Dagblað - 25.02.1926, Blaðsíða 1

22. tbl.
Ritstjóri G. Kr. Guðmundsson.
Reykjavík, fimtudag 25. febrúar 1926.
Afgreiðsla Lækjartorg 2. Simi 744.
T
II. árg.
Prentsmiðjan Gutenberg.
Nýir markaðir.
Eitt aðalatriðið í sjálfbjargar-
viðleitni vorri er að tryggja oss
sem bezt stöðugt eða vaxandi
verðmæti þess sem framleitt er
til sjós og lands. Sala afurðanna
verður að vera sem tryggust og
minstum verðsveiflum háð, því
aukning framleiðslunnar kemur
að litlu gagni, ef söluskilyrði
eru ekki jafnframt fyrir hendi.
Retta hefir öllum bugsandi
möntium jafnan verið ljóst og
því hafa verið gerðar ýmsar til-
raunir til að afla afurðum vor-
um álits og útbreiðslu í um-
heiminum og hetir þar nokkuð
áunnist, en betur hefði mátt
takast um sumt, ef hagnýtt hefði
verið þau tækifæri sem gefist
hafa til nýrrk og aukinna sölu-
leiða. —
það hlýtur hverjum að vera
Ijóst, að brýn lifsnauðsyn er
að sala afurðanna gangi greið-
lega og verði sem áhæltuminst.
Er það fyrsta skilyrðið að mark-
aðirnir séu svo rúmir og örugg-
ir, að þeir geti fullnægt við-
skiftaþörf vorri. Að þessu hefir
verið unnið og þarf að gera enn
betur. Eru þar einkum tvær leið-
ir framundan sem báðar verður
að fara: aukning þeirra mark-
aða sem fyrir eru og útvegun
nýtra. Rað má telja vafalaust,
að með meiri vöruvöndun, en
verið hefir, og þrótt iniklri út-
breiðslustarfsemi megi afla isl.
afurðum betra álits og meiri út-
breiðslu en tekist hefir hingað til.
Viðvíkjandi fiskmarkaðinum
er óhætt að fullyrða, að meiri
sala raætti takast til Miðjarðar-
hafslandanna, ef annað fyrir-
komulag væri haft um fisksöluna
— eins og drepið er á í útdrætti
úr grein P. A. Ó. í Dagbl. í gær.
Verður þar fyrst og fremst að
haga framboðinu sem mest með
tilliti til eftirspurnarinnar og
dreifa fiiskinum miklu víðar,
frá fyrstu hendi, en gert hefir
verið. En jafnframt verður að
leitast við að fullnægja sem bezt
kröfum kaupenda um alla með-
ferð fiskjarins, þvi án þess getur
salan ekki orðið ábyggileg. En
ekki er alt fengið með fyrstu
tilraun, og þarf meira en orðin
ein til að ná sæmilegum árangri
á þessu sviði. — P. A. Ól. sem
flestum er kunnugri þessum mál-
um segir svo hér um:
. »það hlýtur að vera öllum
skiljanlegt, að hvert sem leita
ætti um nýja markaðsstaði, þá
tekur langan tíma, mörg ár, að
ná verulegum tökum á sölu. —
því veldur margt. Ýmist kunna
menn ekki átið eða hagnýting-
una, — eða aðrir eru komnir
á undan, sem búnir eru að
Irýggj3 sér föst viðskifti. Menn
kunna að vilja hafa vöruna
öðruvísi verkaða og utnbúna
en bér tíðkast, og geta langar
vegalengdir, staðhættir, veðurfar
og loftslag átt meiri eða minni
þátt í því, og margt fleira kem-
ur til greina, þegar úm nýja
markaðsstaði og ný viðskifti
væri að ræða.
Pess vegna ríður á, aö hafa
tímann fyrir sér, svo að alt fari
ekki i öngþveiti, ef nauðsynlegt
yrði að leita snögglega út úr
hinu garnla virki«.
Petta eru eftirtektarverð orð,
og því athyglisverðari, er sá
segir þau, sem sérþekkingu hefir
á þessu sviði. Má því telja það
illa farið, að ekki hefir verið
haldið átram tilraunum með að
tryggja landinu markaði í Suður-
Ameríku og víðar.
Ný garðyrkjubók.
Einar Helgason: Hvannir.
Reykjavík 1926.
Fórgöngumenn jarðrœktar-
innar reisa sér óbrotgjarnan
minnisvarða. Peir breyta hrjóst-
rugum bletti í gróðursælan reit.
Peir græða tvö strá, þar sem
áður var eitt. Peir skapa nýtt
llf. Og lífið er eilift. Verk þeirra
og minning mun lifa iengi í
landinu.
Einar Helgason garðyrkju-
stjóri er landskunnur maður
fyrir starf sitt og áhuga á garð-
yrkjumálum. Hann hefir áður
gefið út góðar bækuv um þau
efni: »Bjarkir« og »Rósir«. Og
nú kemur hann með mikla bók
og merka, er hann kallar
»Hvannir«. Er það ítarleg
kennslubók í garðyrkju, 283
bls. að stærð, og með fjölda
mynda. Og svo itarleg er bók
þessi, að hún mun reynast ó-
missandi handbók öllum þeim,
er við garðyrkju fást. Stendur
hún á engan hált að baki er-
lendum garðyrkjubókum af
líkri stærð, og hefir auk þess
ýmsa kosti og margvíslegan
fróðleik fram yfir venjulegar
garðyrkjubækur. Hefir höfundur
viðað að sér sérfræðilegum
fróðleik úr mörgum áttum
(Norðurlöndum, Ameríku o. v.).
Auk þess flytur bök þessi
mikinn sögulegan fróðieik um
garðyrkju hér á landi, og
eykur það mjög gildi hennar
og verðmæli sem kennslubókar
og handbókar. Mun tæplega
nokkurt það atriði né nýmæli
í almennri garðrækt, að eigi
sé á það drepið í Hvönnum.
— Pað er og sérstakur kostur
við bók þessa, að þar eru ölL