Alþýðumaðurinn - 03.11.1966, Blaðsíða 5

Þá er ég lít yfir fariim veg flyt ég þakk®P
öllu samferðafólki mínu, en beztu
mínar á þó kona mín
segir Cl'ÐNI 1‘ORSTEINSSON, fyrrv. bóndi
¥H) MÆTUM bæði æsku og elli í „Ilafnarstræti" lífsins, einnig
í Hafnarstræti Akureyrar. Langt er síðan að xmdirritaður
veitti athygli reffilegum gömlum manni á breiðstræti höfuðstaðar
Norðurlands. Hann var á vissan hátt í takt við hina léttstígu æsku
íslands í dag og forvitnin gerði það að verkum að AM fór þess á
leit við hinn unga en þó aldraða mann, hvort hann vildi eiga við-
tal við blaðið. Hann tók því vel og hér kemur spjallið.
Hann heitir Guðni Þorsteins
son, Þingeyingur, og saga hans
minnti á frásögn af vörum móð
ur minnar um hennar lífsbar-
áttu er stuðlaði að því að ég
varð ekki sveitarlimur í æsku.
AM verður því miður að fella
allmikið niður úr spjalli okkar
Guðna og kannski birtist að-
eins ramminn einn, en það er
eigi Guðna heldur undirrituð-
um að kenna.
Hvaða ár fæddur og hvar,
Guðni?
Mér er tjáð að ég sé fæddur
2. júlí árið 1883 að Jarlsstaða-
seli á Fljótsheiði. Móðir mín dó
er ég var á fyrsta ári og var
heimilið þá leyst upp. Var ég
þá tekinn í Tóstur af hjónunum
Sigurbjörgu Sigurðardóttur og
llluga Friðfinnssyni í Heiðarseli
sem einnig var býli í Fljótsheiði
en báðir þessir bæir eru nú
löngu komnir í eyði. Sigur-
björg reyndist mér góð fóstra
og var ég að nokkru leyti undir
handleiðslu hennar til full-
orðinsára. Illugi fóstri minn dó
er ég var 7 ára. Sigurbjörg bjó
áfram í 3 ár í Heiðarseli með
aðstoð barna sinna, en flutti síð
an burtu í vinnumennsku og
tók hún mig með sér, en ári
síðár flutti hún að Arndísar-
stöðum í Bárðardal, en þar var
dóttir hennar orðin húsfreyja.
En svo lá leið mín aftur að
Heiðarseli, en þá hafði þar haf-
ið bú sonur fóstru minnar.
En hvað viltu segja mér í
stuttu máli um uppvaxtarár
þín?
Jú, mér leið vel og verndar-
vængur fóstru minnar var hlýr
og mildur, en þó skal ég viður-
kenna að seinni ár mín á Heið-
arseli voru svolítið erfið. Mig
langaði til að læra og það var
stundum dálítið erfitt þá er
jafnaldrar mínir voru að fara
að heiman í skóla t. d. í Möðru-
vallaskóla, en ég sé enga
ástæðu að vera að kvarta und-
an því nú á gamalsaldri.
En hvert Iá svo leið þín frá
Heiðarseli?
Að Rauðá og var ég þá orð-
inn 23 ára, ég réðst þangað í
vinnumennsku og það tel ég
mesta gæfusporið er ég hefi
stigið á ævinni.
Nú, hvers vegna?
Ég kynntist þar stúlkunni er
varð mér dásamlegur förunaut
ur í gegn um líf mitt allt.
Hver var sú góða stúlka?
Hún heitir Jakobína Kristín
Olafsdóttir. Við komum bæði
sama árið að Rauðá og við gift-
um okkur 1911. Mörgum þótti
það óráðlegt af okkur, því við
vorum bláfátæk bæði. Ég held
að ég hafi þá orðið átt 20 ær.
Svo fóruð þið frá Rauðá?
Já, við vorum að Krossi í hús
mennsku í 2 ár. En síðan lá
leið okkar í Fnjóskadal og hóf-
um við búskap að Veisu og
bjuggum þar í 3 ár.
