Svindlarasvipan - 03.02.1933, Blaðsíða 1

SVINDLAR ASVIPAN
Ógnrleg svik — Tvær milfónir
Verð: 25 aura eint. Reykjavík, 3. febrúar 1933. Kemur út öðru hverju
Fjárprettir og fólskuverk
Ara Þórðarsonar
Lýsing á svikum, lýgi og falsi Ara við
útgefanda þessa blaðs, Olaf Þorsteins-
son frá Þormóðsdal.
i.
Það hefir víst mörgum sem til þekkja kom-
ið það á óvart, að ég skyldi á gamals aldri,
fara að gerast útgefandi að blaði, en flestir
viðburðir eiga sér sína sögu, og þó sagan mín
þessu viðkomandi sé hálfgerð raunasaga, þá
finnst mér það þó raunaléttir, að geta lagt
til þess liðsinni mitt, að fletta svika- og sauð-
argærunni ofan af Ara Þórðarsyni, — Þeim
manninum, sem hefir leikið mig sárast á lífs-
leiðinni, manninum, sem hefur velt þeim stein-
um í veginn fyrir mig, svo að illfært hefur
mér orðið áframhaldið, og þess erfiðara eftir
því sem árin fjölga og þrekið þverrar.
Og árin hefðu fengið að líða eins og þau
hafa liðið, án þess að mér gæfist minnsta
tækifæri til að hefna harma minna á Ara
Þórðarsyni, — hann hefur logið, svikið og fé-
flett til beggja hliða við sig, hann hefur skil-
ið fórnardýrin sin eftir rúin og reitt á blóð-
velli viðskiptasvikanna og óþverraverkin hefðu
fylgt honum frá degi til dags, æfina út, ef
hann hefði ekki sjálfur, — í ofmetnaði last-
anna — smeygt snörum um hálsinn á sér, —
framkvæmt það sem ég eða aðrir, sem hann
hefur féflett, hefðu átt að framkvæma fyrir
löngu.
í haust byrjar Ari því að svívirða á prenti
tvo borgara þessa bæjar, menn, sem eru mér
og ótal fleirum að öllu góðu kimnir, og þar
sem mér þar með bauðst fjárstyrkur og að-
stoð til að gera Ara óskaðlegan, þann tíma,
sem hann á eftir að tóra, þá notaði ég tæki-
færið, og er þetta blað sýnileg tilraun til þess
að enginn vilji við Ara líta eða við hann nýta.
Að dæmá eftir því hvað fyrsta tölublað af
Svindlarasvipunni fékk góðar viðtökur hjá al-
menningi, þá býst ég nú við að Ara sé óhætt
að fara að draga inn klæmar — láta klippa
úr sér vígtennurnar og loka kjaftinum, því
það þarf víst ekki ýkja mörg blöð í viðbót
þangað til yfir lýkur fyrir honum.
Ég hefi heyrt, að Ari hafi haft í hótunum
um það að láta svifta mig fjárræði og lögræði,
til að koma í veg fyrir blaðaútgáfu mina. Ég
býst nú við því, að það sé þegar orðið svo í
pottinn búið hjá Ara greyinu, að honum fari
að verða erfiðara en áður um allar sviftingar,
og þó að Ari hafi oft og tíðum verið fljótur
að svifta menn eignum þeirra, þá hugsa ég
að það tefðist fyrir honum að fá mig sviftan
fjárræði.
En Ari Þórðarson á sjálfur eina eign, sem
hann getur svift sjálfan sig ef haxm vill, og
væri sú athöfn hans mér að meinalausu.
Einum eða tveimur dögum eftir að Svindl-
arasvipan kom út, átti Ari tal við kaupmann
einn hér í bænum. Kaupmaður þessi spyr Ara
hvernig á því standi, að Ólafur gamli frá Þor-
móðsdal sé útgefandi að þessu blaði, hvort
þeir þekkist Ari og Ólafur og hvort Ari hafi
farið nokkuð illa með Ólaf í viðskiftum. Ari
svarar kaupmanninum eitthvað á þessa leið:
Ég hefi aldrei átt eyris viðskifti við Ólaf
þennan, og mér vitanlega aldrei gert neitt á
liluta hans.
Þama nær nú lygi og ósvífni óþokkans
Ara Þórðarsonar hámarki sínu, af því að Ari
veit að kaupmaður þessi var ókunnur mála-
vöxtum, þá neitar Ari því að þekkja mig, þó
hann hafi margsinnis komið á heimili mitt í
Þormóðsdal, þó hann hafi leigt — en auðvitað
ekki borgað leiguna — í húsi, sem ég taldist
eigandi að og þó að hann hafi fengið í marga
mánuði mat hjá mér — sem hann auðvitað
ekki borgaði, og þó hann hafi utan þessa jöfn-
um höndum svikið og stolið þúsundum af eign-
um mínum, þá lýgur hann því, þegar hann
heldur að sér sé óhætt að ljúga því, að hann
þekki mig ekki.
