Skutull - 06.06.1952, Blaðsíða 3

S K U T U L L
3
Viðurkenning og kosninga-
dómar.
„Það má segja um H.V. eins og
fleiri forustumenn Alþýðuflokks-
ins, að ýmislegt hafi hann vel
gert í bernskutíð verkalýðssam-
takanna og er sjálfsagt að unna
honum verðugra eftirmæla fyrir
það eins og öðrum“.
Þetta eru ummæli Jóns Rafns-
sonar í blaðinu Baldri, er hann
mælti fyrir framboði Hauks Helga
sonar. — Já, þeir gerðu ýmislegt
vel, alþýðuflokksmennimir á fyrri
tíð, jafnvel líka Hannibal Valdi-
marsson. — Er nú hægt að búast
við, að harðir andstæðingar fari
miklu lengra en þetta í viður-
kenningu sinni í miðjum kosninga-
bardaga. — Það finnst mér sann-
ast að segja varla von. —
En hvemig var það svo með
þessa „fyrri tíð“, þegar ég vann
mér þau lárber, sem jafnvel Jón
Rafnsson vill nú ekki af mér hafa.
Það var fyrir og eftir 1930, þeg-
ar kommúnistar vom að brjótast
út úr Alþýðuflokknum og brölta
við að stofna Kommúnistaflokk-
inn. Og á þeirri tíð var hvorki mér
eða öðrum alþýðuflokksmönnum
klappað lof í lófa. Þá áttum við
sífellt að vera að svíkja verkalýð-
inn, og það var talið til höfuð-
glæpa að eiga samleið með slíkum
mönnum. — Svona var nú það.
Það er því dálítið gaman að
heyra það nú, að einmitt þegar ég
stóð hér í sem harðastri baráttu
við kommúnista sem aðalsundr-
ungaraflið í verkalýðshreyfing-
unni, og átti minn þátt í, að komm
únistar fengu aldrei verulega út-
breiðslu á Vestfjörðum —að ein-
mitt þá hafi ég ýmislegt vel gert.
Þetta bendir ákveðið í þá átt,
að eftir svo sem tuttugu ár hér
frá fáist samskonar viðurkenning
á störfum mínum í verkalýðshreyf
ingunni um þessar mundir.
Það er líka alkunn saga um víða
veröld, að verk jafnaðarmanna í
öðrum löndum má vel viðurkenna
og líka verk þeirra á löngu liðinni
tíð — bara ekki fyrir samtíðinni
eða í sínu heimalandi.
En þá verða bara smá árekstr-
ar við dómana eins og þeir voru á
hinni góðu gengnu tíð, og að því
uppgötvuðu er ekkert að gera
annað en brosa að öllu saman.
Hinsvegar er það skoðun mín,
að hafi ég eitthvað gert, sem þýð-
ingu hafi fyrir verkalýðshreyfing-
una hér á landi í framtíðinni, þá
sé það einkum tvennt og hvort-
tveggja frá seinustu árum. Og
þetta tvennt er:
Heildarsamningar um kaup
og kjör verkafólks á Vestfjörð-
um — og stjórn mín á Alþýðu-
sambandsþingi, þegar Alþýðu-
samband fslands var leyst úr á-
nauð kommúnista.
Og ég veit, að það er einkum
það síðarnefnda sem veldur því,
að allt meginmálið í grein Jóns
Rafnssonar var helgað mér — en
ekki fulltrúa íhaldsins — já, og
ekki heldur flokksframbjóðanda
Jóns, sem hann ætlaði þó i upp-
hafi að biðja ísfirðinga að gera
fyrir sín orð að Alþingismanni.
