Dýraverndarinn - 01.07.1963, Qupperneq 15

Kisa cleyr ekki eáðalaus
Kisa var sárþyrst, og
það var engin lifandi
manneskja í húsinu. En
kisa komst inn í eldhús,
og hún hafði séð vatn
renna úr einhverju
skrýtnu og gljáandi, og
svo stökk hún þá upp
á eldhúsborðið og sett-
ist á röndina á vaskin-
um. Hún hafði horft á
húsmóður sína taka um eitthvað efst á þessu gljá-
andi, og þá hafði komið vatn. Hún kom við það
með framlöppinni, ýtti á, og svo kom vatn til
allrar hamingju. Og kisa setti þá löppina undir
vatnslekann og sleikti af
þófanum ... En hún var
mjög þyrst og afar lítið
sem hún gat fengið af
vatni á þennan hátt. Og
hún var hreint ekki
ánægð. Henni fannst hún
verða að fá bunu í stað-
inn fyrir þennan vesald-
ar leka. Og hún liugsaði
málið, já, það gerði lnin.
Og víst datt henni þá ráð
í hug. Hún beit í þetta skrýtna efst á hinu gljáandi
fyrirbrigði, og sjáum til: Úr því fór að buna, og
það hélt áfram. Svo laut kisa ofan að bununni, en
fór ósköp varlega, því að ekki kærði hún sig um
að væta sig heitt að ráði. En
skyldi það vera munur að
svala sér svona eða að verða
að láta sér nægja að sleikja
dropa eftir dropa af lopp-
unni? Nú gat hún verulega
svalað sér. Og það var áreið-
anlega mjög ánægður köttur,
sem stökk ofan af eldhús-
borðinu og settist í stól við
að snyrta sig. En þegar hús-
móðirin kom heim, var hún
leið yfir J)ví, að hún skyldi ekki hafa skrúfað
fyrir kranann, áður en hún fór út!
LANDNÁM.
Einn af allra stærstu og tígulegustu fuglunum
í dýraríki íslands er hafsúlan, hvítur fugl, þrek-
legur og þó fimlegur, með stóra og sterka vængi
og langt og sterkt nef.
Fjölmargir af lesendum Dýraverndarans munu
aldrei hafa séð hafsúlu, því að hún er svo sem ekki
á almannafæri. Hún er ekki sníkjudýr í höfnum
og á fjörðum, og ekki er heldur vitað, að hún sé
ræningi eða íuglamorðingi. Hún heldur sig úti á
liafi, sést sjaldan nema á djúpmiðum, og það er
ekki víða, sem hún verpir. Eldey, hinn mikli hamra-
kastali úti fyrir Reykjanesi, hefur verið talin af
mörgum eini varpstaður súlunnar liér við land,
en hún mun þó verpa víðar við Vestmannaeyjar, svo
sem í Súlnaskeri. En Eldey liefur hún gert að sínu
ríki, og er þar talin mesta súlnabyggð veraldar,
enda súluhreiðrin þar milli tíu og tuttugu þúsund.
Nú flytur blað, sem gefið er út á Akureyri, þá
fregn, að Norðlendingar hafi eignazt súlnabyggð,
og líkar þeim það vel, því að jafnan hafa þeir viljað
halda sig til jalns við landa sína í öðrurn landsfjórð-
ungum.
Fyrir nokkru fundu menn eitt súluhreiður í
Stórakalli í Læknisstaðabjörgum á Langanesi, og
þótti það mikið undur. En í vor fór Aðalbjörn
flugafgreiðslumaður í Þórshöfn til eggjatöku á
Langanesi, og uppgötvaði hann þá hundrað súlna-
lireiður í Stórakalli. Hann hetur sagt, að sig gruni,
að súlan hafi líka numið land í Rauðunúpum á
Melrakkasléttu.
Ekki er vitað, hvort landnemarnir þarna eru upp-
aldir í Eldey, en trúlegt er það, því að súlan fer
víða urn hafið kringum ísland og sannarlega mun
tekið að þrengjast í liöfuðstöðvum hennar. Svo
hafa þá ein lijón, sem hafa átt rneira framtak en
aðrar súlur og einnig meiri löngun til að vera
sem frjálsust, tekið sig út úr og gerst frumherjar
að stofnun nýlendu.
RÆNINGI.
Það var snemma í vor, að konan mín vakti máls
á því við mig, að drifhvítur lugl væri farinn að
halda sig í hópi æðarfuglanna, sem löngum hafa,
oÝ R AVERN DARINN
47