Dagblað - 23.01.1926, Qupperneq 1

Laugardag
23 fanúar
1926.
I. árgangur.
299.
tölublað.
agBlaé
BARÁTTAN fyrir tilverunni
hefir verið, er og mun lengst
. af verða sá rauði þráður sem
einkennir alt sem einhver lífs-
skilyrði hefir, frá því lægsta til
hins æðsta. Þrotlaus er sú bar-
átta og verða þar ýmsir undir.
Fer sigurinn eftir afli, aðstæðum
og yfirburðum þeirra sem keppa,
en ekki ætíð eftir verðleikum,
andlegum eða efnislegum.
Mannfólkið er ekki undan-
þegið þessari baráttu. í*vert á
móti. Par er eldurinn tíðast heit-
astur, baráttan skæðust, sam-
kepnin á öllum svæðum átaka-
mest, bitrustu vopnum beitt og
öllum brögðum sem skarpvit
skynsömustu manna fær til veg-
ar komið. Fara úrslitin á ýmsa
vegu. Nást þau oft með friðsam-
legu móti, svona á yfirborðinu,
oftar með harðri sennu og stund-
um með byltingu, sem umhverfir
öllu og hefir endaskifti á mönn-
um og mólefnum.
Verður það sama uppi á ten-
ingnum og annarstaðar, að sá
ræður sigri sem aflid hefir mest.
Þessarar baráttu, sem við
einnig getum kallað einu orði
samkepni gætir alstaðar á öllum
svæðum mannlífsins hjá öllum
þjóðílokkum og öllum stéttum.
I»ó mun mest bera á henni hjá
svokölluðum siðuðum þjóðum.
Og hefir sagan sýnt oss þráfaíd-
lega, því slerkari tökum sem
siðmenningin hefir náð á einni
þjóð því harðari hefir baráttan
verið þar fyrir tilverunni, því
meiri samkepni. OU hugsanleg
tæki, vélar og vizkubrögð hafa
verið notuð í þessari miklu hring-
iðu samkepninnar.
Baráttan var háð milli þjóð-
flokka, þar til annar varð að
láta undansíga, milli þjóða, þar
til önnur varð yfirsterkari, þar
til þær þolbetri og magnmeiri
urðú ofan á, milli einstaklinga,
þar til annar hneig i valinn. —
Þannig hefir það gengið koll af
kolli, irá því mannheimur var
skapaður. — Heilar þjóðir hafa
riðlast og öllu mannlegu verið
jafnað við jörðu. Og oft hafa
þar gripið [í taumana öfl sem
ekkert mannlegt hyggjuvit fékk
við ráðið. — Og nú eru menn
að grafa fram hina fornu fjár-
sjóði úr skauti jarðarinnar og
bera saman fortíð og nútfð. —
Mörg þúsund ára gömul menn-
ing, löngu gleymd, er þar leidd
fram i dagsljósið og menn falla
í slafi af undrun yfir því hve
mannkynið var þá komið Iangt
og framfarirnar stórstígar.
Við þetta vakna ýmsar spurn-
ingar: Hvernig verður framtíðin?
Hvað verður um stórþjóðir og
stórborgir nútímans eftir nokk-
ur þúsund ár? Þurfa menn þá
yfirleitt að ferðast á jörðunni?
Verður ekki alt komið i loft
upp og flogið heimsendanna á
milli daglega? Manni verður
svarafátt og sundlar við þá til-
hugsun, hvað verða muni í ó-
mælisrúmi framtiðarinnar. —
Okkar agnarsmáa smæð Iætur
sér nægja að líta upp og fram
og taka undir með skáldinu:
Ég trúi þvi s a n n le i k i’ að sigur-
inn þinn | að siðustu vegina jafni j
og þér vinn ég konungur það sem
ég vinn, | og því geng ég hugrór og
vonglaöur inn | í frelsandi framtíð-
ar nafni. —
— Þetta átti að verða leiðari,
en varð hugvekja, og verðá
menn vel að virða og bæta við,
hver eftir sinni getu og vilja.
Tveir V estnr-f slendingar hafa
nýlega hlotið heiðursmerkiFálka-
orðunnar. Eru það þeir Thom-
as H. Johnson fyrv. ráðherra,
einhver hinn þektasti og mikil-
hæfasti Vestur- íslendingur, —
hlaut hann Stórriddara nafnbót,
og Árni Eggertsson fasteignasali
sem hér er mörgum að góðu
kunnur, hlaut hann riddara-
nafnbót. —
Eftir vestan-blöðunum að
dæma þykir Vestur-íslendingum
mjög mikið koma til þessarar
viðurkenningar og mennirnir vel
að henni komnir.
Er þetta í fyrsla sinn sem
Vestur-lslendingar hljóta slík
heiðursmerki og voru þau afhent
þeim með mikilli viðhöfn.
Áfengisbannið á
Finnlandi.
Nýjustu fréttirnar.
I*að er ekki langt á milli þess,
er andbanningablöðin erlendis
og hér hjá oss flytja »ískyggi-
legar fréttir um afleiðingar
bannsinsa i Ameríku og Finn-
landi, eflaust f þeirri von, að
fáfróðir lesendur þeirra láti sér
það að kenningu verða. En
fieslar eru fréttir þessar af sömu
gerð og nýju fötin keisarans.
Maður sér þvert í gegnum þær.
Þegar bezt lætur, er um undan-
tekningar að ræða, og einstök
atvik, áem eru gerð að alménnri
»sorglegri reynslua. En oftast
eru þó fréttir þessar eintómur
baldlaus hýjalíns-skáldskapur
launaðra leigulygara, er senda
vefnað sinn út um allan heim
til skjóls og hlýjinda þeim, er
þeir hyggja ennþá strípaðri
andlega og siðferðislega heldur
en þeir sjálfir eru og húsbænd-
ur þeirra, áfengissalarnir. — Hæ,
hæ og hó, hól Bannið er kom-
ið á heljarþrömina! — Það
stendur ekki lengi héðan afl
segja vefararnir, og slá vef sinn
af kappi, eins og Gilitrutt sáluga.
í bannlöndunum sjálfum verða
menn lítt varir þessara vefara.
I*eir eru Ijósfælnir þar. Enda
er sannleikurinn sá, að í Ame-
ríku stendur bap.nið þegar svo
föstum fóium í löggjöf landsins
og almenningsáliti, að það mun
hvorki þurfa meira né minna
en heimsbylting til þess að koll-