Dýraverndarinn - 01.02.1938, Qupperneq 15

DÝRAVERNDARINN
7
Merkilegt áheit.
Dýraverndunarfélaginu hefir borizt áheit, aö upp-
hæð 25 krónur, frá merkri konu einni hér í bænum,
sem eigi vill láta nafns síns getið; en svo er áheiti
þessu variS, að konan á indælan hund, sem hún og
aörir á heimili hennar hafa mikiö dálæti á. Hund-
urinn verSur svo veikur, aS eigi er annaS sýnilegt,
en aS hann muni dragast upp og deyja. Heitir þá
konan á DýraverndunarfélagiS, aS hún skuli greiSa
því ofangreinda upphæS, 25 krónur, ef einhver þau
ráS finnist, er geti orSiS til þess, aS þessum vini
hennar, hundinum, verði lengra lífs auðiS. Kemur
þá konunni til hugar, aS reynandi sé aS láta rann-
saka heilsufar hundsins og leiddi sú rannsókn þaS
í ljós, aS hundurinn þjáðist af blóðleysi og aS veik-
indi hans stöfuðu af of mikilli inniveru: Hann hafSi
eigi fengiS aS njóta útiloftsins og var nú nær dauSa
en lífi kominn fyrir þessa sök. Má af þessu sjá,
hversu hin illræmdu og ómannúSlegu lög og reglu-
gerSir um hundahald eru gjörsamlega óhaíandi og
óþolandi dýranna sjálfra vegna, sem til þeirra ná
engu síSur en til vor mannanna, sem vér ætlumst
til aS verSi aSeins oss til verndar en hugsum minna
urn þaS, aS þau gæti einnig og um leiS veriS dýr-
unum sjálfum til verndar.
Konan lætur ekki viS læknisrannsóknina sitja,
heldur er blóði úr sauðkind dælt inn í æðar hunds-
ins og verSur þaS til þess, aS hann fær fulla heilsu
aftur og „leikur nú viS hvern sinn fingur“, ef svo
mætti segja.
Hér er áreiSanlega um svo mikilsverSan viSburS
aS ræSa, aS hann hlýtur aS vekja athygli margra
þeirra manna, er vilja bæta hin bágu kjör dýr-
anna. Er þaS einkum hugSnæmi konunnar og ein-
læg viSleitni hennar í því, aS reyna aS bjarga heilsu
og lífi dýrsins, þessa góSa vinar hennar, senr
mesta athygli vekur, og þaS, hversu árangurinn
varð ágætur! Ætti þetta aS verSa til þess, aö
meiri alúSar og hjálpsemi verSi gætt en gert er,
For'ðastu aÖ hrekkja hann. Hrafninn gleðst af litlu,
en sá, sem greiðir launin fyrir hann, hefir af miklu
að miíSla.
Skrifað í nóvembermánuði 1937.
Þorstcinn Konráðsson.
til þess aS rannsaka heilsufar dýranna, áSur en öll
von um líf þeirra er gefin upp á bátinn.
Dæmi hinnar merku konu ætti og a'S vera öðrum
til eftirbreytni. ÞaS gæti oft orSiS mörgu dýrinu
til betri heilsu og lengra lifs, aS þaö fengi aS verSa
aSnjótandi hinnar sömu aSferðar og tilrauna því
til hjálpar, sem vér mennirnir teljum að vel eigi
viS um oss, þá er veikindi bera oss aS höndum.
Hér var þaS læknisrannsóknin á heilsufari dýrsins,
þá lækningin, sem sé blóödælingin úr ööru dýri, og
loks fullkominn heilsubati. Þetta ætti aS verSa til
þess, að menu geri sér meira far unr þaö eftirleiSis
en áSur, aS lina þjáningar og þrautir hinna um-
komulausu smælingja, húsdýra vorra og annara, er
eigi geta til þess sagt, hvaS aS þeim gengur, á
aSra lund en þá, aS mæna til vor bænaraugum um
einhverja hjálp i veikindúm sínurn. RáSin til þessa
eru oft nærtækari en vér hyggjum og vonin um
góöan árangur auSsæilegri, ef sinnuleysiS stæSi þar
eigi í vegi.
Hinni ágætu konu eru nú hinar beztu þakkir
fluttar, eigi einungis fyrir áheit hennar, sem i sjálfu
sér er einnig þakkarvert, heldur og fyrir einlæga
vináttu hennar, dáS og drenglyndi í dýrsins garS.
Hún veröur áreiöanlega mörgum öSrum til fyrir-
rnyndar meS þessari framkomu sinni viS þaö.
J- P.
Grátt gaman
er þaS, sem enn viröist vera ánægjuefni ýmsra ó-
þokkapilta. Hér er ný frásögn um þetta: Merkis-
kona ein hér i bænum sagSi mér frá því nýlega,
aS menn i húsi hennar hefSi séS dúfu eina, nær
dauöa en lífi, hanga á símaþræöi, svo hátt frá
jöröu og langt frá húsi konunnar, aS ekki var hægt
aö seilast svo hátt eöa langt, né heldur koma viS
stiga til þess aö ná fuglinum, senr búinn var aS
berjast við a'ö losa sig, svo lengi, aö hann var orS-
inn örmagna af þreytu. Þegar mönnum loks tókst
aö ná honum meS mikilli fyrirhöfn og lífshættu
fyrir þá er það geröu, kom í ljós, aS snærisspotta
hafði veriS bundiS um annan fót dúfunnar, en viS
hinn enda snærisins var spýta, á aö giska yá, alin
á lengd. Þegar svo fuglinn hóf sig til flugs, hefir
snæriö vafizt um virinn og spýtan valdiS því, aö