Dagblað - 26.02.1925, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ
3
Síldveiðarnar.
öryggi í stað áhættu.
Sildveiöarnar eru orðnar svo
stór þáttur í atvinnulífi þjóðar-
innar, að full ástæða er til að
reyna að gera það sem unt er
til öryggis ,og umbóta þeim at-
vinnuvegi. Og það þvi fremur,
sem hann hefir verið einskonar
hornreka og bitbein ýmsra
manna, sem annaðhvort af fá-
fræði eða ímynduðum hags-
munaástæðum hafa litið hann
illu auga og talið honum fátt
til gildis.
Alment hafa síldveiðarnar vef-
ið álitnar sem einskonar áhættu-
spil, þar sem »spilamennirnir«
gætu grætt hundruð þúsunda
eða tapað álika miklu á nokkr-
um vikum, alt eftir þvi, hverj-
um hepnin fylgdi.
Þetta álit er ekki að öllu
leyti rangt, eins og sakir standa
nú, því að það er einmitt á-
hættan við síldveiðarnar, sem
getur haft svo afskaplega alvar-
legar afleiðingar. Að þvi leyti
er þessi atvinnuvegur frábrugð-
inn öðrum, að það er meira
lagt í hættu en við aðra atvinnu-
vegi, gróðavonin meiri, en af-
leiðingarnar líka víðtækari, ef
illa fer. Þessi áhættusama sókn
í stórgróðann er í sjálfu sér
eðlileg, en hún er jafnframt
hættuleg og óholl heilbrigðu
þjóðlifí. Og það ríður einmitt á
að finna úrræði, sem skapa ör-
yggi i stað áhættu, og þau úr-
ræði eru til.
Tvent er það, sem einkum
, veldur áhættunni við sildveið-
arnar: verðfall á saltaðri sild,
þegar mikið veiðist, og veiði-
leysisár, sem alt af geta komið
öðru hvoru.
Að fyrra atriðinu skal fyrst
vikið, en þó aðeins í höfuðat-
riðum í þetta sinn.
Hingað til hefir mestöll síld,
sem veiðst hefir, verið söltuð
og send út til sölu á hinn til-
tölulega þrönga markað í Nor-
egi og Svíþjóð. Þegar framboðið,
vegna mikillar veiði, verður
meira en hinn takmarkaði mark-
aður þolir, þá fellur auðvitað
verðið, og það verðfall getur
orðið svo mikið, að meira tap
verði á útgerðinni en í mestu
fiskileysissumrum. Á þessu hafa
744 er sími Dagblaðsins.
íslenzkir útgerðarmenn fengið að
kenna oftar en einu sinni. Það,
sem líka getur valdið tapi út-
gerðarmanna, þegar mikið veið-
ist, eru erfiðleikarnir á að koma
aflanum undan skemdum. Þeg-
ar mjög mikið fiskast, verð-
ur oft tilfinnanlegur skortur á
tunnum og salti, því útgerðar-
menn birgja sig ekki upp nema
til meðalársveiði. En vegna ó-
vissunnar um veiðina er mikil
áhætta að safna að sér salti og
tunnum, og verða svo e. t. v.
að liggja með meiri hluta þeirra
til næsta árs, ef veiði bregst.
Þegar veiðist um vonir fram,
gera útgerðarmenn sér oft stór-
tjón, af því að þeir neyðast til
að kaupa tunnur og salt, ef fá-
anlegt er, og þá oftast með afar-
verði og miklum erfiðleikum. En
það er dýrt, að láta mikla veiði
eyðileggjast vegna vðntunar á
tunnum og salti, og því eðlilegt,
að útgerðarmenn tefli á tæpasta
vaðið til að afla sér þessa.
y - (Framh.).
Sonnr jitriibrantitkóiigsina.
Benny Glover segja þegar hann kæmi ekki. Og
gerði ekki nein boð.
Alt í einu kom honum nokkuð í hug.
— Loftskeytinl Mikill glópur er ég, að ég
skyldi ekki muna eftir þeim fyr.
Jú, það stóð heima. Santa Cruz hafði loft-
skeytatæki. Anthony rauk að klefa loftskeyta-
manns.
— Eg þarf að send skeyti undir eins,
Loftskeytamaðurinn hristi höfuðið.
— Því er nú ver og miður — — —
— Pað er ákaflega áriðandi. Eg skal borga
það hvað sem það kostar.
— Við erum að koma fyrir nýjum útbúnaði.
Gamla sendivélin var orðin ónýt —t
— Getið þér þá alls eigi sent neitt skeyti?
— Nei, það verður ekki hægt fyr en í næstu
ferð.
Kirk féll allur ketill i eld. Hann gekk fram
á skipið og reyndi að hugsa sér einhverja skýr-
ingu á þyf, hvernig á því stæði að hann var
hér niður kominn. Gat það verið að það væri
Higgins að kenna? Eða hafði hann sjálfur i
ölæði ákveðið að skreppa til Miðameriku? Eða
átti þessi Jefferson Locke nokkurn þátt í þvf.
Og hvernig stóð á því að hann var með far-
miða hans? Nei, hann gat engan botn fundið í
öllu þessu. Hann varð aðeins að bfða rólegur
þangað til skipið kæmi í höfn og hann gæti
sent skeyti heim.
IV.
Ng kynni.
það var blásið í lúður og’ Kirk þóttist
vita, að það væri merki um það að morgun-
veröur væri fram reiddur. Hann var svangur
og flýtti sér því niður í matsal. Þegar hann
kom þangað, lét þjónninn hann skilja það
ótvírætt, að þeir sem væru farþegar í klefa A.
mætti eiga vfst að þeim væri sýnd sérstök
kurteisi. Kirk var vísað til sætis við borð skip-
stjóra. Tók hann nú vel til matar sfns, og er
hann var mettur, leið honum mikið betur en
áður og var ekki jafn óánægður með hlutskifti
sitt. Tók hann nú að athuga samferðafólk sitt.
— Hvernig kunnið þér við yður hér á skip-
inu, herra Locke? mælti sá er sat honum til
hægri handar.
— Eg heiti Anthony.
— Fyrirgefið þérl Eg sá að á farþegalistan-
* um-----------
— Það er bara vitleysa.
— Eg heiti Stein. Má ég gerast svo djarfur,
að sþyrja yður hvert þér sétlið að ferðast?