðinn, að hann
var tekinn frá móðurinni og farið með hann að
Syðri-LIömrum. Og vegna þess hvað skamt var á
milli bæjanna, var þess vandlega gætt, að hvolpur-
inn færi ekki til sinna fyrri heimkynna.
Ekki fór það dult, að mjög sá Kæpa eftir hvolp-
inum, og eigraði fram og aftur eirðarlaus og utan
við sig. Þó harkaði hún af sér fyrst í stað, og fór
ekki heim að Ilömrum, til þess að vitja um hvolp-
inn. En oft sáum við hana á gægjum, og að því
er virtist með óskifta athygli á ])ví, sem var að
gerast á Ilömrum. Höfðum við þá fyrir satt, að
Kæpa væri að reyna að verða einhvers vísari um
hvolpinn sinn. Loks kom að þvi, að hún gat ekki
unað við það að sjá ekki hvolpinn eða vita neitt
um hann.
Dag einn var ég stödd úti á túninu á Hömrum
og sá hvar Kæpa kom og læddist hægt og lúpulega
heim að bænum. Þóttist ég vita um erindi hennar og
fékst ekki um. Llafði hún skamma dvöl heima við
bæinn, áður en hún sneri aftur til baka, og var
þá hvolpurinn í fylgd með henni. Skreið hún á milli
þúfna og reyndi að láta sem minst á sér bera. Fór
hún rétt fram hjá mér og leit vinalega til mín, en
þó eitthvað svo biðjandi; fanst mér ég geta lesið
úr augum hennar að hún bæði mig að hefta elcki
för sína, og segja ekki til sín. Og þegar hún sá að
ég ætlaði að verða við bæn hennar, leit hún til mín
þakklátum aúgum og virtist bæði örugg með sig og
ánægð.