Sunnudagsblaðið - 08.08.1926, Blaðsíða 2

902
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
Aleinn við ána.
Því 'græt eg.svo glófögrum tárum?
þó gengur eí neitt að mér.
Eg sit hérna aleinn við ána
og enginn til mín sér.
Þú þarft ekki 'að hugs'a að eg harmi,
þó heit þín þú ryfir við mig.
því óðara eg hratt þér úr huga,
og hugs'a alclrei framar um þig,
Ig gá að þú varst ei þess virði,
að vegna þín feldi eg tár,
og lindin er þornuð og þrotin,
nú þerra eg tárvotar hrár.
Eg sá þú varst svikul í trygðum,
en sáttur eg rétti þór hönd,
því ánægður má eg þess minnast,
að milli okkar sleistu öll bönd.
Hví græt eg þá glófögrum tárum,
fyrst gengur ei neitt að mér?
CE, eg var að gráta þá glópsku,
að ginnast lét eg af þér.
En glópskau skal gjöra mig hygginn.
þá græðist hvað áður var mist. —
í>að var aðeins óstöðug ástmey,
sem clskað eg hftfð' ?r.
jLJiia.
Haustblóm
eftir
Ivan Nazliivin
„Leyfið mér að kynna mig sjálfan. Eg er
Zakhorzhevsky, leikhússjóri Nýja leikhússins‘,
sagði gesturinn 'kurteislega.
„Mér er ánægja að kynnast yður .Gorið svo
vel að setjast við botðið. Eg ætla að loka
glugganum. Get eg orðið yður að liði á ein-
hvarn hátt?
Ivan Konstantinovitch settist ígamlahaiða
armstólinn.
„Fyrst leyfið mér að þakka yður innilega
fyrir þær gleðistundir, sem jeg hefi átt, er eg
hefi lesið hinar ágætu bækur yðar. Bær hafa
veitt mér mikið yndi.
Zakhorzhevsky hneigði sig lítið eitt. Hann
varð á að giska um fertugt. Hann var virðu-
legur ásýndum og andlitsvipurinn hreinn og
aðlaðandi. Ivan Konstantinovitch hneigði sig
í þakkar skyni fyrir ummæli gestsins, en það
var eigi sjeð á svip hans, að hann hirti um
lof. Gesturinn starði á hann aðdáunaraugum
„í öðru lagi. Eg hefi komið til yðar í við-
skiftaerindum. Vafalaust kannist þér við Ivan
Lkhov prófessor. Við erum vinir. Hann er að
skrifa um nútíðar bókmentir og las fyrir
skömmu að nýju rit yðar. Leikrit yðar höfðu
djúp áhrif á hann. Ekki síst söngva leikrit
yðar, „H’’°rðsvní"":"in<<.
Hann kom til mín kvöld eitt og las það
upphátt fyrir mér. Eg varð þegar stórhiifinn
af þvi. Eg skildi ekki i því, að siíkur gim
steinn skyldi ekki hafa vakið eftirtekt og hrifni
almennings. En eg veit nú hver ástæðan var
Það var leikið á óheppilegum tima, þegar
stjórnarbyltingin, illu heilli, braust út, og þér
sömduð hið fræga ávarp yðar. „Hefjið verkföll
en —“
Vegið ekki“, sagði Ivan Konstantino-
vich brosandi, er hann sá, að gesturinn mundi
ekki einkunnarorðin.
„Afsakið" sagði gesturinn og hijóp roði í
kinnar honum.
„Eg safnaði öllum leikurum mínum samati
og las leikritið fyrir þeim. Eg sagði þeim að
að það væri eftir nýtt skáld. Þeir voru stór-
hrifnir . Og mikil var undrun þeirra, er eg
sagði þeim eftir á, að leikritið væri tuttugu
ára gamalt. Og nú er það ósk okkar allra að
að æskja leyfis yðar, að „Hjarðsveinninn verði
fyrsta leikritið, sem leikið verður i haust.
Allir leikararnir vildu koma með mór og
leggja mér liðsyrði, en eg hugði að það mundi
baka yður óþægindi að óþörfu. Fáist nú leyfi
yðar, væri kanske hentugast að við kæmum
öll saman hór, og þér læsuð leikritið fyrir
okkur öllurn og gæfuð okkur bendingar þær
sem þér telduð nauðsynlegar. —“
Tílfinningum Ivan Konstantinovich verður
ekki á þessari stund með orðum lýst. Hon-
fanst að steini hefði verið velt af gröf, sern
hann hefði verið kviksettur í. Og hsnn reis
upp og það var sól og vor alt í kringum
hann. Hann reyndi að láta ekki bera á hug-
arhræringu sinni.
„Auðvitað er leyfið auðsótt. Mér er það
mikið gleðiefni að veita það. En eg vildi held-
ur fara á fund ykkar. Bað er löng leið hing-
að. Og hér er svo þrðngt. Hvert er einkanafn
yðar?“
„Arcady Feodorovitch“.
Gesturinn reis á fætur og hneigði sig.
„Eg kýs heldur að komá á fund yðar
Arcady Feodorovich. Nefnið að eins stað og
stundu“.