HEILDARSAMNINGAR FYRIR
LANDIÐ ALLT, ER ÞAÐ, SEM
KOMA SKAL. MEÐ ÞVI MÓTI
STANDA VERKALÍÐSSAMTÖK-
IN BEZT SAMEINUÐ — STERK-
ARI FÉLÖGIN STYÐJA ÞAU
VEIKARI — OG MEÐ ÞVI EINU
MÓTI FÆST FRAMKVÆMD SÚ
Nú haldið þið auðvitað, að ég
eigi við Jón klæðskera, en svo er
ekki. Ég á við nafna hans Rafns-
son úr Reykjavík, sem lagði það
á sig að koma alla leið til ísafjarð-
ar til að hnoða saman framboði
Hauks Helgasonar og lagði það
líka á sig í ofanálag að skrifa frá
Reykjavík langloku mikla í með-
mælaskyni með framboði sama
Hauks, sem enginn vildi annars
verða til að mæla með á prenti.
Mikil gamansemi felst í setn-
ingu eins og þessari: „Isfirðingar!
Kjósið Hauk Helgason á þing!!“,
en hún stóð nú samt og sett með
feitu fyrirsagnaletri á fyrstu síðu
seinasta Baldurs.
Stígandi er þó í gamanseminni,
þegar spurningunni um, hvað al-
þýðufólkið eiga að gera til að mót-
mæla doðanum, sem nú ríki í
verkalýðssamtökunum — er svar-
að með þessu:
Að kjósa Hauk Helgason á þing!
Enn vex gamansemin og fyndn-
in, þegar spurningunni um, hvern-
ig alþýðufólk eigi að mótmæla
niðurlægingu verkalýðssamtak-
anna — og svarið er aftur:
Að kjósa Hauk Helgason á þing.
Og að síðustu er svo spurt:
í grafalvarlegum tón, hvað alþýða
manna eigi að gera, til þess að
verkalýðssamtökin verði aftur að
áhrifaríkri stærð í þjóðfélaginu —
og enn er svarið eitt og hið sama:
Að kjósa Hauk Helgason á þing.
Þarna virðast kommúnistar því
hafa fundið allsherjarlyf og allra
meina bót við öllum þjóðfélags-
legum meinsemdum, og það er:
Að kjósa Hauk Helgason á þing.
Þetta er svona ámóta snjallræði
og þeir læknar halda sig hafa
HUGSJÓN AÐ GREITT SÉ SAMA
KAUP FYRIR SÖMU VINNU,
HVAR SEM ER A LANDINU.
Og það, sem ég svo legg ekki
minna upp úr, er það, að heildar-
samningar veita atvinnulífinu
miklu meira öryggi, en það á við
að búa með sérsamningum nú hér
og svo þar á öllum tímum og sitt
á hvað. — En öryggi atvinnulífs-
ins er síður en svo einkamál at-
vinnurekendanna. — Það er um
fram allt aðalhagsmunamál hins
vinnandi fólks.
Og hvað sem Jón Rafnsson segir
í kosningagreinum um niðurlæg-
ingu“ vestfirzkra verkalýðssam-
taka — er það víst, að þetta fram-
faraspor eiga verkalýðssamtökin
þó eftir að stíga, einmitt þar sem
kommúnistar hafa bæði ábyrgð og
yfirráð í verkalýðshreyfingunni
eins og bæði norðan lands og aust-
an.
Hannibal Valdimarsson.
fundið, sem hvaðeina lækna með
hraðritun resepta.
En furðulegt er, að svona gam-
ansamur náungi, eins og Jón
Rafnsson er, skuli ekki fyrir löngu
hafa fastráðið sig hjá Haraldi Á.
Sigurðssyni við bláu stjömuna —
sem upp frá því héti svo auðvitað
Rauða stjarnan.
--------o-
Er þðrf á tveimur
til að kastast
borðstokka á milli.
