Svindlarasvipan - 18.04.1933, Page 3

SVINDLARASVIPAN
ir, sem læknirinn hafði orðið að borga fyrir
Ara greyið.
Hér hefir þessari fasteignasölu Ara verið
lýst í stórum dráttum. Finnst nú lesendum
þessa blaðs Ari vera maður, sem talandi sé
við eða komandi sé nærri. Nei, allir skynsamir
menn sjá og hafa séð, að Ari Þórðarson er
villidýr í mannsmynd, andstyggð allra góða
manna, eyðilegging alls viðskiptaréttlætis,
óþefsdýr, sem ranglátt er að sé meðal manna,
baktería, sem getur af sér hina örgustu pest
í mannheimum. Með samvizkuleysi, lýgi, svik-
um og fláttskap tældi Ari aleigu af Böðvari
og þannig hefir hann farið með fjölmarga
menn, sem í einfeldni sinni hafa haldið að
hann væri maður. Er ekki öll verzlun Ara
Þórðarsonar sannkölluð viðskiptameinföng, en
um þau þykist hann vera að rita í blað sitt,
Okrarasvipuna, og er því alltaf í ofmetnaðar-
brj álæði sínu að hýða sjálfan sig og skrifa um
sín eigin fjársvik og fólskuverk.
Ari Þórðarson hefir gengið óslitinn glæpa-
mannaferil frá því hann kom til fullorðins ára
og allt til þessa tíma, en nú er hann maður
sextugur að aldri. Hann tekur sér nú fyrir
hendur að gefa út blað um viðskiptameinföng
að hann segir og er því alltaf að forræma sína
eigin viðskiptahrekki. Hvernig er það með
Ara greyið, er hann orðinn geðveikur eða er
hræsnin og skinhelgin svona ofarlega í skepn-
unni? Margir, sem þekkja Ara greyið, álíta
hann ekki með fullu ráði og því vill sá, er
þetta ritar benda á, að óforsvaranlegt er að
láta hann afskiptalausan og ætla honum aum-
ingjanum að vinna sér brauð. Það er því ein-
læg áskorun þess, sem þetta ritar, til heil-
brigðismálastjórnarinnar og bæjarstjórnarinn-
ar, að hann (Ari) verði tekinn undir rann-
sókn og heilsufar hans prófað, svo í ljós komi
hvort hann er fær um að ganga laus. Auðvitað
verður allur sá kostnaður, sem af rannsókn-
irni leiðir, að greiðast af framfærslusveit Ara,
því ekkert hefir hann greyið til að borga með,
þar sem allur hans illi fengur illa forgengur.
Útskrift.
úr dómsmálabók Syindiarasvipunnar.
Ár 1933 í aprílmánuði var aukaréttur
Svindlarasvipunnar settur og haldinn á skrif-
stofu blaðsins af útgefanda þess með undir-
rituðum vottum. Fyrir var tekið að kveða upp
dóm í málinu:
Ákæruvald útgefanda Svindlarasvipunnar
gegn
hans undir skuldabréfí hafi rænt frá honum
ráðskonunni, hafi selt framlengingarvíxil út-
gefinn af Magnúsi Sæmundssyni sem sjálf-
stæðan víxil, hafi barið konurnar sínar o. fl.
o. fl. og hafa öll þessi brot að því er virðist
verið framin í ávinningsskyni. Þrátt fyrir
marvíslegar yfirheyrslur og fregnir úr öllum
nöfuðáttum og milliáttum hafa ekki fengist
fullar sannanir nema að litlu leyti, en undir
rekstri málsins hafa komið fram svo miklar
líkur, að ókleift þykir að sýkna sakbominginn,
enda að réttarins áliti óhugsandi að þetta séu
allt eintómar lygasögur.
