Dýraverndarinn - 01.02.1938, Blaðsíða 11

DÝRAVERNDARIN N
3
unglingum, sem fátt og lítiS kunna í þeim fræS-
um, þótt þörf séu, og jafnvel þarfari en ýmislegt
þaS, sem i þau er verið að troða í skólunum og þeim
aÖ litlu eÖa engu gagni kemur.
Eins og áöur er a8 vikiö, var séra Ölafur viö-
kvæmur t luncl og góÖmenni hið mesta, sem fann
sárt til með öllurn þeim, mönnum og málleysingjum.
sem bágt áttu, og hann vildi bæta úr böli þeirra á
alla lund. Það var því eigi að undra, þótt hann
tæki málstað dýranna, enda var hann kjörinn í stjórn
Dýraverndunarfélags íslands, ýmist sem formaður
þess eða varaformaður um langt skeið. Má óhætt
fullyrða, að, þótt hann væri mjög önnum hlaðinn,
þá léti hann einnig rnjög til sín taka um hollar og
raunverulegar ráðstafanir í því félagi, sem stuðluðu
að bættri meðferð dýranna, meiri skilningi manna
á kjörum þeirra og betri aðbúS. Honum mundu
þau nú þakkir tjá og blessa minningu hans fyrir
margt gott og vel unnið starf í þeirra þágu, margt
þarflegt orð hans mælt í þeirra garð, ef þau mætti
mæla.
Það væri e. t. v. eigi úrhættis eða óviðeigandi,
að taka upp nokkur atriði úr málsvörnum séra Ól-
afs fyrir dýrin, en til þess er hvorki tími né. rúm
að þessu sinni. Orð hans um þau efni, sem ntörg
önnur, verða jafnan sönn og sígilcl talin, og munu
haltla minningu hans og heiðri uppi urn aldur og
æfi, miklu betur en nokkur orð frá mér fá gjört.
Eg get eigi skilizt svo við jæssi fáu og ófull-
konmu minningarorð mín um séra Ólaf Ólafsson,
sem ætlað var rúm á öðrum stað og birtast áttu
miklu fyr en nú, að ég ekki minnist margra ára
samvinnu minnar og samstarfs við hann um nærri
40 ára skeið og þó einkum í sambandi við prests-
þjónustu hans hér í Fríkirkjusöfnuðinum. Við flutt-
umst hingað báðir um líkt leyti og atvikin höguðu
því svo, að ég komst í nána samvinnu við hann um
margra ára skeið. Minnist ég þess jafnan síðan,
hversu ræður hans í kirkjunni og við húskveðjur
látinna manna, voru þrungnar af andagift og ör-
uggri sannfæringu urn sígild sannindi trúar vorrar,
sigur hins góða og samfélag vi'S látna vini, um eilífa
framþróun og fullkomnun á leið allra manna til hins
eilífa ljóss og lifs að vegferð vorri lokinni hér í
heimi.
Séra Ólafur lifði i ástríku hjónabandi með hinnj
ágætu konu sinni, frú Guðriði Guðmundsdóttur pró-
fasts Johnsens frá Arnarbæli, bróðurdóttur frú Ingi-
bjargar, konu Jóns Sigurðssonar forseta. Eignuðust
þau tvo sonu og andaðist annar þeirra á bernsku-
skeiði, en hinn var Guðmundur sál. Ólafsson hæsta-
réttarmálaflutningsmaður, er andaðist fyrir fám ár-
um, mesti ágætismaður. Urðu þeir báðir foreldrum
sínum harmdauði mikill og mun fráfall Guðmund-
ar, nú á elliárum séra Ólafs. hafa orðið honum
þyngri raun og þeim hjónum báðum, en þau fengi
afborið og söknuðurinn meiri og sárari en þau létu
þó á sér sjá.
Nú á síðari árum heimsóttum við séra Ólafur svo
að segja daglega hvor annan eða töluðum saman í
sima og var þá margs að minnast frá fyrri árum
og um daglega viðburði, því hann fylgdist með því
öllu með miklum áhuga fram til hins síðasta, en
þegar þau viðtöl féllu niður, síðustu vikuna sem
hann lifði, sá ég að nú mundu þau með öllu þögn-
u'S og sú leið eigi lengur fær til þess fyrir mig, a'S
hafa tal af honum. Eg heimsótti hann því i síðasta
sinni þrem dögum áður en hann andaðist og m. a.
sem hann sag'ði við mig, var þetta : „ .... Eg þakka
þér fyrir samveruna, Jón minn; þetta er nú brátt
á enda fyrir mér. Eg er sáttur við guð og menn
og þrái nú það eitt, að komast lieim. Það fer nú
líklega svo, að ég verði að skilja við rninn góða
og trúa förunaut, en vona að hans verði ekki langt
að bíða. — Það gleður mig nú, að ég fæ bráðum
að hitta drcngina mína “ —
Með fráfalli séra Ölafs Ólafssonar er áreiðan-
lega í valinn fallin „hetja og hraustur kappi“, einn
meðal hinna beztu og mestu, er þjóð vor hefir átt.
sem „fyrir hlóð lambsins bliða, búinn er nú að stríða,
og sælan sigur vann.“
Blessuð sé minning hans!
Jón Pálsson.
Sökum rúmleysis
í blaðinu verða minningarorð um Daníel Daníels
son að bíða næsta þla'ðs (mars-blaðsins).