Dagblað - 28.08.1925, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ
3
....................í.
Dyergar.
Frb.
Annar dvergur sem einnig
gat sér mikinn orðstýr hét Riehe-
bourg og var við hirð her-
togaynjunnar af Orleans, móður
Ludvik Filipps. Hann var 24
þml. á hæð. í stjórnarbylting-
unni miklu var hann notaður
sem sendiboði. Var hann þá
útbúinn sem reitarstrangi og
borinn af gamalli konu sem
þóttist vera amma hans. —
Orleansbúar veittu honum síðar
300 franka lifeyri og lifði eftir
það f ró og næði, og varð 90
ára gamall. (Dó í París 1858).
Svo telst til að flestir dvergar,
sem frægir hafi orðið, hafi
annaðhvort verið ættaðir frá
Póllandi eða Rússlandi. önnur
lönd hafa ekki eignast eins
mörg örverpi. Þjóðhöfðingjar og
ýmsir auðmenn keyptu þá oft
fyrir ærna peninga og sóttust
eftir þeim eins og t. d. gim-
steinum. En sá var munurinn
á verðlaginu, að gimsteinarnir
voru auðvitað því dýrari sem
þeir voru stærri, en fyrir minstu
dvergana var mest gefið.
Einu af nafnfrægustu pólsku
dvergum var Josepa Borusla-
voski, fædd árið 1739. Hún var
26 þml. á hæð og mjög falleg.
Hún er líklega minsta mann-
eskjan sem hefir elskað svo
heitt, að það yrði henni að bana.
En þau urðu endalok Josepu
Boruslavoski. Hjá henni kvikn-
aði brennandi ást til ungs og
efnilegs herforingja, en þar sem
hann bar ekki sama hug til
hennar, varð það orsök þess,
að hún dó af harmi 22 ára
gömul.
Bróðir hennar var einnig nafn-
kendur dvergur. Þegar hann
fæddist var hann 8 þml. á hæð
og varð aldrei hærri en 28
þumlungar. Hann var vel vax-
inn og friður sýnum og ólst
upp hjá greifafrúnni af Tarnov.
Hún gaí hann síðar greifafrú
Lumerski og hjá henni varð
hann viðfrægur, því hún ferð-
aðist með hann til flestra landa
Evrópu. 1 þeirri ferð kom hún
m. a. til Maríu Téresu, drotn-
ingar Austurríkis. Vildi drotn-
ing gefa honum dýrmætan de-
mantshring, en enginn fanst nógu
lítill. Maria Antoenetta prins-
essa, sem síðar varð hin ógæfu-
sama Frakklandsdrotning, var
Hótel Hekla
Hafnarst. 20.
Þægileg og ódýr her*
bergi. lilidstödvarhitun.
Baö ókeypis fyrir gresti.
Ileltlr og- kaldlr réttir
allan daginn.
þá aðeins 6 ára gömul. Hún
dró hring af fingri sér er var
mátulegur Boruslavoski og gaf
honum, og varð hann mjög
glaður við.
Kannits greifi hélt einnig mjög
af honum og svo var um fleiri.
En Boruslavoski var oft sorg-
bitinn. Hann fann vel að hann
var meðhöndlaður sem leikfang
eða sem einhver sjaldséður grip-
ur. Við hátiðahöld í Múnchen,
París og viðar var dáðst að
honum fyrir fegurð, lipurt mál-
færi, danz og ýmsar likams-
hreyfingar. I stórveizlu hjá
Dinski greifa var hann borinn
á borð með öðru fleiru i súpu-
skál. Niðurl.
Sonnr járnbrantakóngalnB.
Ég býst við, að það sé góð staða. — Alfarez ætl-
aði alveg að springa af monti.
— Já, það hvílir þung ábyrgð á herðum
mínum. ,
— Þér komið þá í náið samband við æðsta
mann ríkisins, sagði Kirk.
Já, mér veitist sá heiður að teljast til nánustu
trúnaðarmanna forsetans.
— Hann er sá æðsti negri, sem ég hefi séð á
æfi minni, sagði Kirk svo blátt áfram að Ram-
ón ætlaði alveg að springa af bræði, en ungfrú
Garavel var þá svo ósvífin að hlæja upphátt.
— Það var svei mér gaman, sagði hún, En
þér megið ekki erta Ramón. Það er rödd al-
þýðunnar sem hefir kosið Galleo forseta, en
enginn af vorum kynílokki gleymir þvf, að hann
er ekki af okkar sauðahúsi.
Hinn ungæðislegi Spánverjí sneri yfirskegg
sitt og var sýnilega skjálfhentur.
— Þetta er pólitik! sagði hann. En Galleo er
samt sem áður mikilmenni. Og mér hefir veizt
sá heiður að vera ritari hans. En með Guðs
hjálp verður næsti forseti vor hvítur maður.
— Faðir Ramóns, herra Anibal, — sagði Ger-
trúdis við Kirk. — Við erum mjög hreikin af
Ramón, að hann sem er svo ungur, skuli þegar
vera kominn í svo mikilvæga stjórnmálastöðu.
— Já, já! Og margir vorra hugrökkustu ætt-
jarðarvina hafa verið dökkir.
— O, við höfum lfka átt marga hugrakka
negra, bætti Kirk við.
— Einmitt það! Já, þarna sjáið þér! sagði
Alfarez hreykinn.
— Mesti slagsmála-garpurinn, sem við höfum
átt, var negri.
— O-o!
— Hann hét Gans — Joe Gans.
— Þér eruð altaf að spauga, sagði ungfrú
Garavel. Ég las um þenna Gans i blöðunum,
þegar ég var í Baltimore. Var hann ekki hnefa-
leika-meistari?
— Einmitt. En hann hafði engan ritara.
Alfarez varð grænn f framan, en spurði samt:
— Finst herra Anthony framvegis loftslagið
hérna gott og heilsusamlegt?
— Já, ágætt, Það er ekki oröið of heitt
handa mér ennþá.
— En við förum nú smá saman að nálgast
heita árstfmann. — Augu Alfarez skutu leiftri.
— O, ég býst við að þola bæði hitann — og
moskitóflugurnar Ifka.
— Jæja, en verið þér nú ekki alt of viss.
Flngurnar gera ekki mikinn hávaða, þær suða
og vinna sitt í kyrþei. Þér ættuð að gá að yður