Víðir - 22.09.1934, Blaðsíða 3

V f B I S
Eins og áður er sagt, hepnaö-
ist mér vel hákarlaveiði, en við
horskfiskirí mun ég hafa verið
talinn meðaimaður, eða kannske
vel það. Sjóferðir allar lánuðust
mér einstaklega vel. Aldrei raisti
ég mann og enginn meiddist um
borð í mínu skipi. Gladdi það
mig mjög, eftir að hafa verið for-
maður í yflr þrjátíu ár. Oftast
var maður að þessu gutli alt. ár-
ið, þegar veður ieyfði, að undan-
teknum fuglatímanum. Það kann
að þykja ekki trulegt, en satt er
það samt, að eg minnist ekki þess
að ég fengi verulega vont á sjó í
öll þessi ár og aldrei þurfti ég að
fleygja út fiski, var mér þó stund-
um bríxlað urn það að ég væri
ókærinn að hlaða, ef flskur bauðst.
Þess get. ég til sönnunar því, hve
lánsamur ég var j sjóferðum mín-
um.
Um fiskiferðir mínar er svo
eiginlega ekki meira að segja, en
með fáum orðum vildi ég minn-
ast á fuglaveiðina.
í mínu ungdæmi var lundinn
tekinn í holum þar sem hann lá
á ungum sínum, kræktur út,
en svartfuglinn veiddur á flekum.
Hvortveggja var ómannúðlegt mjög,
eða öHú he'ldur giirndarlegt, en þó
faun maður ekki til þess, önnur
aðíerð þektist ekkí. Oft var mikið
af fugli drepið á þennan hátt og
mun ég ekki hafa verið eftirbátur
í því að íáðast á fuglinn á þenn-
an hátt þó að aðfeiðin væri ljót.
Seinna var þessi veiðiaðferð strang-
lega bönnuð. Siðan ég fór að
eldast flnn ég sárt til með fugl-
inum sem fyr varð að kveljast á
flekanum.
Eftir að veiðiaðfeiðin breyttist
0g farið Var að nota háfiuir fanst
mér ég ekki vera næiri eins dug-
legur við veiðina, og var það ekki.
Mun það- hafa. stafað einkum af
þvi, að ég var þá orðinn of full-
orðinn til að verða leikinu í því
að nota háflnn, en fjallamaður
-þótti ég göður. Marga glæfra-
ferðina mun ég líka hafa farið, en
aldrei hrapaði ég álnarhæð. —
Svona var ég lánsamur, einnig
í þeim veiðiferðum.
Ósiðlæti.
Herra ritstjóri!
Mig langar til að biðja yður
fyrir rúm 1 yðar heiðraða blaði
fyrir eftirfarandi linur.
Ég hefi orðið var við það, að
börn hér hafa á alfaravegi hróp-
að upp nafn þeirra, er þau mæta,
kastað að þeim háðsyrðum og Ijót-
um orðum, uppnefnt þá þar á
meðal nefnt þá nafni einhvers
annars manns og viðhaft allskon-
ar skrípalæti í návist manusins
honum t.il svívirðu. Þetta er
Ijótur siður sem getur gjört —
og gjörir sjálfsagt — mörgum
Barnaskólinn
verdur settur mánudaginn i. okt. kl. 2.
Foreldrar eru vinsamlega bednir ad láta skrá-
setja, hjá skólastjóra, þau skólaskyld börn,
sem ekki voru í skólanum í fyrra, eigi sid-
ar en 26. þ. m.
Tilkynning um hvenær börn eiga ad koma
til skodunar er fest upp í forstofu skölans.
Umsóknir um undanþágu frá skólagöngu,
fyrir skólaskyld börn, komi til skólanefndar
fyrir 26. þ. m. —
Barnaskólanum, 18. sept. 1934
Páll Bjarnason.
Glæpsamlegt
athæfi.
gramt í geði, og særir tilfinning-
arnar. Hver er sá, sem ekki leið-
ist það að veia lítilsvirtur á al-
mannatæri af börnum og ungling-
um, þeim flokki manna, sem menn
yfirleitt, gjora minst á móti ? Það
eru flestir sem viija vera óáieittir'
og óuppnefndir og þá ekki hvað
síst á götum úti. Flestir viija
heita sínu eigin nafni og kæra sig
lítíð um það, að verir sé klina á
þá annara riöfrium. Og svo er
eitt, sem ekki er hvað þýðingar-
minst., en það er ógeð það, sem
slík framkoma barna vekui á
heimilum þeirra. Osiðlæti barna
á götum úti, minnir á uppeldi
bainsins heima fyrir. Talsháttur
og framkoma barnsins að heiman,
er mjðg liklegt að sé bergmál
af heimilislífinu. Get.ur ekki pkeð,
að svona sé talað um þennan
manri heima hjá barninu og hon-
um llkt við þennan og þetta og
hann uppnefndur þetta og þetta.
