Svindlarasvipan - 03.02.1933, Blaðsíða 4

Svindlarasvipan - 03.02.1933, Blaðsíða 4
S V I N D iilýrið ii syndugg sáliia Sálin var skilin við líkamann því hann var dáinn, og hún hélt beina leið þangað sem svo ótal margar sálir höfðu farið á undan henni, hún fór niður til helvítis, — því þetta var voðaleg glæpamannssál. — Þegar þangað kom barði hún að dyrum og sá gamli kom sjálfur til dyranna, glæpamannssálin segir hver hún er, og það var eins og kölski færi allur hjá sér, þegar hann heyrði nafnið, hann klóraði sér í skegginu, hann ók sér öllum eins og hann væri grálúsugur, sem hann kannski var, og svo talar hann til sálarinnar: „Það hefir nú til þessa ekki verið siður hér á þessum bæ, að úthýsa syndugum sálum, og ég hefi nú um æfina ekki kallað allt ömmu mína, en ég hefi húsbónda yfir mér, og hann hefir bannað mér að veita þér móttöku, þegar þú kæmir, það er eitthvert rex í honum út af líferni þínu á jörðunni og þú átt að mæta tafarlaust fyrir honum sjálfum“. Og aumingja synduga sálin varð niðurbeygð og lúpuleg. Eftir volkið í ver- öldinni, hafði hún vonast eftir hvíldarstað í kvalastaðnum, en nú var henni synjað um það, og hún fór tafarlaust, og mætti fyrir hinum mikla dómara, sem dæmir rangláta og réttláta. Og þegar hann sá syndugu sálina, tók hann þannig til orða: „Þú hefir í jarðvist þinni brotið öll mín boð- orð, og einnig öll boðorð mannanna, þú hefir drýgt alla þá glæpi, sem drýgðir verða á jörð- unni, þessvegna hefi ég ákveðið þér aðra hegningu sem öllum öðrum sálum, — ég ætla að senda þig til jarðarinnar aftur — ekki til stóru og ríku landanna, þar sem þú áður varst, heldur áttu að dvelja í fámennu, fátæku og köldu landi norður undir heimskauti, þú átt að ljúga, svíkja og stela framan af æfinni af fátækum meðbræðrum þínum, svo þegar þú eldist og ert orðin alræmd og illræmd, þá á fyrirlitningin, hatrið og allsleysið, sem yfir þig dynur að verða þér verra en helvítishegning, eða svo þú verðir hæf í hreinsunareldinn". Og sálin synduga hlustaði döpur í bragði á dómarann mikla og hún sagði: „Ég verð þó að fá einhvem líkama til íbúðar“. „Ég sé um það“, sagði dómarinn réttvísi og læt Ara Þórð- arson fæðast í nótt. Þ. Skýring Til að fyrirbyggja misskilning, skal það tek- ið fram, að Guðrún sú, sem að var ráðskona hjá mér, hafði fulla heyrn og fullt vit; er það því allt önnur Guðrún sem Ari átti bam með hér á árunum. Útgef. Sakir rúmleysis Þar sem ótal greinar verða að bíða sakir rúmleysis í blaðinu, þá verð ég víst að halda áfram útgáfunni, nema ef vera kynni að Menningarsjóður keypti af mér efni það, sem ég á óprentað og gæfi það svo út á sinn kostn- að. Útgef. ' L A R A S |Amma mín segir frá i Þegar Ari bjó í Vestfirðingafjórðungi, var einn af hans næstu grönnum efnum búinn maður og velviljaður nauðleitarmönnum. Ari frétti fljótt, að þessi maður mundi hafa með atorku og spameytni lagt fyrir fé nokkurt. Það var svo sem ekki að sökum að spyrja. Ari átti enga heitari ósk, en að geta á lævís- an hátt náð þessum svitadropum bónda. Hann fór á fund bónda, huldi úlfshárin undir sauð- argærunni, bað bónda að lána sér nokkur hundruð krónur. Bóndi vildi hvers manns vandræði leysa og því vildi hann verða við bón Ara, sem bað hann um sex hundruð krón- ur í peningum. Bóndi afhenti honum spari- sjóðsbók með tólf hundruð krónum í og sagði honum að taka þar af hina umbeðnu upphæð, en í þess stað tók Ari í ógáti allt úr bókinni og skilaði engu aftur. Þetta sagði amma mín mér. Hún var þá komin að fótum fram, en hún áleit Ara hina mestu fingralengju og staðhæfði, að þar hefði hún séð lengsta fing- ur á svo litlum búk. Ari reykir eins og skorsteinn, enda kveikir hann oft í vindli sínum. Bar það eitt sinn við, er hann bjó við Brákarpoll, að hann hafði hrúgað saman hefilspónum í skála sínum. Kveikti hann svo í vindli sínuih, kastaði eldi- brandi í ógáti að hefilspónahrúgunni, gekk út, skaut dragbrandi fyrir dyr og skundaði burtu. Kviknaði þegar í hefilspónunum og