En síðan hvert Guðni?
Jú, svo lá leið okkar að Mel-
um, koti í Fnjóskadal. Þar var
lífsbaráttan erfið. En allt bless-
aðist þó einhvem veginn. En
kona mín átti meiri þátt í því en
ég. Bústofninn var ekki stór
svona 20—30 kindur og 2 kýr.
En þó voru þessi ár á vissan hátt
góð þrátt fyrir allt en annað mál
er hitt hvort æskan í dag tryði
þeim erfiðleikum er afar þeirra
og ömmur þurftu að berjast við
til þess að halda lífi. Við vorum
11 ár á Melum og síðustu árin
hjálpuðu elztu börnin okkur
mikið, þau Hulda og Jón, en
alls eignuðumst við 7 börn.
Hvert lá svo leið ykkar frá
Melum?
Út í Skuggabjörg í Dals-
mynni. Þar batnaði efnahagur-
inn, en er ég fór úr Melum
mun ég hafa skuldað um 3000
krónur og var það mikill pen-
ingur á þeim tímum. Við vor-
um 10 ár á Skuggabjörgum og
þar uxu börnin okkar úr grasi.
Skuggabjörg voru afskekkt og
því var dálitlum erfiðleikum
bundið að láta börnin njóta
skólavistar. Þurfti að koma
þeim niður á Grenivík. En við
hjónin lögðum áherzlú á það
að þau nytu skólavistar, þess er
við höfðum misst í uppvextin-
um. Jú, efnahagurinn batnaði á
Skuggabjörgum, er við fórum
þaðan var kindaeignin. um 60
ær og 3 kýr.
Og hvar namst þú svo land
Guðni?
Að Hálsi í Fnjóskadal, það
var árið 1938. Þar skiptust á
skin.og skúrir eins og gengur.
Bæði hamingja og mótlæti. Þar
reyndist betra að koma böm-
unum í skóla, þá var heima-
vistarskóli í Skógum og þar
Guðni Þorsteinsson.
kenndi öðlingsmaðurinn Jón
Kristjánsson frá Víðivöllum og
hann kennir enn, ég og böm
mín eigum honum margt gott
að þakka. í júlíbyrjun drap
harmur á dyrnar. Sigrún dóttir
okkar er þá var orðin 26 ára
dó úr mislingum, en hún vann
þá við skógræktina í Vagla-
skógi. Þetta var mikið áfall og
í raun og veru var dvölin að
Hálsi ekki eins hamingjurík og
á Skuggabjörgum, en þó Vorum
við þar í 11 ár. Við fengum
jörðina aldrei leigða nema til 1
árs í einu. Háls er kirkjujörð og
ef einhverjum presti þóknaðist
að hefja þar búskap þurftum
við að hypja okkur. Við stóðum
í byggingai-fráhikvæmdum og á
Hálsi var mikil gestanauð og
var erfiði konu minnar mjög
V :J .• -f'Y' > <V'
mikið er fór með b.éílsu hðrtháf*.
Nú svo kom mæðiveikin sá
mikli vágestur. Féð hrundi hið
ur, átti orðið um 90 fjár áður
en pestin fór að herja. og því
ákváðum við að hætta á Hálsi.
Fluttuð þið þá til Akureyrar?
Nei við fluttum í Höfn, lítið
býli hér handan fjarðarins og
vorum þar í 3 ár. En kona mín
var farin af heilsu og leið okkar
lá þaðan til Akureyrar ái’ið
1952.
Hvernig hefur þér líkað hér
á Akureyri?
Mér hefur líkað það vél. Ekki
mætt öðru en velvild og sann-
girni hjá því fólki er ég hefi
kynnzt.
En þegar þú lítur yfir farinn
veg. Hver myndu þá einkunnar
orð þín vera?
