Skutull - 14.05.1932, Blaðsíða 2

2
VinarorO
til verklýðsfélaga
—o—
Frá því var sagt í 15. tolublafii
Skutuls, aB verklýðafélaginn Áki
EKgertsson hefði á fundi í Verk*
lýðsfélagi Álftfirðinga líkt Sigurði
Þorvarðssyni við keilingarókind
nokkra, er svo var nísk, að hún
tímdi ekki að ætla sjálfri sér mat,
heldur tók bita af skamti hvers
vinnumanns, sem þó hefir vart verið
of ríflega útilátinn, — og hafði af
þessu viðurværi sitt. — Þetta þóttu
Áka lofsverð búhyggindi hjá kerlu
og sló því föstu, að vinnumennina
hefði ekkert munað um skerðingu
skamtsins. — Á saraa hátt mæiti
hann eindregíð með tilraun Sigurð-
ar Þorvarðssonar til að fá kiipið af
kaupi verkafólks á Langeyri drjúg-
an skerf, og kvað verkafólkið ekk-
ert muna um þá kaupskerðingu.
Ofangreindur kerlingarhugsunarhátt-
ur er lífshugsjón Áka Eggertssonar.
Hann veit, hvernig á að mæta
kreppunni. Atvinnurekendur eiga að
gera það með þvi að niða niður
kaup verkafólks, og húsbændur
með þvi að draga af mat hjúa
sinna! Þetta lýsir manninum prýði-
lega og huKsunarhæiti hans, og
þarf því enginn að efast um
stefnu hans, ef hann kæmist í
húsbóndasæti: Kerlingin yrði hans
andlega leiðarljós.
Áki er reiður yflr tvennu: Fyrst
því, að þessi svívirðilega samlík-
ing hans á Sigurði og kerlingar-
skrattanum skyldi komast á Ioft,
því tilgangur hans var að veita
Sigurði lið í kaupkúgunartilraunum
hans og svo af hinu, að með þessu
varð bert, að hann væri í verka-
lýðsfélagi. En það er honum við-
kvæmara mál, en þó kunnugt væri,
að það yrðu örlög hans að fara til
helvitis. Svo innilega hatar hann
og fyrirlítur stéttarfelagsskap verka-
manna. En hvers vegna er hann
þá í verklýðsfólagi? munu menn
rpyrja. Því er fljótsvarað. Maðurinn
tieysti svo mikið á rógberahæfiieika
sina, að hann hélt sig geta sundrað
íélaginu með þvi að ganga í það!!!
Ja, markmiðið var svo sem nógu
göfugt. En það hefir ekki tekist.
Og eftir seinustu aðgerðir sinar get-
ur Áki verið viss um, að það
tekst aldrei. Stjórn félagsins er í
öruggum höndum, og félagsfólkið
þekkir Áka Eggertsson, og veit, i
SKUTULL
hvaða tilgangi hann er félagsmað-
ur. öllu er því óhætt. Er vel við-
eigándi í þessu sambandi að minna
á málsháttinn: „Sér grefur gröi
þótt grafi*.
Það finnst Áka, vesalingnum,
miður heilbrigð stefna hjá verka-
fólki, að vilja ekki fúsiega lækka
kaup sitt á sama tíraa og peninear
hafa fallið í verði um ailt að 30%
og vötuverð hækkað að mun. —
Það lítur helzt út fyrir, að hann
sé ekki vel heilbrigður fj ilfur
auminginn, því svo heimskur er
hann ekki, að hann telji sig eða
aðra komast af með minni tekjur,
eftir því sem vörur verða dýrari.
Ekki getur Áki um það, hvort
tekist hafi að sefa æsingar þær, er
hann segir verið hafa á fundinum.
Verð ég því að bæta því við frá-
sögn hans, að þar endaði allt með
fullkominni ró, og samþyktu fund-
armenn að síðustu einróma og
ákveðin mótmæli gegn öl- ög brenni-
vínsfrumvö'pum Jóns Auðunns.