Ara Þórðarsyni
og í því upkveðinn svolátandi dómur:
Mál þetta er af ákæruvaldi útgefanda
Svindlarasvipunnar höfðað gegn Ara Þórðar-
syni, hreppslim Hafnarfjarðar og Reykjavíkur-
bæjar, í Reykjavík fyrir brot gegn 4., 16., 18.,
21., 22., 23., 24., 26., 27. og 28. kapitula hinna
almennu hegningarlaga 25. júní 1869 og lögum
nr. 51/1928 um nokkrar breytingar til bráða-
birgða á hegningarlöggjöfinni og viðauka við
hana. Málavextir eru sem hér segir:
Um undanfama áratugi hefir Ari Þórðar-
son verið sakaður um allskonar afbrot, og eru
þau þessi, sem rétturinn hefir tekið til með-
rðar, en þau eru aðeins fá af mörgum: Sagt
er að Ari sé hórsekur, sekur um nauðgunartil-
raunir allt að tíu, sem þó er ekki full uppvíst,
hafi tekið peningaupphæð umfram leyfi úr
sparisjóðsbók Gunlaugs í Suðurríki, hafi svikið
út í reikning Benedikts í Krossholti 18 rjólbita,
hafi gert tilraunir til ýmsra afbrota, sem ekki
voru fullframkvæmd, hafi hnuplað víxli samþ.
".i' Einari Jónssyni á Spítalastíg 10 og selt
hann Þ. J. Thoroddsen lækni, hafi með svikurn
fengið Böðvar Jónsson til að kaupa M/b „Týr“,
bafi kveikt í húsi, hafi meitt æru og mann-
orð manna, hafi gefið út ranga kæru á út-
gefanda Svindlarasvipunar, hafi stolið frá hon-
um bleikum hesti, stolið frá honum 1100,00 í
peningum úr læstu kofforti og hafi falsað nafn
Framanrituð brot ákærða, sem kominn er
yfir lögaldur sakamanna, fæddur 26. nóvember
1875, og sem oft hefir sætt rfsidómum áður,
ber að áliti dómarans að heimfæra undir 160.,
169., 230., 253,46., 282. samanber 283., 217.,
218., 227., samanber 228., 270., 245., 204. og
202. gr hinna almennu hegningarlaga og þykir
refsing sú, sem ákærði hefir þannig réttilega
til unnið hæfilega ákveðin eftir öllum mála-
vöxtum 59 ára betrunarhússvinna.
Verjandi ákærða fyrir réttinum hefir gert
þá varakröfu, ef ákærður yrði dæmdur, að
refsing sú, sem hann að áliti réttarins hefði
tilunnið væri skilorðsbundin samkvæmt heimild
í lögum frá 16. nóvember 1907, 1. gr., en að
áliti réttarins getur þetta ekki komið . til
| greina, þar sem afbrotin eru svo margvísleg
: og mikilfengleg, þar sem ákærði hefir oft sætt
j reísidómum og loks, að áliti réttarins stendur
I hegsunarháttur sakbomingsins ekki fyrir bót-
um.
; Ákærði og framfærslusveit hans greiði „in
j solidum“ allan sakarkosnað.
! Á máli þessu hefir orðið nokkur dráttur, en
það réttlætist með því, að mikið annríki hefir
verið á skrifstofu Svindlarasvipunnar.
Því dæmist rétt vera:
j Ákærði Ari Þórðarson sæti 59 ára betrunar-
hússvinnu, svo greiði hann og framfræslusveit
■ hans „in solidum“ allan kostnað sakarinnar,
Arí á yfirreið.
(Ríma).
Vífa rari veiðari
vart sem hjarað getur.
Eitt sinn var á vergangi
væskils- Ara tetur.
Fýsti óteitan tálarekk
teiga af heitum kossi,
Melasveit hann gleiður gekk
gæfuleitar klossi.
Larfur fékk á föngum skil,
fals ei hékk til þurðar,
barði rekkur bæjarþil
bóndi gekk til hurðar.
Heilsaði kauði knálegum,
kveið ei nauðum þungu,
„mungát" bauð hann bóndanum
blekking sauð á tungu.
Margt var rætt, að „sumli“ sest,
samt var hætt við fári.
Vínið kætti bóndann best
bragða gætti Ári.
Ari fann þar alræðið
®efði hann það forðum,
bónda-manninn merka við
mælti þannig orðum:
Þín er elja meiri, en mitt,
margt þó kvelji skaðinn.
