Skutull - 21.05.1932, Blaðsíða 3

Manniið — sparnaðnr
— ofsóknir.
—o—
Af bréfkafla einum, sem birtur
var hér í blaöinu fyrir skömmu,
gafst mönnum kostur á aft kynn-
ast miöalda-hugsunarhætti oddvita
Ögurhrepps í garð þeirra manna,
sem einhverra orsaka vegna neyÖast
til að leita opinberrar hjálpar. í
þvi bréfl titlaði oddvitinn heila
fjölskyldu meðsmánaryiðinu hysk i,
íyrir það eitt, að hún haíði farið
íram á styrk, er nam nokkrum
tugum króna, vegna atvinnuleysis.
■— Almenmngur varð hissa — ætl-
aði varla að tiúa sinum eigin#
augum, er þetta sást á prenti, því
ailir héldu, að slíkur hugsunarhátt-
ur væri íyrir löngu moldu ausinn.
Nú er þó komið á daginn, að
oddviti ögurhrepps á andleg skyld-
menni i hreppsnefnd Hólshrepps og
stendur þanmg ekki lengur einn
uppi með smán sina. Þessu til
sönnunar skal hér birt í heild biéf
frá Jóhannesi Teitssyni, oddvita í
Bolungavik, til Guðjóns Bjarnasonar,
verkamanns. Er það gert með leyfi
Guðjóns. Biéfið er svohljóðandi:
Bolungavik, 13. maí 1932.
Samkvæmt ósk yðar, skal yður
hé með tjað, að fátækranefnd Hóls-
hrepps samþykkti á fundi 5. þ. m.
svohljóðandi fundarályktun:
»Vegna fyrirsjáanlegra örðugleika
með að framfæra þuifamenn hrepps-
ins, telur fátækranefndin nauðsyn-
legt, að taka upp þá stefnu, að
notað té vald það, er lög heimila,
til þess að ráðstafa þurfalingum á
þann hátt, er bezt hentar, til þess
að framfærsla þeirra veiði sem
ódýrust hieppsfélaginu. Til dæmis
litur nefudin þannig á, að fram-
fæisla á heimili Guðjóns Bjarna-
sonar gæti oiðið hreppnum kostn-
aðarlaus, ef þar að iútandi löglegar
raðstafanir væru gerðar. Fyrir þvi
samþykkir nefndín,., að getðar séu
ráöstafanir til þess að koma bömum
Guðjóns fyiir á góðu heimili og
hjónunum í góða vist.*
Þessi fundarályktun var samþykkt
á fundi hrei psnefndarinnar 11. þ. m.
að því viðbættu, að ráðstafanirnar
yrðu geiðar sem fyrst.
Samkvæmt framanski&ðu, svo og
samkvæmt samtali við yður 6. þ. m.
og einnig í dag, vil ég hérmeð
8SUTULL
biðja yður að láta mig vita hið
fyrsta, helzt á morgun, hvoit þér
haflð vísa vinnu fyrir yður og börn
yðar eða ekki, og hvort framfærsla
yðar muni framvegis þurfa að
hvila á hreppnum.
Viröingarfyllst
Jóh. Teitsson
Oddviti Hólshrepps.
Bréfið ber það ótvírætt með sér,
að bæði fatækranefnd og hrepps-
nefnd Hólshrepps eru sammála um
það að taka upp þ á s t e f n u,
að nota sér alt vald, sem lög
heimila, til þess að framíærslu-
kostnaður þutfamanna verði sem
Jéttastur á hrtppnum. Og hér er
byrjað á fjölskyldumanni — hon-
um tilkyunt, að heimilinu skuli
sundrað — og það eigi að gerast
sem allra fyrst. — Það er byijað
á manni, sem heflr veiið sjúkur
allan timann fra 26. september i
haust og að læknisdómi óvinnufæi
til 8. fyrra mánaðar. Á þessum
tíma )á Guðjón tvisvar á sjúkra-
húsi hér, samtals rúmai 9 vikur.
