Dvöl - 22.12.1935, Blaðsíða 4

4
D V
Ö L
22. desember 1935
— Ja — ég skal segja þér,
svaraði frú Warden, að mér
fmnst að við getum ekki með
góðri samvizku eytt svona miklu í
ónauðsynlegt skart, þegar við vit-
um að í útjöðrum borgarinnar —
borgarinnar sem við búum í —
býr fólk, sem líður neyð — blátt
áfram neyð!
— Já — en, byrjaði frú Abel
og leit hikandi á borðið. Það er
nú einu sinni svona í heiminum
— ósamræmið------------.
— Við verðum að gæta þess að
auka ekki ósamræmið, heldur að
gera allt, sem í okkar valdi stend-
ur til að eyða því, greip frú War-
den fram í. Og frú Abel virtist
vinkona sín líta með vanþóknun á
vefnaðarvöruna og „Bazaren“ á
borðinu.
— Það er aðeins alpacea, sagði
hún varfæmislega.
— Guð varðveiti mig — Caro-
line! hrópaði frú Warden. Ég er
vissulega ekki að ásaka þig um
neitt. Þetta er mál, sem er algjör-
lega undir skilningi hvers og
eins komið. Menn verða að breyta
eins og samvizkan segir þeim.
Þær ræddu þetta enn um stund.
Prú Warden kvaðst hafa í
hyggju að aka út í aumustu fá-
tækrahverfin, til þess að sjá með
eigin augum ástandið meðal fá-
tæklinganna. Daginn áður hafði
hún lesið ársskýrslu frá líknarfé-
lagi, sem maðurinn hennar var
meðlimur í. Vitandi vits hafði
hún ekki leitað upplýsinga hjá
lögreglunni eða fátækrastjórn-
inni. Sjálf ætlaði hún að heim-
sækja eymdina, kynnast henni og
ráða bót á meinunum.
Kveðjur frúnna voru dálítið
kuldalegri en vanalega — báðar
voru hugsandi. — Frú Abel var
kyrr í garðherberginu. Áhuginn
fyrir útikjólnum var horfinn —
þó að efnið væri mjög fallegt.
Dauf háreistin af vagninum dó út
í fjarska. — Ekkert var fjær
þessari góðlyndu konu en öfund,
en þó fann hún til öfundar, þegar
hún horfði á eftir liðlegum vagn-
inum. En enginn vissi hvort hún
öfundaði vinkonu sína af snotrum
vagninum eða hennar góða hjarta.
Ökumaðurinn hafði hlýtt á
fyrirskipanir frú Warden, án þess
að nokkur svipbreyting væri sjá-
anleg á andliti hans. Og án þess
að ympra á nokkrum athuga-
semdum, ók hann æ lengra út í
fátækrahverfið. — Gatan varð
þrengri og þrengri og ekki var
annað sýnna, en hestar og vagn
sætu von bráðar fastir. Þá var
gefin skipun um að nema staðar.
Sá staðfestulegi æðraðist ekki, þó
að útlitið væri í raun og veru ægi-
legt. Fyndinn maður, sem rak
höfuðið út um þakglugga, ráð-
lagði honum j afnvel að slátra
hestunum þar sem þeir voru
komnir, því að lifandi kæmi hann
þeim aldrei burtu aftur.
Frú Warden sté út úr vagnin-
um og beygði inn í ennþá þrengri
hliðargötu, — hún leitaði hins