0g nú spyr ég þig Ari Þórðarson, eftir að
þetta blað er komið út, og þúsundir af fólki
búið að lesa það og söguna af viðskiptunum
okkar, sem sögð er í því, viltu þá halda því
fram, að þú þekkir ekki Ólaf Þorsteinsson frá
Þormóðsdal ?
H.
Faðir minn, Þorsteinn Bjamason, bjó á
Norður-Reykjum í Mosfellssveit. Efni hans
voru ávalt lítil, því strax á fyrstu búskapar-
árum hans var hann svo heilsuveill, að hann
gat ekki aðstaðið erfiðisvinnu, en ómegð var
talsverð. Eftir 15 ára búskap á Reykjum var
hann svo þrotinn að heilsu, að heimilinu varð
að tvístra, og okkur börnunum útvegaðir stað-
ir sitt í hverri áttinni. Voru nú vistimar okk-
ar upp og niður, en þó líklega ekki verri eða
betri en gerðist í þá daga, enda líka ólíku
saman að jafna, uppeldi ungdómsins fyrir 60
til 70 árum og nú, þegar að sleikjubrjóstsykur
og mjólk á milli mata er álitin sjálfsögð auka-
geta. Ég lenti austur í Grafningi, á efnuðu
og vinnuhörðu heimili; var ég oft þreyttur og
af mér kominn í hjásetunni fram til fjalls,
einkum þegar mýbitið, sem orðlagt er í Grafn-
ingnum, gerði skepnurnar friðlausar og óvið-
ráðanlegar, enda líka aldurinn ekki nema 10
ár fyrsta sumarið, og var þá heimkoman
stundum kuldaleg hjá mjaltakonunum eða
fólkinu yfirleitt, ef mig vantaði af búpeningn-
um, eða ekki komið á réttum tíma á kvíabólið.
Eftir fermingu stundaði ég allskonar vinnu
til sjós og sveita, og með reglusemi og iðni
efnaðist ég svo, að ég rúmlega tvítugur reisti
bú á Lækjarbotnum í Mosfellssveit. Gekk bú-
skapurinn fremur vel hjá mér og jukust efni
mín smátt og smátt, eftir þvi sem árin liðu;
hafði ég einnig nokkrar tekjur af greiðasölu.
Þegar ég hafði búið í Lækjarbotnum í 9 ár,
fluttist ég að Þormóðsdal í sömu sveit; vegn-
aði mér þar einnig vel, og var Þormóðsdalur
betri bújörð; bygði ég á jörðinni íbúðarhús
og einnig peningshús.
Á búskaparárum mínum í Lækjarbotnum
kom til mín stúlka úr Reykjavík, Guðrún Jóns-
dóttir að nafni; ílengdist hún hjá mér og tók
við búsforráðum. Fórust henni þau myndar-
lega úr hendi; eignuðumst við Guðrún 4 böm.
Dóu þrjú þeirra áður en þau komust á legg,
en hið fjórða var vanheilt frá fæðingu, og
þurfti mikla umönnun og nærgætni.
Guðrún var 18 ár ráðskona hjá mér og
notfærði sér efni mín eins og um sameign
okkar á þeim væri að ræða og lét ég það auð-
vitað óátalið, en taldist þó til, að hún myndi
árlega hafa fengið vel útilátið ráðskonukaup,
án þess ég tæki þó tillit til framfærsluskyldu
barna okkar að hennar hluta.
Og árin liðu, og við bjuggum þama búi okk-
ar ánægð og höfðum enga hugmynd um það,
að það væri nokkur Ari Þórðarson til á Is-
landi.
III.
En ánægjan fer nú að minnka, þvi nú kem-
ur Ari til sögunnar, það er kaupmaður á
Hverfisgötunni, skyldur Guðrúnu að frænd-
semi.
Eitt sinn var Guðrún stödd í búðinni hjá
frænda sínum. Meðal annara sem þar eru inni
er eiturplantan Ari Þórðarson, lítið fullur,
sæmilega til fara og á óeytt eitthvað af pen-
ingunum seni hann hafði síðast náð með svik-
um. Á þessum áram var Guðrún blómlegur
kvenmaður. Hún bar utan á sér sveitasæluna
og hraustleikann, og hefur Ari því fljótt litið
hana girndarauga. Hvort það var með aðstoð
frænda Guðrúnar eða ekki, — um það er mér
ekki kunnugt, — þá fékk Ari þó lánaða skrif-
stofu verzlunarinnar til að tala þar einmæli