gerðist reykur mikill, komu næstu grannar hans á vettvang, brutu upp dyr skálans, slöktu eldinn, svo sök varð ekki að. Það segir amma min mér, að þetta hafi Ari ekki gert viljandi, því húsið var vátryggt hátt. I þann tíð, sem Ari hafði vetursetu við Brákarpoll, bjó auðugur höfðingi að Urriðaá. Átti óðal eitt mikið, margt gripa og gangandi fjár, svo og spesíur í þúsundatali. Ari fór á fund þessa ríka manns og bauð honum kaup- skap. Kvaðst hann hafa kaupskip í förum og mikinn vaming á boðstólum, er skip hans kæmi að landi. Sýndist bónda gott um kaup- skapinn og varð sú niðurstaða, að Ari fékk hjá honum fyrirfram greidda allmikla pen- ingaupphæð og skyldi endurgreiða með vörum. En vitanlega komu vörur þessar aldrei, því Ari borgar engum neitt og svíkur öll sín við- skiptaloforð. — Svo vildi amma mín ekki segja mér fleiri sögur af Ara. B. Ekkert rútn Ekkert rúm er í þessu blaði til að minnast á mótorbátinn „Tý“, sem Ari fékk mann hér í bænum til að kaupa á 32 þús. kr. Á bátnum hvíldi 12 þús. kr. veðskuld og fengust skömmu síðar fyrir bátinn 5 þús. kr., svo veðhafinn tapaði 7 þús. kr., en maðurinn sem Ari ginnti til kaupanna, með sviksamlegu kauptilboði í bátinn frá öreiga manni — tapaði 20 þús. krónum. Ekkert rúm er heldur til þess að rekja doktorsviðskiptin við Ara, og er það því æði margt sem: verður að bíða betri tíða. Útgef. V I P A N Eplið féll lang’t frá. eiMmmi Faðir Ara var einn frómur, trúrækinn mað- ur, sem ekki vildi gera öðrum það, sem hann ekki vildi láta sér gera. Sá hann fljótt hve mikill dólgsskapur bjó í syni hans. Olli það honum hinnar mestu áhyggju. Tjáði hann vin- um sínum oft í einrúmi áhyggjur sínar af inn- ræti afkvæmis síns, sem mundi verða til hins mesta ósóma fyrir ætt sína og af honum standa hin mestu vandræði. Vandaði hann oft um við soninn, en ekkert dugði. Gramdist hon- um svo framferði sonar síns, sem í öllu var honum mótstæðilegt. Gekk það svo langt, að hann fyrirleit soninn af hjartans innsta grunni og vildi ekki á hann minnast né við hann tala og leið svo til andláts hans. Á bana- sænginni vildi hann ekki sjá son sinn og þótt goðar gengju milli, sat hann fastur við sitt áform að fyrirlíta soninn út yfir gröf og dauða. Kunnugur. Atján rjólbitar Þegar Ari hafði búsetu við Brákarpoll, bjó að Krossholti ríkur héraðshöfðingi. Átti hann þar goðorð, kvaddi búa til þingreiðar og hafði forráð manna um allt héraðið. Bauð Ari að segja sig í þing með honum, en með því, að hann hafði ekki þau réttindi, sem til þurfti að vera þingreiðarbúi, því Ara hefir ávalt skort öll mannréttindi sakir galla sinna, varð ekki úr þessu boði. En þetta varð til þess, að Ari kynntist héraðshöfðingja þessum og falaði vitanlega af honum fjárstyrk, er við þurfti til að draga fram sitt auma líf- Spar- aði bóndi ekki risnu við nauðleitarmenn og vildi því hjálpa Ara, þar sem hann varaðist ekki hver dólgur hann var. Gerðist bóndi þessi ábyrgur fyrir föngum, er Ari hafði til fram- færis sér og hyski sínu og kvaðst Ari mundU launa sem hann væri maðurinn til. Launin urðu þau, að bóndinn varð að borga alla skuld- ina sem hann hafði tekið ábyrgð á og var það gildur sjóður. Þóttist Ari mundi endurgreiða en seint gekk það. Kom' þó þar að málum, að Ari sendi honum eitt sinn átján bita af rjól- tóbaki og bað hann þiggja gjöf þessa sem bóndi og gerði, en nokkrum mánuðum seinna kom krafa frá selstöðukaupmanni við Brákar- poll til bóndans í Krossholti, þar sem honum er tjáð, að Ari hafi komið til kaupmannsins með skilaboð frá bónda, að fá hjá kaupmann- inum átján rjólbita. Varð bóndi því að greiða að fullu hina rausnarlegu gjöf Ara. Þeir, semj þekkja lítilmennið Ara, geta vel trúað þessari sögu. Seifur. Útgefandi og ábyrgðarmaður: ÓLAFUR ÞORSTEINSSON Grettisgötu 20 A. Prentsmiðjan Acta.

x

Svindlarasvipan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Svindlarasvipan
https://timarit.is/publication/621

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.