Dvöl - 22.12.1935, Blaðsíða 8

s
® V
6 L
2?. d*semb*r 198c
ganga fet fyrir fet aftur á bak,
þangað sem gatan var örlítið
breiðari. Að svo var, hefði eng-
inn annar séð en þaulvanur öku-
maður fyrirfólks. Þar snéri hann
vagninum við, en svo var rúmið
naumt, að ekki varð annað sýnna
en hann myndi mölbrotna. En allt
gekk vel, og sá staðfestulegi festi
sér í mynni númerið á lögreglu-
þjóninum, sem séð hafði þrek-
virkið. Hann vildi gjarnan hafa
vitni, ef sögusögn hans yrði ve-
fengd í hesthúsinu.
Fátækrastjórinn hjálpaði frú
Warden upp í vagninn og hún
sagði honum heimilisfang sitt og
bað hann að heimsækja sig ein-
hvern næstu daga.
— Að húsi Abels málaflutnings-
manns! hrópaði hún til ökumanns-
ins. Fátækrastjórinn hneigði sig
brosandi og vagninn ók burt. —
Eftir því sem vagninn fjarlægðist
fátækrahverfið, jókst hraðinn.
Hestarnir frísuðu af vellíðan,
þegar þeir komu á beinar og
breiðar götumar í hverfi efna-
fólksins og ylinn úr blómgörðun-
um lagði fyrir vit þeirra. Og sá
staðfestulegi gerði — algjörlega
að nauðsynjalausu — þrjá snilld-
arlega smelli með svipuólinni. Það
hafði einnig góð áhrif á frú
Warden að anda að sér hreinu
lofti. Það sem hún hafði sjálf séð
og heyrt — og ekki sízt það, sem
fátækrastjórinn hafði sagt henni
— hafði haft deyfandi áhrif á
hana. En smám saman varð henni
ljóst, að feikna djúp er staðfest
milli hennar og þessa fólks. Oft
hafði henni fundizt þungbær,
næstum harðýðgisleg, greinin:
Margir eru kallaðir, en fáir út-
valdir. En nú skildi hún, að þann-
ig h 1 a u t það að vera. Hvernig
átti svo gjörspillt fólk að full-
nægja hinum ströngu siðferðis-
kröfum ? Hvernig hlaut ekki að
vera umhorfs í samvizkum þess-
ara vesalinga! Og hvemig áttu
þeir að standast hinar marghátt-
uðu freistingar tilverunnar? Hún
vissi hvað freisting var! Þurfti
hún ekki að berjast við eina, ef
til vill þá hættulegustu — auð-
æfin, sem svo miskunnarlaust eru
dómfelld? Henni hraus hugur við,
er hún hugleiddi hvernig fara
mundi, ef þetta manndýr og þess-
ar vesælu konur hefðu auð handa
á milli. — Auðæfin voru vissulega
engin smáræðis freisting. í fyrra
dag hafði maðurinn hennar freist-
að hennar með litlum ljómandi
þjóni — fullkomnum, enskum
hestasveini. — En hún svaraði:
— Nei, Warden — það er ekki
rétt. Ég vil ekki hafa þjón í öku-
mannssætinu. Við getum sennilega
leyft okkur það kostnaðarins
vegna, en við verðum að varast
allt óhóf. Ég get komizt hjálpar-
laust út úr og inn i vagninn og
ökumaðurinn þarf ekki heldur að
ómaka sig út úr vagninum mín
vegna. — Henni var fróun að
minnast þessa nú, og augu henn-
ar hvíldu með velþóknun á auðu