Það væri því það réttasta, að sá,
sem fyrir bavði þessara ósiðuðu
barna verður og ef hann veit um
heimili þeirra, að bann gerði upp-
skátt um þetta framfetði bain-
anna. Það er ekki víst að það
góða fólk, aðstandendur barnanna,
kæri sig um það, að vera aug-
lýst á þann hátt, þótt það líði
börnunum þessa framkomu gagn-
vart öðrum.
Þetta er alvarlegt umhugsunar-
efni fyrir húsfeður eða forráða-
menn barnanna og þá ekki hvað
síst fyrir barnaskólana..
Gestur.
t
Afhs.
Ofamituð grein á fullan rótt á
sér og vafalaust í góðvi meitiingu
rituð, Brýt ég því þá reglu, sem
ég hefi sett mór, það er að birta
enga grein, sein dulnefni er und-
ir, riema hölundurinn setji nafn
sitt á handritið, eða á annan hátt
láti mig vita nafn sitt,
I þeirri góðu trú að hann, við
tækifæri, láti mig vita hver hami
er, birti ég greinina.
Ritstj.
Utflufningur-
Innflutningur.
Samkvæmt skýrslu gengis nefnd-
ar hefir útflutningunnn í ár numið
24,9 miij. kr. fyistu 8 mánuði
ársins, en innflutningurinn 7 milj.
kr. meira. Dálítið er það eftirt.ekt-
arvert að nú er innflutninnurinn
2,6 milj. kr. meiri en á sama
tima í fyrra.
Fað er eins og hin rándýra inn-
flutnings- og gjaldeyrisnefnd hafi
lítil áhiif, ef mönnum aðeins dettur
í hng að flyt.ja inn vöru.
Bessi nefnd hefir lengi gagns-
laus og óþörf verið.
AUGLtSIÐ í VIÐI
Á miðvikudagsmorgun um það
leyti er vinna byi jaði i Fiskimjöls-
veiksmiðjunni og Slipnum, sáu
menn reyk rnikinn ur einum bátn-
um, sem stendur í Slipnum. At-
huguðu nienn þegar hvernig á
þessu stæði, og kom brátt í ljós
að gerð hafði verið tilraun til að
kveikja í einum bátnum, á þann
hátt að kveikt hafði verið undir
fötu, sem fylt hafði verið með
olíu. Af einhvorjum ástæðum hafði
eldurinn kafnað áður en tjón varð
að, eða olían sauð upp úrfötunni.
Hefði kviknað í bátnum, er vafa-
laust að stórtjón hefði af hlotist.
Rok var af norði, og lagði vind-
inn eftir bátaröðinni, svo að kvikn-
að gat í mörgum bátum í senn,
hefði eldurinn náð að magnast.
Þetta er mjög glæpsamlegt at-
hæfl, þarna var mjög mikið í húfl.
Óskandi er að ódrengur sá, er
þarna var að verki, finnist, svo
að saklausir verði eigi hafðir fyrir
rangrisök. Þess má geta, að bátur
sá er kveikja átti í, var ekki
trygður, sem . þó er venjulegt.
Sýnist því óþarft að gera eigand-
anum getsakir, miður góðar, sem
annars' kynni að hafa verið gert.'
Rétt. þykir að benda á, að um
það leyti sem íkveikjutilraunin
heflr verið geið, að álíti þeirra,
sem þar komu að, var nætur-
vörður farinn af vakt, og þvi eng-
inn á verði. Hér er engin á verði
frá kl, 4 — 8 á morgnana.
Bó að segja megi að einn mað-
ur geti lítið við slíkt ráðið, þá er
þó víst að jafnvel glæpsinnaðir
menn mundu hafa ótta af honum.
Taflfélag.
Nú er svo komið að lítil at-
vinna er hér eins og altaf er á
haustin.
Veðrið er einnig farið að versna
svo ekki er hægt að eyða fíí-
stundum sínum, — kvöldunum,
— úti.
En hvað á þá að gera til þess
að láta tímann líða?
Það getur reyndar verið álita-
mál hvað helst á að geia, en ég
er viss *um að hverjum einasta
manni, sem kann að tefla, þykir
tíminn líða fljótast og skemtir
sér best við að sitja og tefla við
félaga sína og skáka, máta —. og
tapa.
En- nú vill svo illa til, að hér
er ekki til neitt taflfélag núna,
sem má þó þykja skömm, þvi að
í næstum hverju einasta kaup-
túni, hvað þá kauptstöðum á
landinu, er til taflfólag og í þeim
stytta menn sér hinar ömurlegu
kveldstundir að haustinu til.
Til þess að reyna að bæta úr
þessu hafa nokkrir taflmenn hór
tekið sig saman um að reyna að
koma upp taflfélagi, en ef þetta á
ða takast veiða allir þeir, sem hafa
skemtun af umræddu, að vera