„Hvenær-sem yður hentar best.“
„Hvenær sem er mín vegna“.
Beii mæltu sér mót á heimiii Arcady's
klukkan þrjú næstu sunnudag.
„Og nú“, mælti Arcady, „mun eg eigi
tefja yður lengur".
„fér tefjið mig ekki“ sagði Ivan Konstant-
vitch glaðlega."
„Hinkrið við og etið kvöldverð með okkur“.
„Bestu þakkir“ sagði Arcady Feodorovitch
hneigði sig. „En eg verð að hraða mér. Eg á
að vera í leikhúsinu klukkan sjö“.
„Jæja,“ sagði Ivan Kónstantinovitch. „Eg
fer með yður til stöðvarinnar. Það er mér á-
nægjuefni að ræða frekar við yður á leiðinni
þangað. Auk þess geng eg þangað á hverju
kveldi til þess að sækja fréttablöð mín, göng-
unnar vegna.“
Arcady Feodorvitch opnaði dyrnar og hvor
um sig vildi sína hinum sem mesta kmteisi.
Hvor um sig vildi að hinn gengi á undan.
í göngunum beið Sophia Aiexeyevna. Hún
hafði smeigt sór í sparifötin og hlustað á
meiri hluta samræðu þeirra. Ilún þót.tist viss
um að gesturinn væri mektar-maður, en ekki
einu M pe«öum bókaútgefendum, sem rey v.
að fá haudrit höfundanna — fyrir litið, fólks
ins vegna.
Sophia bauð gestinum tevatn og brauð og
nýtt hunang.
„Hvergi í Moskva fáið þér jafngott hunang
ekki einu sinni hjá Yehiseyv‘s.“
En gesturinn afþakkaði og Sophia sagði að
sér væri það hrygðarefni, hve hraðan hann
hefði á. Arrdlit hennar var eitt bros, en það
bar fölsku hugarfari vott. Ivan Konstantin-
ovítch var bros hennar ógeðfelt. Hann setti á
sig gamla lina hattinn sinn og tók viðarlurk-
inn, sem hann stubdist við. Hann og Ai cady
hneigðu sig enn hvor fyrir öðrum. Loks kom
ustþeir út.Skúr var nýfarin hjá. Vegurinn rakur.
Ilmur í lofti. Fuglarnir sungu á greinum birki-
trjánna.
„Bað er dásainlegt í sveitinni," sagði Aicady
ánægjulega, eins og títt er um borgaibúa,
sem skreppa upp í sveit úr borgarrykinu á
góðviðrisdegi
„Og loftið er fyrirtak,“ bætti hann við
Hann leit í kringum sig með gleðisvip.
Svo óku þeir af stað í skrautlegu bifreiðinni
og fóru breiða veginn, sem liggur um skóg-
inn gamla, meðfram ánni. Ivan Konstantin-
ovitch spurði Arcady margs um nýja leikhús-
ið og hann fókk góð og greið svör. Auðfund-
íð var að Arcady hafði mikinn áhuga fyrir
starfi sínu. B-gar á stöðina kom tók Ivan
Konstautinovitch innilega í hönd hans, þessa
manns sem naiOl á skamri stund vakið lif»-
gleðina af svefni í huga hans.
Hann fór síðan og sótti blaðið sitt, Russkia
Viedosty ogspjaldbréf frá Söshu til Sophiu, og
gekk svo hratt heimleiðis. Hann raulaöi íyrir
munni sér gömul ijoð. Og svo fló hugur hans
t.il „Hjarðsveinsins“ og hanu reyndi að gera
sór i hugarlund hvernig ijóðleikur haus yrði
leikinn og sunginn í Nýja leikkúsiuu.
„Loksins“ umlaði hann og pjakkaðilurknum
i mjúkan jarðveginn:
„Loksins hafa þeir fundið — skilið.“
Hvarmar hans urðu rakir af táium. Og
hann fyrirvaið sig ekki. Vor! voi!
------Begar hann kom heim var kvöld-
matur á borði, tireðkur úr garði hans, nýtt
smjör af strokknum og ostur og brauð. Og
konan hans helti staup fult af vodka handa
lionum. Hann át og vaið léttur í lund. Að
kveldverði loknum ætlaði hann að sitja í les-
stofu sinni og lesa að nýju ritið, sem honum
var kærast, Ijóðaleikinn hans sjálfs um hjaið-
sveininn og ástar æfintýr hans.
„Borga þeir vel?“ spurði Sophia Alexeyvna.
„Auvitað", sagði rnaður hennar eins og
viðuLan.
„Hve rnikið?" spuiði Sophia og tók við
diski er Stephania, vinnukonan ,iétt.i henni.
„Bú verður að gæta þín fyrir þessum leik-
hússtjórum. Þeir eru allir refir.“
„En þessi maður er forstjóri Nýja leíkhúss-
ins“ sagði Ivan Konstantinovítch og það var
stolthreimur í rödd hans.
„Gerir engan mismun. Á þínum aldri verða
menn að fara varlega. Sérhver verður að skara
eld að sinni köku. Hefðir þú gert, það þyrft-
um við ekki að buaa i þessum afkima. Hugs-
aðu um hvað Gorky hefir —“
Framhald.