Dvöl - 01.12.1935, Blaðsíða 6

6
D V
Ö L
1. desember 1935
inu og tígulega yfirbragðinu. Móð-
irin sat með hendur í skauti sér
og leit ekki upp. Hún var föl.
Faðirinn ræskti sig og nam
staðar fyrir framan Fritz.
— Við móðir þín höfum lengi
ætlað ‘að segja þér dálítið, þegar
þú yrðir fimmtán ára, tók hann
til máls.
Hann hikaði ofurlítið.
—Auðvitað breytir það engu,
hvorki gagnvart þér né okkur,
hélt hann áfram. — Þú ert son-
ur okkar og við foreldrar þínir
eftir sem áður — vona ég.
Var pabbi ekki með sjálfum
sér? Fritz horfði á hann með vax-
andi undrun.
— Helzt af öllu hefðum við
ekki viljað minnast á þetta. En
þú myndir ef til vill ásaka okkur
fyrir það einhvem tíma seinna.
Hann nam aftur staðar fyrir
framan Fritz og lagði hendurnar
á axlir honum.
— Þú ert sonur okkar — en
ekki á þann hátt, sem þú heldur.
Fritz starði á föður sinn í orð-
l&usri undrun. Enn skildi hann
ekki vitund í þessu. Faðirinn sá
það. Svo bætti hann við með erf-
iðismunum og hljómlausri rödd.
— Þú ert kjörsonur okkar.
Fritz skipti litum. Titringur fór
um munnvikin. Faðirinn snéri sér
frá honum og tók upp vasajdútinn.
Móðirin var komin til Fritz.
Hún stóð hjá honum og reyndi að
brosa.
— Fritz, þú skilur að það ger-
ir ekkert — ekki vitund, finnst
þér það?
Gerði ekkert — ekki vitund?
Skiptir það engu að foreldrar eru
engir foreldrar — aðeins tvær ó-
kunnar manneskjur?
Hann fann til sársauka djúpt,
langt inni. Honum fannst hann
missa fótfestuna og jafnvægið
raskast. Hann var hræðilega ein-
mana.
Faðir — móðir, faðir — móðir.
Ekki foreldrar hans nema af með-
aumkun.
Hann leit flöktandi sjónum um
herbergið. Honum virtist það ó-
þekkjanlegt, já, næstum óvin-
gjarnlegt. Svo námu augu hans
staðar við tvö andlit, fjögur augu,
þrungin angist og sorg. Hann
þekkti þessi augu. Svona litu þau
út, þegar hann var veikur, hafði
meitt sig eða komizt í einhverja
hættu.
— Við eigum aðeins þig, heyrði
hann rödd móðurinnar — eigum
ekkert í heiminum nema þig. Hún
leit auðsjáanlega á málið eins og
það væri sérstök náð af honum
að hafa þegið af þeim fæði og
klæði, ást og ummönnun.
Svo heyrði hann sína eigin
rödd, eins og í fjarska:
— Ef ég aðeins gæti hætt að
hugsa um þau — hin--------------
Það getur þú, svaraði faðirinn,
sem skildi hann til fullnustu. —
Þau eru ekki lengur til — þau
eru dáin. —
Fritz dró andann djúpt. Stofan