Dvöl - 04.02.1934, Qupperneq 17

4. febrúar 1934
I) V Ö L
15
íslenzkar sagnir og kveðlingar.
Þáttur frá Jóni á Hellu, Jóni í Skógum og
Jóni Eggertssyni.
Eftir Gísla
7. Sætt biskups og Jóns og' frá
Brúarbyl.
Það var nú á Alþingi sumarið
eftir, 1670, að Jóhann Iílein
sýslaði mjög Um sætt þeirra Gísla
hiskups og .Tóns Eggertssonar,
án útláta á báðar síður, fyrir
meðalgöngu 24 hinna göfugustu
manna, er Jens Rauðstein gerð-
ardómsmaður útnefndi. Urðu
fyrir gerð og meðalgöngu meist-
ari Brynjólfur biskup og lög-
menn háðir, Sigurður .Tónsson og
Þorleifur Kortsson, og sýslu-
menn hinir lielztu og aðrir heldri
menn. Fannst mörgum til, hve
viturlega og djarflega Jón Egg-
ertsson svaraði fyrir sig, og þó
hæversklega. En ekki dugði sú
sætt til hlítar, sein oft verður,
þá óvild mikil er inn komin.
Þar kom og þrætumál meistara
Gísla Vigfússonar og Jóns Egg-
ertssonar við Þorvald Gunnlaugs-
son úr Hrísey, um eftirlátið fé
Markúsar Jóhannssonar Múms.
Það var um þessar mundir, að
.Tón Þorláksson skipti við Þor-
stein sýslumann son Þorleifs
Magnússonar i Múlasýslu, er átti
Elínu systur .Tóns. Þóttist Jón
ekki mega vera á Möðruvöllum
Konráðsson.
fyrir fjölkyngisáreitingum .Tóns
Eggertssonar. Gaf Þorsteinn hon-
um upp sýslu sína, nema fjóra
hina norðustu þingstaði. Þeim
hélt hann og hafði i Martein, son
Rögnvalds prests Einarssonar,
að umboðsmanni. Fór .Tón Þor-
láksson austur um haustið með
lesl sína. En er lestin var komin
vfir Brúará, eða .Tökulsá á Brú,
gerði með kvöldinu afarhríð
mikla og braut brúna. Var það
kallaður Brúarhylur. Kölluðu
menn það hamingju mikla .Tóni
Þorlákssyni, að komast með allt
sitl yfir ána. Sögðu menn, að eld-
glæringar fylgdu hríð þessari.
Var þetta lalið galdraveður, er
gert væri af Hellu-.Tóni og Jóni
Eggertssyni. - Sonur .Tóns Þor-
lákssonar og Seselíu konu hans
var Jón, er fyrst nefndi sig
Thorlacins. Af honum er Tliorla-
ciusarætt. (Aði’ir segja, þótt ólík-
legra þyki, að Þorsteinn, er hann
flutti austur, yrði fyrir stórhríð
mikilli, er þeir telja Brúarbyl
verið liafa og kenna hann .Tóni í
Skógum, því þá tæki þau Jón
Eggertsson og Sigríður kona lians
að vingast við hann, þó aðrir ætli
vináttu þeirra síðar orðið liafa.