— Að eins eitt atriði nægir fyrir
þá, sem þekkja hieppsnefnd Hóls-
hiepps, tii skýringar þvi, hvers-
vegna suudra á heimili þessa mauns,
og svifta hann sjalfstaði. Og þetta
eina atnði er það, að G u ð j ó n
Bjarnason er for-
maður V e r k I ý ð s f é,
lags Bolungavikui.
í mðutlagi biéfsins heimtar odd-
vitinn skriflega yflilýsingu af foi-
nranni veiklýðsfélagsius um það,
hvoit hann muni þurfa á styrk að
halda í framtiðinni. Þessu var hon-
um svarað, eins og við atti, með
rpuiningu um það, hvað oddvitinn
ætti eítir að liggja margar legur,
þangað til hann iegðist bana-
leguna.
Það vill svo vel til, að sá, sem
þetta ritar, hefir átt kost á að
kynnast vel framkomu þessa odd-
vitavesalings í fleiri malum en
þessu, og getur verið, að bráðlega
verði drepið á framkomu hans t, d. í
skólamalum Bolviki'nga. — Hér
hefir samverkamönnum Jóhannesar
Toitsfonar verið hlift, en það verður
ekki hægt til lengdar. Verður varla
hjá því komist að helga þeim
nokkrar linur fyr eða síðar, enda
mun það gert.
Hannibal Valdimarsson.
3
Iínsf omg og teiknisýning
Gagnfr œða skolans.
—0—
ísfirðingar eru yfirleitt mjög lítið
fyrir það gefnir að kynna sér, hvað
gerist innan skólaveggjanna i þeirra
eigin i>æ. En þrátt fyrirvþetta al-
menna áhugaleysi, varð iðn- og
teiknisýning Gagnfiæðaskólans, sem
opin var á annan hvitasunnudag
og siðari hluta laugardagsins, sótt
af mörgum hundruðum manna.
Það verður heldur ekki um deilt,
að sýning þessi var fjölbreyttari, en
algengt er um skólasýningar.
Handavinna stúlkn-
a n n a
naut sin piýðilega i sal Kaupfélags-
ins, enda var þar líka margur lag-
legur, gagnlegurog eigulegur hlutur,
þegar farið var að skoða einstaka
sýningarmuni. Sýningargestir munu
hafa veitt því athygli, að þarna var
ekkert af skiæpulegum litum, og
ekkeit af áteiknuðu útlenau dóti,
eu hitt mun hafa verið flestum
dulið, að hver litasamsetning —
hvert munstur i vefnaði, útsaum,
pappavinnu og bastvinnu, var verk
uemendmna sjálfra — árangur af
umhugsun þeirra sjálfra, og sýndi
þannig þroska þeirra og fegurðar-
tilfinningu. Það varð því bert af
sýuingu þessari, að handavinnu-
kennslan í vetur hefir verið þrosk-
audi íyrir nemendurna — hefir
haft margvíslegt uppeldisfræðilegt
gildi.
En slíkt er nýjung í íslenzkri
handavinnukennslu í skólum. Þir,
eins og í öðrum námsgreinum,
heflr verið lagt kapp á að apa eftir
i stað þess að skapa. Á þann
hátt hefir verið auðveldara að ná
yfiiborðsarangri. Slikt eru ekki lof-
samleg ummæli um skólastarfserni
vora a flestum sviðum, en þau eru
því miður sönn.
Eðlisfræðisýningin.
íkennslustofunniinorðurálmuKaup-
félagshússins gat að líta ýms eðlis-
fræðiáhöld, öll gerð eftir nemendur
skólans. Vöktu þar auðvitað mesta
athygli útvarpstækin, sem nemend-
ur hafa byggt sjálfir. Skólastjóri
útvegaði í vetur M. Simson sem
kennara i þessari merku grein eðlis-
fræðinnar, og lærðu nemendur
þannig að skilja samsetningu og
sögu hins tröllauknasta menningar-