Framsóknarblaðið Isfirðingur
lýsir því réttilega, að bæjarfélag-
inu hafi orðið að því lítil gæfa, að
kommúnistar fengu hér oddaað-
stðu í bæjarstjóm, en það gerðist
með þeim hætti, að þeim tókst að
sá tortryggni í hugi nokkurra al-
þýðumanna og kvenna gegn Al-
þýðuflokknum, svo að hann missti
hér meirihlutaaðstöðu í bæjar-
stjórn.
Þá fengu kommúnistar úrslita-
aðstöðu í bæjarstjóm ísafjarðar
og lýsir framsóknarblaðið því,
hvemig sú aðstaða hefur verið
notuð, með eftirfarandi orðum:
„Allir vita, hvernig þeim (þ.e.
kommúnistum) hefur tekizt þetta
hlutverk sitt. Þeir hafa kastast
borðstokkanna í milli, svo að oft
hefur legið við, að bæjarskútan
færist með allri áliöfn“.
Þetta er mjög rétilega sagt og
skilst af öllum. — En öllu óskilj-
anlegra verður það hinsvegar,
þegar farið er svo að hjala um
nauðsyn þess að framsókn kom-
ist líka í þessa aðstöðu kommún-
ista hér í bænum. — Ekki yrði þó
Gamansamur er Jón!
Lætur hann ganga
róginn.
Eftir því, sem nær dregur
kosningunum hnignar andlegu
ástandi Vesturlandsrithöfund-
anna ört, dag frá degi.
Þeir, sem lesa Vesturland,
geta nákvæmlega fylgst með
vaxandi vanheilsu þeirra, og
sannast þar hið fomkveðna, að
lengi getur vont versnað.
Persónulegt níð og lævísleg-
ur rógur um Hannibal Valdi-
marsson, ásamt upplognum
slefsögum, sem ísfirðingur
byrjaði að japla á, fylla dálka
blaðsins í vaxandi mæli.
1 Vesturlandi er engin til-
raun gerð til að rökræða þau
vandamál, sem almenning varð-
ar. Á stefnumál Sjálfstæðisfl.
eða önnur málefni er alls ekki
minnst einu orði. Þar er ekk-
ert nema sóðalegt níð og hróp-
yrði. Þegar búið er að fjarlægja
sóðaskapinn af síðum Vestur-
lands, er ekkert eftir nema upp-
málaður vesaldómurinn og
glansmynd af Kjartani lækni.
Ef þessari rógsiðju er ætlað
að skaða Hannibal Valdimars-
son og vinna málefnum Alþýðu-
flokksins tjón, þá missir það
áform algjörlega marks, því að
rógurinn kemur höfundinum
sjálfum í koll og skjólstæðingi
Vesturlands.
ísfirzkir kjósendur fordæma
svona sorpskrif og fleygja Vest
urlandi frá sér fullir viðbjóðs
og fyrirlitningar.
Alþýðuflokkurinn getur vel
við unað, að andstæðingar hans
vegi að honum með vopnum
rógs og illyrða, slíkar baráttu-
aðferðir vekja réttláta andúð
almennings og efla brautar-
gengi Alþýðuflokksins að sama
skapi.
En menn eru að velta þeirri
spumingu fyrir sér, fyrir hvaða
fólk Vesturland sé skrifað og
hverskonar menn það eru, sem
því sé ætlað að hafa áhrif á.
Slík manntegund fyrirfinnst
ekki í bænum, sem betur fer,
að undanteknum ritsóðunum
sjálfum.
hættan á því minni, að bæjarskút-
an kantraði, ef þeir yrðu tveir,
sem köstuðust borðstokkanna á
milli. Og það vita allir, að innan
hins fámenna hóps framsóknar
hér eru menn, sem engu síður en
kommúnistar, vilja samvinnu við
íhaldið og aðrir, sem vilja sam-
starf við Alþýðuflokkinn. Báðir
þessir armar mundu heimta vilja
sinn sitt á hvað, og þannig verða
mjög hættulegur farmur á bæjar-
skútunni í viðbót við kommúnist-
ana sem fyrir eru.