Dvöl - 04.02.1934, Síða 16

14
D V
Ö L
4. febrúar 1934
Skortur á ímyndunarafli getur
gert manninn grimman og vond-
an.
Þegar ég bað um kaffið leit
móðir mín undrandi og hikandi á
mig, en svaraði engu.
Ég fór út úr stofunni i fýlu og
ólund, án þess að segja meira og
gekk upp í þakherbergið mitt. Þar
skrifaði ég um „Milan og Breda
sem unnust“, bamingjusamt, bóg-
látt hefðarfólk. Þau leiddust ung
og glöð um döggvott engið í tindr-
andi morgunsólskininu.
Nú heyrði ég hægt fótatak. Það
var móðir min.'Hún gekk hægt og
varlega og liélt á kaffibolla.
Ég minnist þess nú, að hún hafði
aldrei verið yndilegri. Geislar
kvöldsólarinnar skinu inn um her-
bergisdyrnar og leiftruðu í stóru
skæru augunum hennar. Þau
ljómuðu af ást og gæðum og var
sem þau stöfuðu himneskri birtu.
Hún brosti eins t)g barn, sem
ætlar að koma að óvörum með
fagra gjöf.
En ég snéri mér undan. „Láttu
mig vera i friði“, sagði ég hrana-
lega. „Ég kæri mig ekki Um þetta
kaffi þitt.
Hún var ekki komin uþp úr stig-
anum, svo ég sá hana ekki alla.
En ég sá að svipur liennar breytt-
ist við orð mín. Hún stóð hreyf-
ingarlaus og höndin sem hélt á
kaffibollanum titraði. Gleðiljóm-
inn í augum hennar hjaðnaði og
óttasvipur kom i staðinn. Ég
stokkroðnaði af blvgðun og spratt
upp á móti henni og sagði með á-
kafa: „Fáðu mér það, móðir min,
fáðu mér það“.
Það var ol' seint. Birtan var
liorfin úr augum hennar og brosið
af vörunum. Ég drakk kaffið og
reyndi að hugga mig við það, að
ég skyldi síðar um kvöldið sýna
benni þá sonarlegu blíðu og þalck-
læti, sem ég nú hafði vanrækt.
En ég gerði það ekki, hvorki
um kvöldið né daginn eftir, ué
heldur daginn sem ég fór.
Þrem eða fjórum árum síðar
var ég erlendis. Dag nokkurn kom
ókunnug stúlka með kaffi til mín
inn í herbergið mitt. Þá fór
skyndilega hrollur um allan lik-
ama minn og nístandi liarmur
gagntók gervalla sál mina. Mér lá
við að æpa upp yfir mig.
Því hjartað er réttlálasti dómar-
inn. Það lætur aldrei blekkjast.
K. Þ. J. þýddi.
Veit ú illt.
Það var gömul trú í sumum
löndum, að miklar giftingar væri
fyrirboði styrjaldar.
Húsfreyja: Það er hræðilegl
Iive margt fólk giftir sig í ár.
Það boðar ófrið!“
Húsbóndinn: Já, vissulega, —
innanlands“. —