Svindlarasvipan - 03.02.1933, Síða 2

S V I N D
við Guðrúnu, og þegar því samtali var lokið
og Guðrún kemur út aftur, er hún fimmtíu
krónum ríkari en þegar hún gekk inn á skrif-
stofuna. Það var að vori til sem Ari gaf Guð-
rúnu ráðskonu minni illa fengnar fimmtíu
krónur. Um sumarið fór Ari að venja kom-
ur sínar að Þormóðsdal, og þegar kom fram á
haustið og veturinn fer Guðrún að ámálga það
við mig, að hún vilji ekki lengur búa í sveit.
Aðalástæðan sem hún færði fyrir því, var sú,
að hún treystist ekki lengur til að stunda
aumingja þann, sem við áttum, en auðvitað
voru þetta allt Ara ráð. Ef við flyttum til
Reykjavíkur þá bjóst Ari við að geta náð svo
góðu tangarhaldi á Guðrúnu, að hann gæti
notað hana til að hjálpa sér að reita af mér
efni mín, eins og líka kom á daginn, — en um
þetta þarf ekki að fjölyrða. Ég lét undan þrá-
beiðni Guðrúnar, hætti að búa og flutti næsta
vor til Reykjavíkur.
Á þessum árum var húsnæðisekla í Rvík,
en Ari sá svo sem fyrir því að við Guðrún
fengjum inni. Hann lét Guðrúnu kaupa svo-
nefnt Finnbogahús hér innanvert við bæinn og
fluttum við í það, og leið ekki á löngu þang-
að til að Ari er fluttur í það líka. Var Ari
þá oft rúmfastur, ýmist eftir ölæðisköst, í in-
flúenzu eða þá af einhverjum óþjóðlegum
kvillum, og stundaði Guðrún hann með mestu
kostgæfni, en sló ærið slöku við alla umhirðu
um mig. Um þetta leiti dó einnig aumingi sá,
sem ég hefi áður minnst á.
Og nú fer Ari að færa sig upp á skaftið.
Nú er hann búinn að ná algerðu valdi yfir
Guðrúnu og notar hana jafnt sjálfum sér, til
glæpaverkanna gagnvart mér.
í eftirfarandi frásögu hleyp ég yfir öll smá-
svik og smáþjófnaði, sem Ari átti upptökin
að gagnvart mér. Ég tek aðeins það, sem
skiftir mörgum hundruðum og þúsundum.
Á þessu ári lét Ari Guðrúnu krefja mig um
ráðskonukaup fyrir 18 ár, 100 kr. á ári. —
Auðvitað hafði Guðrún fengið árlega sem
svaraði góðu ráðskonukaupi — utan það sem
henni hefði borið að inna af hendi vegna
bama þeirra, sem við eignuðumst, en til að
gera Guðrúnu til geðs, uppfyllti ég þessa
kröfu hennar og borgaði henni út átján hundr-
uð krónur; í þeirri greiðslu vora 1400 kr.,
sem ég fékk fyrir íbúðarhús, sem ég átti í
Þormóðsdal og jarðareigandi (ríkissjóður)
hafði afsalað sér forkaupsrétti að.
Eitt skifti fór ég upp í Þormóðsdal að hirða
um skepnur sem ég átti þar. Á meðan ég var
í þeirri ferð, hafði Ari og Guðrún farið í
læstar hirzlur og hirt þaðan um 1100 kr. —
ellefu hundruð krónur — í peningum. —
En hvort sem það var af esnaskap Ara eða
góðmennsku hans við mig, þá hirti hann þó
ekki eða lét hirða, alla þá aura sem í hirzl-
unni voru.
Einnig bar það við á þessu ári, að ég var
píndur til að borga 1000 kr. í Finnbogahúsi,
þó ég væri ekki skrifaður fyrir kaupunum á
því og kæmi aldrei til með að eignast það, en
það er nú svona, að maður kaupir stundum
friðinn dýru verði.
