Dvöl - 04.02.1934, Síða 15

4. febrúar 1934
D V Ö L
13
við í orði og afplána með iðrun,ið fram úr rúmi sinu og sat við
verða víst fyrirg-efnar. En þær
syndir, sem aldrei voru viður-
kenndar, aldrei minnzt á, munu
ávalt vera við liði eins og' þoku-
kenndur óskapnaður og hvíla eins
og farg á sálinni til dauðadags.
Þelta eru syndirnar, sem maður-
inn aðeins játar fyrir sjálfum sér,
jægar hann liggur andvaka á
nóttunni. Hann starir út í myrkr-
ið og finnst sem loftið í herberg-
inu muni falla niður yfir hann.
„Ég hefi aldrei stolið eða drepið
mann og ekki liefi ég lieldur drýgt
iiór .... Hjarta mitt er hreint og
flekklaust!“
Lygari! Horfðir þú ekki með
tómlæti framan í hungraðan mann
sem þú mættir, og ázt epli þitt
sem ekkert væri? Þetta er verra
en^ að stela, drepa og drýgja
liór. Morðingi, sem staðnæmist á
leið sinni til aftökustaðarins til
þess að liugga barn sem grætur,
liann mun frekar frá fyrirgefn-
ingu eh ])ú, þú hreinlijartaður!
Það munu liafa liðið fimmtán
ár þangað til ég kom aftur lieim
til fæðingarslaðar míns og dvaldi
heima hjá foreldrum mínum.
Ég var daufur og leiður í skapi
allan tímann. íltúð okkar var
dimm og mér fannst sem eitthverl
mótlæti vofði yfir okkur eins og
kveljandi martröð.
Fyrstu nóttina svaf ég í dagstof-
unni. 1 hvert skipti sem ég vakn-
aði, sá ég að móðir mín liafði far-
borðið. Hún var hljóð, eins og hún
hefði sofnað, og livíldi höfuðið á
höndum sér. Hvítt andlitið á
lienni virtist iýsa í myrkrinu, þó
að hlerarnir væru fyrir gluggun-
um og livorki væri tunglskin né
stjörnubjart. Ég hlustaði vandlega
og varð ])ess áskynja, að það sem
ég hafði haldið vera andardrátt
sofandi manns, var sár, niðurbæld-
ur ekki......Ég hreiddi sængina
upj) yfir liöfuð, en í gegnum hana
og i draumum minum gat ég
greinilega heyrt þetta lága, liálf-
lcæfða hljóð.
Daginn eftir tók ég mér ból-
l'estu á lilöðuloftinu. Þangað upp
lá mjór, hrörlegur stigi. Þarna
hjó ég mér sæng i heyinu og setti
])orð rétt við dyrnar, svo að ég
liefði útsýni lil f jallanna, þegar ég
var við vinnu mína. Á hina hlið-
ina var grár, hrörlegur veggur.
Þarna skrifaði ég fyrstu ástar-
sögur mínar, hryggur og þung-
lvndur. Eg þröngvaði liuga min-
um lil þess að hvarfla frá hinu
ömurlega umliverfi til ]>reiðra,
Iivítra vega og ilmandi, hlóm-
skreyttra engja. Ég ])ráði að
glevma sjálfum mér og mínu
gæfusnauða lífi.
Dag nokkurn langaði mig allt i
einu í svart kaffi. Ég veit ekki
hvers vegna mér flaug þetta i hug,
cn ég ákvað að hiðja um það. Ef
til vill kom þetta að mér af því, að
ég vissi, að ekki var til brauðbiti
á heimilinu, livað þá heldur kaffi.