Dagblað - 27.06.1926, Blaðsíða 3

DAGBLAÐ
3
ura stjörnufræði, Ásg. Ásgeirsson
alþm. skýrði frá breytingura þeim
sem síðasta Alþingi gerði á fræðslu-
lögunum. Sig. Jónsson skólastjóri
flutti erindi um vanrækt börn og
meðferð á þeim og Lúðvik Guð-
mundsson kennari við Mentaskólan
flutti fyrirlestur um náttúrufræði-
kenslu, voru hvorttveggja inngangs-
erindi að umræðum. Sigurður Nordal
prófessor flutti fyrirlestur um andleg
verðmæti, þau sem hvorki verða mæld
né vegin. Ennfremur voru sýndar
skólakvikmyndir með kvikmyndavél
Barnaskólans og gerði það Gísli
Jónasson kennari. Stjórnin var að
mestu leyti endurkosin og er Bjarni
Bjarnason skólastjóri í Hafnarfirði
forseti Kennarasambandsins eins
og áður.
Páll ísólfsson heldur kirkjuhljóm-
leika í kvold í Frikirkjunni. Mun
mörgun forvitni á að heyra hvernig
nýja kirkjuorgelið hljómar í höndum
Páls. Einnig ætlar frú Erica Darboe
að syngja þar nokkra einsöngva og
mun það sýzt draga úr aðsókninni.
flenry Erichsen harmonikusnilling-
urinn er kominn aftur til bæjatins
og hélt hljómleika í fyrrakvöld fyrir
fullu húsi og í dag spilar hann aftur
siðasta sinn.
HálYerkasýnisgu
opnar þýzki listmálarinn pró-
fessor Theodor Wedepohl í dag
í húsi K. F. U. M. niðri. Verða
þar sýndar nokkrar manna-
myndir sem prófessorinn hefir
málað hér síðan hann kom,
fyrir tæpum tveimur mánuðum'.
Vér spurðum próf. Wedepohl
hvort hann vildi láta nokkuð í
ljós út af blaðaumræðum þeim,
er urðu eftir sýningu þá er
hann hafði í glugga Har. Árna-
sonar fyrir nokkru síðan.
— Nei, sagði hann, ég fylgi
þeirri reglu, að hver listamaður
eigi að »vera þögull en láta
verk sin tala«, eins og gamall
málsháttur segir, og þess vegna
vil ég ekki segja neitt, en gefa
Reykvíkingum kost á að sjá
nokkur þekt andlit héðan úr
bænum sem ég hef málað, svo
að ’ þeir geti séö hvaða stefnu
ég fylgi. Og ég legg það á vald
manna að dæma um það sjálfa,
hvort þessar myndir minar eru
sýningarverðar eða ekki. Síðan
ég kom hingað f fyrsta sinn í
fyrra sumar, hefir aðdáun min
farið vaxandi fyrir ýmsum ger-
mönskum séreinkennum, sem
geymst hafa svo vel S sköpulagi
og svip Islendinga, en því mið-
ur eru farin að verða óskýrari
meðal þjóðverja vegna blönd-
unar kynstofnsins.
— Ætlið þér þá ekki að sýna
nein landlagsmálverk?
— Nei. Eg málaði nokkur í
fyrra og sýndi þau í í*ýzka-
landi, og þau vöktu þar mikla
athygli. íslendingar eiga nú
ýmsa ágæta landslagsmálara,
svo að slík málverk eru þeim
ekkert nýnæmi. Með andlitsmál-
verkum mínum hygst ég aftur
að geta boðið þeim nokkra ný-
ung.
— Hvað segið þér um nýju
stefnurnar í málaralistinni?
— Sem allra minst, Eg sjálfur
reyni að lýsa þeim sigilda sann-
leik, sem náttúran sjálf hefir að
geyma, og held mér frá hinum
reikulu tizkustefnum.
— Hvernig kunnið þér við
yður hér á Iandi?
— Ágætlegal Fegurð landsins
hef ég áður rómað, og fólkið
finst mér svo viðkunnanlegt, að
ég dái það og virði því meir,
sem eg kynnist því nánar.
Feðranna fold.
særir mig ekki og kvelur framar. Nú gleðst eg
innilega við að sjá aftur garðinn, er var sjónar-
vottur að þeim erfiðu tímum mínum. Hver veit
nema að kvalir og þjáningar bindi mann traust-
um böndum við þann stað, þar sem okkur hefir
liðið verst?
Vagninn nam staðar á hlaðinu.
— Við skulum líta inn til Julienne með það
sama, mælti Lucien. En Faveraz gamli var
ekkert áfram um það.
— Það er svo óþrifalegt inni hjá okkur, sagði
hann að lokum. Dæturnar minar eru giftar, og
yngsta dóttirin, hún sem er dálitið rugluð í
höföinu, hún lítur eftir kúnum. Meöan konan gat
gert það, var alt i Iagi. En nú er alt í einu róti.
Þeir gengu inn. Hið stóra herbergi var bæði
eldhús, borðstofa og svefnherbergi. t*að var sópað
og þvegið, og gengið vel frá öllu. Vatnið sauð í
potti á opnum hlóðum. Hæna hafði flogið í op-
inn gluggakarminn. Hún stóð í glugganum á
milli blómstrandi gernium og kvenhatts með
hvítri fjöður, og teygði nú hálsinn og leit yfir
herbergið, áður en hún réð af að fljúga inn á
gólfið. Fyrir framan rúmið, sem stóð við vegg-
inn og var nærri hulið af rúmtjöldunum, stóð
ung stúlka ljósklædd og berhöfðuð og var að
gefa sjúklingnum^eitthvað úr skeið.
Nærvera þessa fallega barns lagði birtu yfir
fátæklega stofuna. Stúlkan snéri sér við, er
hurðinni var lokið upp, og hún var blóðrjóð
alveg upp i hársrætur, er hún sá Lucien. Hann
hafði undireins þekt Jeanne Mérans á rauða
hárinu.
— Ó, herra Halande! hrópaði hún upp yfir sig.
Hún var fögur og yndisleg í feimni sinni.
Hann heilsaði henni, og gekk svo til gömlu
konunnar, fóstru sinnar:
— Hvernig gat þér dottið í hug að fara að
verða veik, Julienne rétt þegar eg var að koma
heim? Nú verðurðu að flýta þér að verða frisk
aftur og búa til handa mér. inndælu eggja-
pönnukökurnar þinar.
— Herra Lucien, hvislaði gamla konan. Hún
átti bágt með að tala. Hún sneri höfðinu við og
leit á hann. Þau Jeanne hjálpuðust að að reisa
hana dálitið upp og styðja hana með koddum.
Gamla konan þakkaði þeim fyrir:
— Svona. Þetta var betra.
fað var ekki holdtóra til eftir á andlitinu, það
var líkast því, að beinin stæðu út i gegnum
skinnið, sem var gult eins og gamalt bókfell.
Aðeins á há kinnbeinunum sáust tveir rauðir
hitablettir. Hálsinn var skorpinn og með djúp-
um hrukkum. Hægri höndin lá ofan á ábreið-