Reiðhest einn átti ég, bleikan að lit, mestu
úrvalsskepnu af orðlögðu gæðingakyni. Hesti
þessum ætlaði ég að farga síðast af mínum
gripum ; ég hafði verið í vinnu allan daginn
og kom ekki heim fyr en kvöldsett var, mitt
L A R A S
en hann var þá horfinn úr hesthúsinu og hefi j
ég ekki séð hann síðan, og ekki heldur fengið |
eyrisvirði fyrir hann, en hinsvegar frétti ég
að Ari hefði selt bleik minn glingursala á
Laugaveginum fyrir 600 kr., en þó þetta væri
skyndisala og um þjófstolinn grip væri að
ræða, þá var þetta smánarverð vegna verð-
mæti gæðingsins.
Vorið sem ég flutti frá Þormóðsdal seldi ég
ekkert af fénaði mínum, hafði ákveðið að láta
það mest allt í sláturhúsið um haustið.
Þetta haust, laust fyrir réttir, tekur kaup-
maður einn hér í Reykjavík mig tali og spyr
hvenær ég ætli að fara að koma með dilkana
mína til sín. Kaupmaður þessi hafði mikla
verzlun við sveitamenn. Ég sagðist ekki ætla
að láta fé mitt til kaupm. heldur í sláturhús-
ið. Skýrir kaupm. mér frá því, að hann eigi
5000 kr. — fimm þúsund — krónu skuldabréf
seiri ég sé útgefandi að, og eigi að greiðast
bráðlega 1000 kr. í afborgun af því. Ég lýsi
því þá hiklaust yfir við kaupmanninn, að ég
hafi aldrei gefið út neitt skuldabréf og borgi
aldrei neina afborgun af því; ef eitthvert
skuldabréf væri til með mínu nafni undir, þá
væri nafnið mitt stolið og þjófurinn að því
væri auðvitað Ari Þórðarson. Kaupm. þessi á-
málgaði þessa greiðslu 2—3var um haustið og
fékk hjá mér alltaf sömu svör. En aldrei hefi
ég borgað skuldabréf þetta og aldrei heyrt það
nefnt nema þetta haust, líklegast að fölsunin
á því hafi verið svo augljós hjá Ara, að
enginn hafi viljað egia það, og enginn treyst
sér til að innheimta það.
Ég veit nú ekki hvort ég á að vera að hafa
orð á því, að í eitt skifti sem oftar hafði ég
verið allan daginn við vinnu mína. Þegar ég
kom heim í Finnbogahús um kvöldið eru þau
Ari og Guðrún búin að bera allt mitt dót,
rúmföt sem annað, út úr húsinu, og dreifa því
í kringum það. Mér fannst nú, að ég hefði
verið látinn greiða fullkomlega fyrir það, þó
ég fengi að hýrast í þessu húsi árlangt. Ég
fór til lögfræðings, hr. Sveinbjörns Jónssonar,
og lét hann þokkahjúin bera allt mitt dót inn
í husið aftur. Þetta voru nú bara smámunir
á móts við annað, sem ég varð að þola í sam-
búðinni við Ara þettað ár.
Til hægðarauka fyrir lesenduma, set ég nú
hér í einu lagi stærstu upphæðirnar, sem ég
tapaði af völdum Ara, að viðbættu því sem
hann ætlaði að láta mig tapa (skuldabréfið)
á þessu eina ári sem ég var í Finnbogahúsi.
Sú skýrsla lítur þannig út:
1. Tvíborgað ráðskonukaup Guðr. kr. 1800.00
2. Borgað í Finnbogahúsi....... — 1000.00
3. Stolið frá mér peningum .... — 1100.00
4. Stolið frá mér reiðhesti . . . . — 800.00
5. Gefið út skuldabréf og nafni
mínu stolið undir það .... — 5000.00
Samtals svikið út úr mér, stolið
af mér og reynt að falsa út á
mitt nafu................... kr. 9700.00
— níu þúsund og sjöhundruð krónur — á
einu ári.
Fimmtíu króna seðillinn, sem Ari gaf Guð-
rúnu rúmu ári áður hefur rentað sig fremur
vel hjá honum.
IV.