Þessi dagur varð því sannkallaður
raunadagur fyrir Áka. Neitað var
að lækka kaup verkafólksins, og
þingmaður kjördæmisins víttur fyr-
ir brennivínsást sína og ölbruggnn-
arhneigð. Hvoittveggja gekk Áka
til hjarta og hleypti vonzku í blóð-
ið. Þeir, sem þekkja hann, vor-
kenna honum sáran.
Ranghermi er það hjá Áka, að
eg hafl líkt mér við Skúla Thor-
oddsen og Sigurð frá Vigur, en það
tók eg fram, að mér væri hjartan-
l«ga sama um öll stóryrði íhalds-
manna um, að eg yæri æsinga-
maður, því það hefði altaf verið
uppáhaldsúrræði afturhaldsins að
aæma áhugamenn samtíðarinnar
þessháttar titlum og þaðan af verri.
Svo hefði t. d. verið um ágætis-
mennina Skúla og Sigurð.
Hér skulu sýnd örfá augljós
dæmi þess, hvernig ihaldsmenn
vöndluðu Skúla og sére Sigutði
kveðjurnar. í blaðinu Gretti, sem
út var gefið hér á fsaflrði á ábyrgð
Gríms Jónssonar, er Skúli þráfald-
lega nefndur fantur — sakamaður
— viss mannfýla — bófi — hinn
alræmdi friðarspillir níðingur o.s.frv.
Þar er Þjóðviljinn kallaður sorp-
blað, sem hafl sleikt sig upp við
skrílinn með sinni löngu högg-
ormstungu, smjaðraö fyrir honum
og dekrað við hann á ailar lundir.
Ennfremur er Skúli titlaður í þessu
íhaldsmálgagni sem Marat íslands,
Gríma.
Sjötta heftið af þjóðsagnasafninu
Grímu, sem Þorsteinn M. Jónsson
a Akuieyri gefur út, er nýkomið
á bókamarkaðinn.
Er það fjölbreytt að efni og
piýðilegt í alla staði að ytra bún-
ingi. f heftinu eru magnaðar
draugasögur, dularfullar huldufólks-
fögur og ágætlega sagðir þættir af
einkennilegum mönnum.
Allir þeir, sem þjóðlegum alþýðu-
bókmenntum unna, fara til .Tónasar
og kaupa Giímu fyrir hátíðina.
er það eitt hafl unnið sér til
fi ægðar að æsa fáfróða
og auðtrúa alþýðu
til úlfúðar og óróa.
— Tónninn er gteinilega sá sami
þá og mi. En góður er hver genginn.
Séra Sigurður er nefndur þefvis
sporhundur, alræmdur fyrir að
smiða sniðug ufpnefni á fólk og
sranga með ióg og lygi milli manna.
Um hann stendur t. d. þetta á
einum stað:
„Það er að vísu hörmulegt, að
hin helga þjóðkirkja vor skuli ala
í ska.uti sér slíkan prpst, sem séra
Sigurð. En það tjáir ekki að æðr-
ast yflr því. Það er tæpast auðið
að þrífa svo vel jurtagarðinn, aö
einstaka illgresi á stangli slæðist
ekki innan um‘.
Honum var líka, eins og Skúla,
brugðið um alla klæki, svo sem
undirróður, hræsni og æsing. En
nú eru það bara nýir menn, sem
örvæntingaræði hins úrkvtija aftu.-
halds bitnar á í blaðaskömmum
og bölbænum af sömu tegund.
Ihaldið er allaf sjálfu sér likt.
Þegar slíkir viðurkenndir sómamenn
og þjóðskörungar aem að ofan getur,
hafa fengið svona vitnisburö af
íhaldsvesalingum sinnar samtiðar,
sér hver maður, að eg get verið
ánægður, meðan vitnisburður minn
er þó miklum mun glæsilegri en
þeirra. • Ekki mun það þó stafa af
því, að Áka skorti fúlmenskuna til
að bnoða saman svipuðum sví-
viiðingum um mig, eins og Grím-
ur og hjálparmenn hans sömdu um
Sigurð og Skúla. Nei, viljinn er
nógur — en hann vantar það, sem
við á að éta: hugkvæmnina i þjón