Kýstu að selja kotið þitt
krónur velja í staðinn.
Bóndi hjalar, hygg ég snjallt,
„hokrið" skal því láta,
krónutalan er mér allt
„upp á valinn máta“.
Svartra hára hauskúpan
hækkaði brár i svari,
krafsaði Ári kaupmála,nn
kænn í sárafari.
Ráðs á fundum rándýrskló
rauðu stundum litar —
hrekkja-lundin bragð til bjó
bóndinn undirritar. —
Ari fyndinn fór af stað
frár sem skyndileiftur,
klæki-synda braut hann blað
blekki-myndum greiptur.
Eftir fáein augnablik —
ilsku fláa hrekki —
bóndinn sá, það svikastrik
„svona má það ekki“.
Olli graóndi um aldastig
eiturbland í skálum.
Nú, hefir fjandinn fróman mig
flækt í vandamálum.
Ari pretta í syndum svaf
sést í þéttum línum,
hans skal smettið heykjast af
hnefarétti mínum.
Lands um víða leið skal stefnt
lögsögn fríð þó vanti,
ei skal kvíða, alls skal hefnt
eftir ríður fanti.
Innrasvíða áform þétt,
Ara bíður voðinn,
hesti síðan hleypti á sprett
héraðs fríði goðinn.
Svita flutu fossarnir
fáks af hluta reistum,
fætur þutu þróttmiklir
þvita skutu neistum.
Yfir móa, urð og börð
ekkert bjó þeim trega
—bbwb—aga
saman dró og hetjan hörð
hrópaði ógurlega:
„Hallo" djöfuls hundinginn
hygðu að vöfum þínum,
fyrst við höfum hitst um sinn
hlýddu kröfum mínum.
Loksins hrestur hitti ég þig
haldinn flestum sökum,
þú hefir hestinn minn og mig
mætt af verstu rökum.
Froðan draup á foldarkinn
fáksins hlaupa-þjála.
Flár í raupi fantur þinn
fram með kaupskilmála.
Ef þú hlýðir ekki mér
áttu stríð að baki,
skal ég hýða húð af þér
heyrðu níðingsmaki.
Neikvætt svar — við
fláttskap fús —
féll úr Ara kvofti.
Sóknarsnari seggur fús
svipu bar á lofti.
Hræðslu fangið fúlmennið '
fult af slangurs gorti
út í ganga einvígið
eftirlangan skorti.
Bóndann þyrsti í hefndarhnykk
hann svo byrsti talið,
fast svo hristi glæpagikk
greyið misti skjalið.
þar í synda staðar-stað
stjóm og yndi mistist,
sem í vindi bærðist blað
beinagrindin hristist.
Vargs á teig og vina án
vættist heigull tári,
síðast hneig með heila smán
hugardeigur Ári.
Eftir móðugt málareks
mótaður hnjóði og svaði
upp svo stóð til vammavegs
var slíkt þjóðarskaði.
Bragðamölur bilaði
byltist ölvits harmur,
afsals-skjölum skilaði
skalf þá fölur garmur.
Bóndinn slapp úr klækja-kló
knár sem hrappinn lagði,
síst var kappa um og ó
oft frá happi sagði.
Ari snerrinn blekkir bú
bónþörf hverri staður.
Spyr ég herra og heiðurs-frú:
Hvar er verri maður?
Forliúð snjáði af fingrunum
fjármál gráðugt krafði hann,
oft hjá þráðaekrunum
yfirráðin hafði hann.
Kaus að gleypa, fleka flá,
flækja og sveipa glópa,
lifði geipinn löngum á
láta greipar sópa.
Bændur slinga blckkja vann,
bónhending fram las hann,
Borgfirðingum hugði hann
helst að stinga í vasann.
Oft var mát hjá illráðum
eftirlátan teyma,
höfð var gát á garminum
G o ð a r sátu heima.
Illum klækjum alvanur
aðeins skækjur þrá hann,
hvar sem flækist forhertur
•OO fjandinn hrækir á hann.