Ög nú flutti ég úr Finnbogahúsi, og þrátt
V I P A N
neinn kominn fjárhagslega og er það meira
en margur getur sagt, sem í klæmar á honuiri
hefur komizt, því svo mörgum hefur hann
komið á vonarvöl. Það þarf svo sem ekki að
taka það fram, að öllu þessu, sem Ari náði af
eigum mínum, eyddi hann jafnóðum í við-
bjóðslegustu óreglu, og nú fór Guðrún að
verða honum óþörf, því til annara glæpaverka
en að féfletta mig, gat hann ekki notað hana.
Þó komj atvik fyrir skömmu eftir þetta þar
sem hún varð honum skálkaskjól.
Guðrún hafði lítilsháttar veitingar í húsi
því, sem Norðurpóll var kallaður. Eitt sinn.
fyrir vanalega fótaferð, er barið að dyram.
Guðrún klæðir sig og opnar. Eru þá þama
tvær stúlkur, kaldar og illa til reika, því veður
var vont. Guðrún þekkti aðra stúlkuna, því
hún hafði verið kaupakona hjá okkur í Þor-
móðsdal. Stúlkurnar biðja Guðrúnu um kaffi
og hleypir hún þeim inn. Þegar þær hafa
fengið góðgerðir og búa^t til ferðar, gefur
önnur stúlkan Guðrúnu bréfpening (dollars-
seðil). Guðrún þekkti auðvitað ekki pening-
inn, því það var lítið uttri dollarsseðla í Þor-
móðsdal, en Ari lá þá þama í sleni eftir
fyllirí og honum var sýndur seðillinn og hann
þekkti hann og verðgildi hans, enda hefur Ari
líka alltaf verið fljótur að átta sig á verðgildi
annara manna eigna, þó hann hafi verið seinni
að átta sig á eignarréttinum. Hvað um það,
Ari lét Guðrúnu þýfga stúlkumar um meiri
dollara. Þær höfðu þá meðferðis dollara fyrir
nokkur hundruð krónur. Ari fékk þá fyrir
sama og ekkert, en svö voru stúlkurnar tekn-
ar fastar. Þær höfðu stolið dollurunum í út-
lendu skipi. Guðrún var tekin sem þjófsnautur
og fékk vægan eða engan dóm. Ekki nefndi
Guðrún Ara í þessu sambandi, en meðan á
þessu stóð fór Ari á óstjórnlegt dollara-fyllirí.
Og tíminn líður. Guðrún hættir í Norður-
pólnum. Ari yfirgefur hana. Hún er líka eigna-
laus og enginn slægur í því fyrir hann að
vera með henni lengur. Skömmu síðar byrjar
hún þó á kaffihúsi við Laugaveginn. Ari kem-
ur þar öðru hverju og hún gefur honum 2—
3—5 krónur, þegar hann er að drepast, svo
kemur hann þar eitt sinn ölóður og mölvar
mest allt af áhöldum Guðrúnar og svo hætti
hún kaffihúsinu fram af því. Það skal tekið
fram, að kaupmaðurinn á Hverfisgötunni lof-
aði að borga mér 800 kr. í peningum til þess
að ég kærði ekki yfir því, sem frændsystir
hans og Ari beinlínis stálu frá xriér. Ég gekk
að þessu tilboði og kærði ekki stuldina, en
þessar 800 kr. voru ekki komnar til mín í gær-
kvöldi, máske koma þær í dag, þegar póstur-
inn ber út bréfin.
V.
Þá er nú þessi frásögn á enda. Lesendurnir
geta dregið af henni þær ályktanir sem þeim
sýnist, ég hefi sagt frá atvikunum eins satt
og rétt og mér er unnt eftir öll þessi ár.
Ég vil einungis vekja athygli lesendanna á
því, að sök Guðrúnar er miklu minni en virð-
ist í fljótu bragði. Að upplagi var Guðrún
þannig gerð, að hún vildi ekki vamm sitt vita,
en þegar hún er komin undir stjórn og áhrif
annars eins fúlmennis og Ara Þórðarsonar, þá
er hún í raun og veru ekki lengur ábyrg
! gjörða sinna, og einnig má taka tillit til þess,
! að Ari hafði tjáð Guðrúnu, að hann ætti stór-
fyrsta verk var það áð hygla bleik eitthvað,fyrir þessa blóðtöku Ara, var ég ekki upp á