Dagblað - 03.05.1925, Blaðsíða 1

Barnavinafélagið »sum-
ARGJÖF« er eitt af þörf-
ustu félögum þessa bæjar.
^ótt það sé nú ekki nema árs-
gamalt hefir það þegar látið
ínikið gott af sér leiða og má
búast yið miklum og góðum
árangri af störfum þess fram-
vegis.
Uppeldi barna og unglinga
bér í Reykjavík er svo mikils-
Varðandi mál fyrir framtíðar-
heill bæjarins, að öll nauðsyn
«r á að það sé tekið til mjög
rækilegrar yfirvegunar.
Grein sú, sem hér fer á eftir,
«r tekin úr riti sem barnavina-
félagið gaf út á sumardaginn
fyrsta og er óhætt að fullyrða
að það mál, sem þar er rætt,
eigi erindi til sem flestra bæjar-
búa.
Dagblaðið hefir áður vikið að
þessu máli og mun einnig gera
það oftar. —
MBráðasta nauðsyn borgarinnar.
Sú þörfin, sem einna hæst
''drðist hrópa til vor í bili, er
að komið sje á fót uppeldis-
stofnun eða siðbótarheimili fyrir
afvegaleidd börn. Það þarf auð-
vitað að vera í sveit, og þangað
Þarf að koma þeim börnum, sem
aodleg sýkingarhætta stafar af.
^fá þannig slá tvær flugur í einu
Þöggi, sjá þessum unglingum
fyrir hollu umhverfi, og forða
æskulýð borgarinnar frá eftir-
dæmi þeirra. Siðspilling er
Slnitandi, ekki síður en berkla-
v’eiki, og þar þarf engu minni
Varúðar að gæta. Börnunum í
k^rginni er voði búinn af, að
^Qigangast vesalings ógæfubörn-
sem komin eru inn á glæpa-
“raat. það er glæpsamlegt að
a það viðgangast. Margt gott
, afn kemst inn á þá braut, af
Vl að ötull foringi, nokkru eldri
Það sjálft, hefir leitt það inn
a_ ana- Lítil börn taka fremur
eftir
ookkru eldri börnum en
^Uorðnu fólki.
adið, sem notað hefir verið
hingað til, er sannarlega óynd-
isúrræði, sem sé að koma barni,
sem uppvfst er að glæpum, til
einhverra og einhverra út um
sveitir, og það um stundarsakir.
Það er engin trygging til fyrir
því, að það verði nokkru betra,
er það kemur til baka. Að því
leyti er aðferðin ómannúðleg
gagnvart börnunum. Hún virðist
stefna að því einu, að losna við
þau úr borginni. Og þar sem
þau koma hingað aftur eftir
stutta dvöl, er hún ónýtt kák.
Eftirlitsleysi og útigangur um
nætur, þar sem mikið er um
öfluga foringja, sem æfðir eru í
allskonar klækjum, virðast næst-
um því eins öflugur glæpaskóli
og hægt er að hugsa sér. Það,
að glæpafélög barna magnast
hér árlega, ætti að vera nóg til
þess, að ýta jafnvel við svefn-
ugustu sálum þessa bæjar, svo
að þær sæju, að ekki má fresta
því að koma upp siðbótarheim-
ill fyrir óknyltabörn.“
Maútgáfan 1 tramiinni.
Um seðlaútgáfu Frakklands-
banka fyrir striðið voru eins og
annars staðar takmörk sett fyrir
því í lögum, hvað gefa mætti út
af seðlum. Allar ákvarðanir um
málmforðaun voru aftur á móti
algerlega á valdi bankastjórnar-
innar. En þetta var undantekn-
ing, og önnur ríki létu sér ekki
annað lynda en að setja ná-
kvæmar ákvarðanir um málm-
forðann. Eru þær ákvarðanir
með tvennu móti, Er önnur að-
ferðin sú, að málmforðatrygging-
ar er krafist fyrir ákveðnum
hluta, þriðjungi eða helmingi,
þeirra seðla, sem á hverjum tíma
er í umferð. Hin aðferðin er sú,
að seðlabankanum er leyft að
gefa út ákveðna fjárhæð í seðl-
um án málmforðatryggingar, en
þess er aftur á móti krafist, að
allir þeir seðlar, sem gefnir eru
út þar umfram, skuli jafnan
vera trygðir að fullu með málm-
forða.
Reynslan, eftir að seðlarnir
voru í striðinu gerðir óinnleys-
anlegir, hefir nú leitt það í ljós,
að seðlar þeirra landa þar sem
hlutfallstryggingin er látin nægja,
eins og t. d. í Danmörku, hafa
fallið meira í verði en seðlar
þeirra landa, þar sem hinni
reglunni er fylgt, eins og t. d. í
Englandi og Sviþjóð.
Síðartalda aðferðin hefir þann-
ig reynst affarasælli eins og
skiljanlegt er, þegar þess er gætt,
að þar sem henni hefir verið
beitt hefir seðlafjölgunin orðið
minni en í þeim löndum, þar
sem hin aðferðin er notuð. Fjrr-
ir stríðið var því líka haldið
fram, að því mætti jafnan
treysta, að seðlarnir yrðu inn-
leystir. Þegar seðlamagnið, sem
seðlabankanum væri trúað fyrir
að gefa út án málmforðatrygg-
ingar, væri lögákveðið og bank-
anum væri gert að skyldu, að
tryggja alla seðlafúlguna í um-
ferð þar um fram, að fullu með
málmforða.
En reynslan sýnir þó, að
þetta er ekki einhlýtt, af því
að seðlabankarnir auk sjálfrar
seðlaútgáfunnar reka jafnframt
almenna bankastarfsemi. En
þetta hefir það í för með sér,
að ef ekki er séð fyrir því að
hafa nægilegar tryggingar fyrir
þeim greiðslukröfum öðrum en
innlausn seðla, sem gerðar eru
til bankans, þá kemur það,
þegar í nauðirnar rekur, ekki
að neinu haldi þótt bankinn
hafi fylstu og beztu tryggingar
fyrir sjálfum seðlunum út af
fyrir sig.
Þar sem reynslan hefir nú
þannig leitt í ljós verulega galla
á þeirri tilhögun um seðlaút-
gáfuna, sem heimurinn hefir
búið við til þessa, hvað er þá
eðlilegra en að breytt sé til
batnaðar og numdir séu burtu