Dvöl - 04.02.1934, Qupperneq 4

2
D V
Ö L
4. febrúar 1934
sem hún þekkti og gæli fylgt
henni heim á eftir. Fyrst lengi vel
vildi hún ekki heyra slikt nefnt,
því að henni fannst það tæplega
viðeigandi. En að lokum lét hún
tilleiðast, og hann var afar þakk-
látur.
Jæja. Þessar leikhúsgöngur
hennar kveiktu fljótlega hjá henni
töngun til þess að búa sig skraut-
lega. Satt var það, að lcjólarnir
hennar voru einfaldir að gerð og
lýstu alltaf góðum smeklc, alveg
yfirlætislausir, og yndisþokki
hennar, látlaus, brosandi fegurð
hennar, naul sín enn betur vegna
þess, hve klæði liennar voru við-
hafnarlaus. En svo fór hún að
skreyta sig með eyrnadjásnum,
sem glitruðu og hlikuðu eins og
egta demantar. Hún fékk sér fest-
ar og falskar perlur, armbönd af
eftirlíktu gulli og hárspennur
greyptar gleri sem leit út eins og
reglulegir gimsteinar. Maðurinn
hennar var liálfhneykslaður af
þessari tildursemi ,og löngum var
þetta viðkvæðið hjá honum:
— Úr því þú hefir ekki efni á
því að kaupa ])ér egta skrautgripi,
þá ættir ])ú, elskuleg, a-ð láta þér
nægja að búast þinni eigin fegurð
og yndisþokka, sem er fegursta
djásn hverrar konu.
Þá brosti hún bliðlega og sagði:
Hvað á ég að gcra? Mér ])yk-
ir gaman að því. Þetta er minn
eini breyskleiki. Ég veit, að þú
hefir rétt fyrir þér, en eðlinu get-
ur enginn breytt.
Svo vafði hún perluliálshand-
inu um fingur sér og lét ljósið
blika i skyggðu glerinu og sagði:
— Er þetta ekki yndislegt? Mað-
ur gæti svarið fyrir, að þetta væri
ekki egta!
Og þá varð hann að svara, góð-
látlega brosandi:
— Þú hefir Sigöjnasmekk,
elskuleg.
Mörg kvöld, þegar þau sátu ein
saman við arininn, tók hún upp
leðuröskjurnar með „draslinu14,
sem M. Lanlin kallaði svo, og lagði
þær á tehorðið. Hún gat sökkt sér
niður i það að skoða þessar eftir-
liktu gersemar í lcrók og kring,
])að var sem hún nyti djúprar og
duldrar gleði. Og oft var það, að
liún vildi endilega fá að leggja
perlufesti um hálsinn á mannin-
um sinum. Svo hló hún dátt og
mælti:
Hvað þú ert nú spaugilegur!
Svo kastaði liún sér í fangið á
honum og kyssti hann ákaft.
Vetrarkvöld eitt fór liún á söiig-
leik og þegar hún kom heim, hafði
hún ofkælt sig. Morguninn eftir
var hún með hósta og álta dög'uni
síðar dó hún af lungnabólgu.
iJað lá við, að M. Lanton fylgdi
henni eftir í gröfina. Örvænting
hans var svo sár, að hann varð
hvítur fyrir hærum á tæpum mán-
uði. Hann grét frá morgni til
kvölds. Óbærileg sorg nísti hjarta
hans og endurminningin um lton-
una lians dánu gekk honum aldrei