Víðir - 30.11.1929, Blaðsíða 2

{
2
IPiðif
- Kenuir út einu sinni í viku. -
Ritstjóri:
ÓLAFUR MAGNÚSSON.
Sími 58. Pósthólf 4.
Verö:
Innanbæjar kr. 0.50 á mánuöi,
úli uin land kr. 6.50 árganguiinn:
Augiýsingaverö: kr. 1.50 cm.
sksl ósagt láta. Álasar Lann
Gísla J. johnsen, einhverjum á-
gætasta atorku- og starfsmanni,
er land þetta á, fyrir dásamleg
og óeigingjarnt verk, þ. e. spít-
alabygginguna.
Lögmál apotekarans í þessu
starli virðist vera :
Allstaðar rógur, ávalt á bak,
aldrei á brjóst.
II.
Jeg hef nú stuttlega skýrt frá
rögsiðju lyfsalans. Skal jeg nú
stuttlega athuga „habiltas" hans
til þess að vera böðull á mann-
orði samborgara sinna hjer í
Eyjum.
Verður þá fyrst í huga mínum
að það sje mentun hans ogand-
legir yfirburðir er skipi hann t
þenna sess. En nánari yfirvegun
segir mjer að svo geti ekki ver-
ið. því að öllu athuguðu er
mentun hans sæmilega takmörk-
uð og sennilega löngu íirna. Ur
skóla mun hann hafa farið án
þess að ljúka stúdentsprófi. Mun
þá hafa verið rektor, fóstri hans
dr. Björn M. Olsen. vitur maður
og framsýnn. það veganesti, sem
hann mun hafa farið með þaðan,
nægir engan veginn til þess að
rjettlæta rósiðju hans. Framhalds-
mentun apotekarans (hann mun
vera exam. pharm.) var hiusveg-
ar þess eölis, að hún verður
þegar á alt er litið ekki meir
andlega þroskandi en t. d. bak-
araiðn. í hvortveggja iðninni á
sjer stað blöndun á ýmsum efn-
um, í öðru tilfellinu í kökur, í
hinu tilfellinu í meðöl. Aðeins
stigmunur á nákvæmni.
þá er það hugsanlegt, að lyf-
salinn fyrir látlausa sjálfsafneit-
un, sjálfsþjálfun eða pyndingar
standi nú orðið á svo háu sið-
ferðislegu þroskastigi, að þetta
alt rjettlæti rógsiðju hans. En
því miður er þessu ekki að
heilsa. Siðferðisbresti ber hann
í ríkum mæli eins og við hinir.
Er þá sennilega því einu til að
dreifa, að skáldgáfa hans og
skáldskapur rjettlæti dómsíarf
hans og rógsemi. V>1 jeg því
nokkru gjör athuga þá guðsgjöf
hans.
Hjer í Vestmánnaeyjum eru 3
skáld. Er eitt þeirra langsamlega
víðkunnast og merkilegast. Á jeg
þar við S'gurbjörn Sveinsson,
kennara. Eru bækur hans ást-
fólgnar í eigu hvers smábarns á
landinu og margar hverjar sög-
urnar þýddar á Norðurlandamál.
Ordstir þessa manns hefur mjög

n p
Chí
farnar að koma svo um munar
Úí^eðarvörurnar
o
í snesíu úrvalL
Verð hvergi íægra gegn sfaðgreiðsEu.
Vershisi Cir. mJ« oliimen