Þá er ég lít yfir farinn veg
flyt ég þakkir öllu samferða-
fólki mínu, en beztu þakkir mín
ar á þá konan mín. Svo flyt ég
kveðju mína lífs og liðnum,
með þökk, virðing og bæn. Ég
þakka þeim sem ólu mig upp.
Ég' þakka nágrönnum minum
og húsbændum og svo bömum
mínum barnabömum, já, og svo
líka litlu bama barna börnun-
um mínum. Elztu dóttur okkar
er hefir annazt okkur þegar
mest hefur þurft við. En beztu
þökkina eins og ég sagði áðan
á þó konan mín.
Hér feílum við Guðni talið.
Hinn 83 ára gamli maður er enn
fui'ðu beinn í baki að loknum
fangbrögðum við allóvægna lífs
baráttu. AM sendir honum
beztu kveðjur og óskar honum
fagurs ævikvölds. s. j.

Frú Sigrún Jónsdóttir kynnir
batikiistmuni á Akureyri
NÆSTKOMANDI laugardag
opnar frú Sigrún Jónsdótt-
ir sýningu áð Kaupvangsstræti
4 á batiklistmunum, sem hún
er höfundur að. En frú Sigrún
hefir skapað sér landsfrægðar í
þessari listgrein og skreytingar
hennar í hinu glæsilega Loft-
Iciðahóteli í Reykjavík sanna
að þar sem Sigrún fer er lista
kona á ferð. Batik mun eigi
vera mjög þekkt listgrein hér á
Akureyri og því vill AM hvetja
bæjarbúa til að fjölsækja á sýn
ingu frú Sigrúnar að Kaup-
vangsstræti 4. Þar sýnir lista-

SEXTUGUR
ÞANN 31. októbér sl. átti Jón
Guðmundsson forstjóri sex
tugsafmæli. Jón er góðkunnur
borgari hér í bæ. Kvæntur er
Jón Sigurlínu Gisladóttur frá
Siglufirði og eiga þau hjón eina
dóttur. AM sendir Jóni heílla-
óskir.
konan fögur verk er Akureyr-
ingar ættu ekki að láta fram
hjá sér fara.
STAKAN
okkar
TEITUR HARTMANN var
þekktur hagyrðingur. Hon
um þótti sopinn góður eins og
þessi vísa sýnir:
Þótt ég fari á fyllirí
og íái skelli,
stend ég aftur upp á ný
og í mig helli.
Bróðir Hartmanns er Magn
ús frá Skógi, stöðvarstjóri i
Grenivík. Hann yrkir líka, en
er bannmaður:
Hver, sem fellur eitt sinn í
ofnautn víns og daður,
verður aldrei upp frá því
einn og samur máður.
Magnúsi þótti maður illyrt-
ur við sig í síma, hringdi til
kunningja síns og lét hann
hlusta líka:
Eftirá bann eftir sér
orðunum og tímanum,
þegar liann veit að vottað eí
viðtalið í símanum.
Næsta vísa Magnúsar segií!
meira en sagt er:
Hélt ég fyrst að hefði sál
herrann föngulegi,
en þegar ég heyrði mannsins
mál ....
— Meira ekki segi.
Um ótíðina yrkir Magnús:
Milli hríða minnkar bil,
magnast tíðin auma,
vetrarkvíðinn vekur til
vorsins blíðudrauma.
Teitur Hartmann tefldi við
lækni og offraði manni, sem
læknirinn glæptist á og tap-
aði taflinu:
Þig hefur offrim þessi blekkt
það verð ég að segja,
skratti var það læknislegt
að láta mannimi deyja.
Þá kemur vísa frá J. S. og
þakkar hún fyrir prentvillurn
ar i fyrri vísum sínum á eftir
farandi hátt:
Eitt vil ég segja AM köppum,
að ein í viðbót meinleg villa,
Gamla undir gæsalöppum,
gera mig, fer heldur illa. .
Við Ijúkum svo þættinum 3
dag með vísu eftir T. H.
Hvergi leit um mökk né mq,
myndir breytilegri.
Aðra sveit i aítanró,
enga veit ég fegri.
1