Dagblað - 10.08.1925, Blaðsíða 3

DAGB LAÐ
3
um sagður mikill snillingur í sinni
list, enda verið valinn til þyngstu
hlutverka þar í landi. Fá menn
tækifæri til að dæma um þá félaga
af eigin heyrn, því að annað kvöld
halda þeir konsert í Nýja-Bíó —
Héðan hyggja þeir að fara landveg
norður á Akureyri og tekur hr.
Schmidt-Reinecke þar skiþ til út-
landa, en hr. Haeser kemur vænt-
anlega hingað aftur og tekur hér
skip.
Bifreiðin R E. 81 rann aftur á bak
fram af hafnarbakkanum á laugar-
dágskvöldið. Hásjávað var svo fallið
varð þess vegna minna, en samt
mun bifreiðin hafa skemst töluvert.
Einn maður var í henni og komst
hann óskemdur undan.
íþróttamót liorgflrðinga fór fram i
gær. Fjöldi fólks var þar saman
komin, bæði héðan úr bænum, en
þó einkum úr héraðinu. Ýmsar
íþróttir voru háðar og einnig kapp-
reiðar. Dr. Guðm. Finnbogason
landsbókavörður, hélt snjalla ræðu
og einnig talaði þar Brynjólfur
Bjarnason frá Pverá. Veður var
ágætt allan daginn og skemti fólkið
sér vel.
Jón Þorsteinsson leikfimiskennari
hyrjar aftur leikfimiskenslu á
morgun, en skólinn hefir legið niðri
í sumar vegna fjarveru Jóns.
Upp að Bnldnrshnga fór margt fólk
í gær i bifreiðum frá Vörubílastöö
/ I IIEKLA
POLO
Fæst alstaðar.
Reykjavíkur. Veðrið var ágætt og
menn skemtu sér eftir föngum. Fátt
af fólkinu fór suður í Rauðhóla, en
þvi fleira inn í Skógræðslustöðina
við Rauðavatn. Hafði borgarstjóri
leyft umferð þar um, en hann mun
vera formaður félags þess sem á
skógræðslustöðina. Hefir leyfið senni-
lega verið auðsótt, því umferð fólks
ætti ekki að gera þar meiri skaða,
en kýrnar sem þar eru inni að
staðaldri. #
Trúlofuð eru Helga Björnsdóttir
(skipstjóra í Mýrarhúsum) og Stefán
Jóh. Stefánsson lögfræðingur og
bæjarfulltrúi.
„Ponrquoi-pas“ virðist í fljótu
bragði einkennilegt nafn á skipi,
það þýðir »Hví = hversvegna ekki«,
en við nánari athugun er þetta ekki
illa tilfundið nafn á rannsóknarskipi.
Prentvillupúkinn var að leika sér
að þessu nafni á laugardaginn, á
nokkrum stöðum í greininni um
fyrirlestur dr. Charcots.
Úr ýmsum áttum.
Opinberir starfsmenn í Nor-
egi hafa lengi kvartað yfir þvi
að laun þeirra væru óhæfilega
lág. Nýlega fór nefnd frá starfs-
mannafélaginu til forseta Stór-
þingsins til að skýra málið fyrir
þeim. Bentu þeir meðal annars
á það, að nú orðið stæðu mörg
opinber störf auð, vegna þess að
ekki fást hæfir menn til að
sækja um þau.
Sumartími. Nú þykir ekki
lengur nægja að ákveða vinnu-
tíma við ýmsa atvinnu, með lög-
um, eða flýta ldukkunni vissan
hluta ársins. — Undanfarin
misseri hafa Bretar háð harða
baráttu sín á milli um það,
hver teljast skuli hinn rétti sum-
artími, og hefir Neðri málstofan
nýlega samþykt ákvæði um, að
ár hvert skuli sumar talið frá
þriðja sunnudegi í april til fyrsta
sunnudags í október. — Má því
heita að þetta sé orðið þar að
lögum.
Sonnr jórnbrnntakóiigsins.
var veitt eftirtekt. Hann varð nú upp með sér
og reyndi að einbeita allri hugsun sinni að
stúlkunni, sem hafði unnið hjarta hans og hug.
En hún virtist vera óvinnandi og forðaðist að
láta sjá sig. Hann hóf nú aftur göngu sína fram
og aftur um stéttina, þótt að hann með því
vekti eftirtekt margra. Hann var loks orðinn svo
dauðuppgefinn, að honum lá við að tylla sér
uiður á stéttina, en kom til hugar að slíkt úr-
ræði myndi ósamrýmanlegt rómantisku biðils-
ástandi sínu.
Hann sór þess þá dýran eið, að ef sá væri
landssiður að biðill ætti að gerast athlægi
allra í grendinni, þá skyldi hann einnig verða
það svo um -munaði.
Hann fekk eigi varist þeirri hugsun, að hin
unga mær væri e. t. v. að gera gis að sér, fyrir
alla frammistöðuna, eins og háðfuglum er títt.
Þrátt fyrir alt var hann staðráðinn í að halda
áfram uppteknum hætti út vikuna, þótt bjána-
legur væri, en freista þá annars, ef þetta reyndist
árangurslaust. Síðar um kvöldið hoppaöi í hon-
utn hjartað, því hann sá á vasaklút er blakað
\ar fyrir innan gluggan. Hélt hann nú glaðari
1 bragði heimleiðis.
Kvöld eftir kvöld vann hann kappsamlega
að takmarki sinu, og var nú farinn að þekkja
hvern slein og hverja smárifu i múrvegg hússins
nr. 89 við Avenida Norte. Stundum sá hann á
nef og augu og þóttist heyra andvarp bak við
gluggatjaldið við þriðja glugga frá horninu, En
er sunnudagurinn rann upp, var hann orðinn
þrautuppgefinn á aðferð þessari. Tók hann samt
Allan með sjer og lagði timanlega upp.
— Ég ætla að stöðva hana, er hún fer til
kirkju, mælti hann og virtist vonbetri. Ég verð
að fá einhvern botn í þessu.
— Ætlið þér að ávarpa hana á götunni?
spurði Allan.
— Já, fari ég annars norður og niður. Og ef
hún tekur sprettinn, þá verður þú að elta
hana Ó, hvílík unum að vera ásthrifinn!
— fað er sjálfsagt herra minn.
— Hún er fegurðin sjálf, Allan.
— Yndisleg herra! Og augun, eins og blek-
klessur, eins og — —
— Var hún í léreftskjól þegar þú sást hana?
— Já, já, svaraði sveinninn svarti. Mér hefir
ekki missýnst. Hún var í rauðum kjól.
— Nei, þar skjátlast þér, hann var blár.
— Já, einhvern veginn rauðblár.
— Og hún var lítil?
— Miklu fremur dökk, sýndist mér.
— Ég átti við, hvort hún væri litil vexti.?
— Ó, það er sú rétta, þetta er afskaplega
gaman, finst yður ekki?