é
V t ð I r
lítillega verið á lofti haldið hjer
í Eyjum. Til mála mun hafa kom-
ið, á sínum tíma, að víkja þess-
um manni frá kenslustörfum hjer.
þetta er lofið, sem þessi maður
hefur hlotið hjer í Eyjum úti.
Hinsvegar hefur orðstír skáldsins
frá Arnarholti verið haldið hátt
á lofti hjer. Veit jeg vart hverju
gegnir. Hygg jeg að helst ráði
aurasæld hans og hvalablsstur í
bæjarmálum. En sannleikurinn
er sá, að af alþjóð, og tvímæla-
laust af mestu áhrifamönnum um
bókmentir. þjóðarinnar, er Sig.
Sigurðsson veginn og ljettvægur
fundinn. Bæði að efni og vöxt-
um er skáldskapur hans svo
agnarlítill. Lítilsháttar bergmál
tómahljóðjfrá skáfdjöfrinum Einai {
Benediktssyni. Ágætustu smekk-
menn og áhrifgmestu skólamenn
stikla framhjá stökum hans. Toka
hann ekki alvarlega á skálda-
þinginu. Lestrarbók prófessors
Nordals inniheldur ekki staf eft
ir skáidiö frá Arnarholti. Ljóða-
úrval Jónasar Jónssonar kenslu-
málaráðherra geyma ekki stef
eftir apotekarann. Er með þessu
sá dómur genginn, að t minsta
kosti 20 ár fær æskulýöur ís-
lands ekki að sjá andleg gersemi
lyfsalans, nema hann verji sjálf-
ur ærnu- fje ti! útgáfu á kveð-
skap sínum.
Og þó hefði jeg kosið, svona
til tilbreytlngar að sjá þetta vísu-
orð í skólaljóðum Jónasar Jóns.
sonar:
ísiands augasteinn, Alexandrina
Sjeu ályktanir mínar um að
hæfileikar Sigurðar Sigurðssonar
rjettlæti á engan hátt rógsiðju
hans, fæ jeg ekki annað sjeð, en
að róggirni hans sje annað tveggja:
Óumræðilega hræðilegur löstur
— eða þverbrestur í skapferli
geðbilaðs manns.
18. nóv. 1929.
Ásíþór Maithiasson.
Ath. öm leið og S!g. Sigurðs-
syni að sjálfsögðu er boðið rúm í
blaðinu til andsvara skal það og
fram tekið, vegna ofanritaðrar
greinar að Viðir álítur ástæðulaust
að neita þeim, sem undir fullu
nafni rita, og teljast verða ábyrg-
ir orða sinna, um rúm í blaðinu
fyrir greinir, þótt harðorðar sjeu
og feli jafnvel í sjer þungar á-
sakanir á einstaka menn. Álítur
blaðið jafnframt ástæðulaust að
halda hlífiskildi yfir mönnum,
þótt þeir telji sig stuðnings menn
þess, fram yfir það, að birta ekki
nafnlaus níðskrif eða dyigjur,
sem valdið geta mannskemdum.
Væru ásakanir sem þær, er birt-
ast í grein Á. M. sannar, þá
væri eigi nema maklegt að þær
birtust, en hinsvegar gefst lyf-
salanum tækifæri til þess að
hreinsa sig af áburði þessum
með málssókn, enda er lijer um
beinan sakar áburð að ræða, en
ekki dylgjur.
Annars væri betur, að þeir
mörgu mætu menn, sem hnakk-
tifist hafa að undanförnu í Viði>
vildu fremur verja rithæfiieilsum
s'num í þágu þess, sem stefndi til
frekari - fræðsáu lesenda blaðs-
ins, og bæjar- og þjóðþrifa en
verið hefur. Kits/j.
Eggert Slefánsson
söngvari.
Fyrir nokkru fórust Eggerti
Stefánssyni þannig orð í stuttri
blaðagrein, er hann reit um út-
lenda söngkonu, Signe Liljequist,
í Morgunblaðið.
„það sem ,gerir sönginn að
list, er andvarp hjartans á tóna
vora, andvarp reynslunnar og
lífsins og þess upplifaða; ein-
ungis þaö hefur sönginn upp til
hærri meiningar og djúprar feg-
urðar“.
þannig talar aðeins listamað-
urinn af „guðs náð“. Ekki sá(
sem fengið hefur listamannsnafn-
ið stimplað á sig á einhverjum,
listaskóianum, heldur hinn, sem
er fæddur með hið fíngerða eðli
sannrar listar samtvinnað sálar-
lífi sínu, eins og yndisleikiun ís-
lenskri vornótt.
Eggert Stefánsson er ekki ein-
ung's söngvari, heldtir og skáld,
er á í ríkum mæli eigind stenin-
jngamannsins, er getur látið
streyma í gegn um sál sína ó-
segjanlega dýrð norðurljósa, á-
stúð blikandi stjarna, tign ís-
lenskra jökla og afi hvítra fossa.
— þessvegna er hann svo hug-
nærnur. jaess vegna er hann og
meistari í því að túlka sárustu
andvörp mannlegs hjarta og
myndir úr átakaniegustu harm-
leikjum lífsins.
Sá, er þettá ritar, mun aldrei
gleyma þeim áhrifum, er hann
varð fyrir í fyrsta sinn, er hann
heyrði E. S. syngja „Betlikerl-
inguna" eftir Gest Páisson.
»Hún var kannske perla sem týnd
í tímans haf
var tópuð og glötuð, svo enginn
vissi af,
eða gimsteinn sem forðum var
greiptur láns í baug,
en glerbrot var hún orðin á
mannfjelagsins haug“.
Gestur Pálsson — Sigvaldi
Kaldalóns — Eggert Stefánsson.
Hve átakanlega skýrt sá jeg
ekki, fytir tilverknað þessara
þriggja listamanna, gimsteininn er
gaidraflagðið, stjúpmóðirin vonda,
þjóðfjelagið, hafði breytt í gler-
brot á mannfjel3gsins haug.
Eggert Stefánsson hefur sung-
ið í fleiri löndum en nokkur
annar íslendingur. Hann hefur
tekið það að sjer, að bera ís-
lenska sál, uppleysta í tónum,
vítt um heim — og menn hafa
hlustað — hlustað í hrifningu á
söngvarann frá Sögueyjunni.
I kvöld fá Vestmannaeyingar
tækifæri til þess að hlusta á Eggert
Stefánsson. Slíkt tækifæri gefst
ekki oft. — Munið það!
Á söngskrá hans verða lög eft-
ir L. von Beethoven, Schubert,
Verdi, Cesar Frank, Arthur Sulli-
van. Einnig verða þar lög eftir
íslensk tónskáld, til dæmis
Sigvalda Kaldaións, vestur-
íslenska tónskáldið, Björgvin
Guðtnundsson og þórarinn Jóns-
son. Sá síðasttaldi hefur verið
sjómaður hjer í Vestmannaeyjum,
en er nú orðinn frægur tónsnill-
ingur.
Vestmannaeyingar, þið fyllið
húsið hjá Eggerti Stefánssyni í
kvöld!
C.