Dagblað - 12.02.1925, Blaðsíða 3

t
DAGBLAÐ
3
H.f. ReykjavfbnrannálL
Haustrigningar.
Alþýðleg Yeðurfræði í 5 þííttunj. — Leikið í Iðnó í kyold kl. 8i
Aðgöngumiðar seldir frá kl. 10—12 og 1—7.
Ping’tíðindi.
Neðri deild.
Á þingfundi neðri deildar í
gær lagði fjármálaráðherra fram
frv. um skiftimynt og gerði grein
fyrir þvf. — Norðurlönd, sem
áður hefði haft jafna skiftimynt
hefði horfið frá því vegna geng-
ismismunar, og gæfi nú hvert
þeirra út sérstaka skiftimynt, er
gjaldgeng væri aðeins heima
fyrir. Ákveðið heíði og verið að
mynt hvers iands væri svo frá-
brugðin hinum, að ekki yrði
mn vilzt. ísland ætti nú 10 aura
og 25 aura skiftimynt og fengi
að halda henni óbreyttri. —
Málinu var vfsað til 2. umræðu
og allsherjamefndar.
Um hin fimm frv., sem til
umræðu voru, talaði atvinnu-
málaráðherra og gerði glöggva
grein fyrir hverju þeirra, nema
helzt frv. um fiskveiðar í land-
helgi. Óskaði hann þess, að sú
nefnd er fengi málið til athug-
unar, kallaði sig á fund með
sér, því að líklega þyrfti að
gera breytingu á frv. og í öðru
lagi kvaðst hann mundu geta
gefið nefndinni upplýsingar, sem
hann kærði sig ekki um að gefa
í þinginu að svo komnu máli.
Öllum frv. (sjá dagskrá í blað-
inu i gær) var visað til annar-
ar umræðu og nefnda þeirra, er
ráðherra stakk upp á, nema frv.
um breyting á lögum um versl-
un með smjörliki. Ráðherra vildi .
láta vfsa þvi til allsherjarnefnd-
ar, en Magnús Torfason vildi
að því yrði vísað til landbún-
aðarnefndar. Var fyrst borin upp
till. ráðherra og leitað atkvæða
tvisvar, en reyndist árangurs-
laust. I*á var leitað nafnakalls
og /e» með 13 : 13 atkvæðum
að vísa málinu til allsherjar-
nefndar. Síðan var samþykt með
16 shlj. atkv. að vísa því til |
landbúnaðarnefndar.
Efii deild.
t*ar voru aðeins þrjú mál á
dagskrá; sóknargjaldafrv. var
visað til 2. umr. og fjárhags-
nefndar, frv. um breytingar á
hegningarlögum vfsað til 2. umr.
og allsherjarnefndar. En þegar
er kom að þriðja málinu, skemt-
anaskaltinum (að hann skiftist
jafnt milli þjóðleikhúss og land-
spitala) þá sprakk blaðran. Réð-
ist Jónas Jónsson andvfgur gegn
frv. og taldi það rán, að skatt-
urinn, eða helmingur hans væri
tekinn af þjóðleikhúsinu, þvert
ofan i gildandi lög. Forsætisráð-
herra varð fyrir svörum og
urðu »vinsamlegar« hnippingar
milli þeirra Jónasar um stund.
Forsælisráðherra hélt því fram,
að landspitalann munaði þó
nokkuð um að fá 25 þús. kr.
Sonnr Járiibrnninkó■■ gslns.
— Jú, svaraði Kirk,
— t*að er sfmi til yðar, sagði þjónninn lágt.
Hvað segið þér? spurði Anthony svo hátt,
að allir gátu heyrt.
— Það er einhver sem vill fá að tala við
yðar í sfma. Eg skal vísa yður til símaklefans.
— Á, var svo?
Og í sama vetfangi greip Kirk báðum hönd-
um um kverkar þjónsins, en Ringold greip
hendur hans og sveigði þær aftur fyrir bakið
svo að hann gat enga björg sér veitt.
— Nú, þér ætlið að ginna mig út í síma-
klefann? Nei herra minn, það er alt of alþekt
bragð.
Allir höfðu nú þotið á fætur og þyrpst í
kfingum þá. — Það er löng leið frá St. Louis
og hingað fyrir jafn ómerkilegt erindi.
Þjónninn blánaði í framan undan kverkatök-
um Kirk.
— Þjarmið þið að bonum! æfti nú Locke.
Þjarmið þið að honum! Haldið honum fast. Hann
má ekki losnal
En Kirk datt ekki í hug að kyrkja manninn.
Hann slepti þvf tökum, stjakaði Ringold frá og
greip um úlfliði mannsins. Hinn saup kveljur
meðan hann var að ná andanum, og þegar
hann loks gat stunið upp orði, mælti hann:
— Þetta skuluð þér tá borgað — — —
Hann nefdni eitthvert nafn, en það var alls
ekki Jefíersen Locke. En um leið réðist Locke
á hann með svo mikilli griind, að Kirk átti fult
í fangi með að verja manninn fyrir honum.
— Eg skal drepa hann, grenjaði Locke.
— Sleppið mér, mælti þjónninn. Eg tek ykk-
ur alla fasta. Eg er lögreglumaður.
— Það er lýgi! æpti Locke. Hann er þjófur.
— Heyrið þið ekki — — ég er lögregiu-
maður. Eg tek fastan þennan — — —
Lengra komst hann ekki, því að Higgins rak
upp óp mikið um leið, og rak fulla kampavlns-
flösku framan í hann af svo miklu afli, að
flaskan brotnaði. Hrlt Higgms eftir á stútnum
en vfngusan kom framan í Kirk. Higgins hafði
langað til þess að hjálpa vinum sínum og
vinna sér eitthvað til frægðar, og skeytti því
engu þótt maðurinn væri varnarlaus fyrir.
Ringold greip Higgins undir eins og hélt
honum.
— Eg hitli hann! hrópaði Higgins glaður.
Hann er fallinn!
Kirk hélt manninum f örmnm sér og er hann
sá hvernig komið var fyrir honum, rann af
honum ölvíman í einu vetfangi.
— Higgins, að þessu sinni hefirðu verið nógn
heppin, mælti hann lágt.
— Guð minn góður, hrópaði Lockð. Við skul-