Hamar - 12.06.1937, Síða 5

H AM AR
5
muninn. Um hitt var ekki hugsað,
hve hættulegt þetta gat og getur
orðið, einmitt Alþýðufiokkiium. Al-
þýðuflokkurinn er svo stór og svo
sterkur, að hann þolir vel að biða
eftir því, að kjósendur skeri úr um,
hvort þeir vilji að kommúnistaflokk-
urinn sé til eða ekki. En hann er þó
ekki svo sterkur, að hann hafi ráð
á að reyna að fótumtroða þá. SlST
HÉR. SlST NtJ.
Þess vegna verða frjálslyndir
menn, og einnig Alþýðuflokksmenn
hér, að styðja framboð Isleifs og
gera hina ítrustu tilraun til þess, að
brjóta vald hins óhappadrjúga Ihalds
hér i bænum á bak aftur. Það þarf
held ég enginn að óttast, að ísleifur
geri stórkostlegar „byltingar", enda
þótt hann komist á þing. En hitt er
ástæðan til að óttast, að sömu ,,ró-
legheitin“ verði yfir Jóhanni og sami
,,attaniossbragurinn“ yfir Páli, ef
þeir eiga eftir að prýða næsta Al-
þing með návist sinni. En við Vest-
manneyingar þurfum á öðru að
halda. Við þurfum að halda á ötulum
talsmanni, sem er ófeiminn við að
krefjast réttar vors og bera hann
fram, og sem er það meira áhuga-
mál, en að naga þau bein, sem vani
er að sletta í menn að verðlaunum
fyrir sérstaka þægð þeirra og þý-
lyndi.“
Lestu þessar greinar tvisvar
til þrisvar sinnum yfir og
reyndu svo að skapa þér glögga
skoðun á þessum rithöfundum,
og hvers megi vænta af þeim.
Og ef þú hefir ætlað að kjósa
ísleif Högnason á alþing, þá
munt þú ekki kjósa hann eftir
lesturinn.
ÚTGEFANDI KOMMÚNISTAFLOKKUP ÍSLANDS
DEILD ÚR ALÞJOÐASAMBANDi KOMMÚNISTA
V. *r*.
RerkjaWk,
L'L ituii 1954
22.
tbt
Isleifur Högnason:
Kommúnistaflokkur Islands er
ungur flokkur. Stofnendur hans voru
vinstri sósíaldemokratar og kommún-
istar, sem höfðu um alllangt skeið
starfað sem vinstri andstöðuarmur
innan Alþýðuflokksins. Sem vænta
mátti voru ekki allir þeir sem gengu
í K. F. I., flokk verkalýðsins, sér ann-
ars meðvitandi, er þeir gengu í hann
en að foringjar Alþýðuflokksins
væru ,,svikulir“ og „sérhlífnir", ýms-
ir í hæstu trúnaðarstöðum flokksins
uppkeyrðir af auðmannastéttinni,
með rikmannlegum bitlingum, og að
vonlaust var að hrinda þessu keypta
foringjaliði frá völdum í Alþýðu-
flokknum, og færa forystuna í hend-
ur hins byltingarsinnaða verkalýðs.
Það hefir greinilega komið í ljós, síð-
an að baráttan gegn tækifærisstefn-
unni, þ. e. áhrifum sósialdemókrat-
anna og auðvaldsins, var tekin upp
í K. F. I., að mikill hluti hins ,,eldra“
foringjaliðs flokksins er sýkt af sósí-
aldemókratiskum erfðakvillum, sem
Kommúnistaflokknum er nú lífs-
spursmál að losa sig við, sem skjót-
ast, til þess að vera hæfur til að inna
foringjahlutverk sitt í stéttabaráttu
verkalýðsins af hendi í náinni fram-
tíð. En það er að leiða verkalýðs-
byltinguna á Islandi til sigurs.
Undir forystu tækifærissinnaiis
Stefáns Péturssonar, háði mikill hluti
hins „eldra“ foringjaliðs flokksins,
harða og hatrama baráttu, gegn
hinni bolsévistisku stefnu og flokks-
einingu. Var ég einn í tölu þeirra,
sem á 2. flokksþinginu og alt fram
til landsfundarins s. 1. haust, fylgdi
Þessu flokks- og um Ieið verkalýðs-
fjandsamlega andstöðuliði, þ. e.
hægri tækifærissinnum flokksins.
Skoðanir mínar og annara í þessum
hægri armi, voru orsök þeirra villna,
sem ég hefi gert.
Síðan á landsfundinum s. 1. haust
hefi ég gengið úr skugga um það, að
,, Alþýðuf lokkurinn" (foringjalið
hans) eru ekki svikulir og 'sérhlífnir
verklýðsforingjar (það eru tækifær-
issinnamir í K. F. 1.), heldur eru
krataforingjamir ósvikulir og ósér-
hlífnir erindrekar auðvaldsins ís-
lenska í verkalýðssamtökunum,
hættulegustu féndur verkalýðsins og
hagsmuna hans og þjóðfélagslegur
bakhjall auðvaldsins. Krataforingj-
amir em auðsveipir skósveinar inn-
lends og erlends fjármálaauðvalds,
sem heldur sér uppi á taumlausu
lýðskrumi og beinum stuðningi auð-
borgaranna.
Hin fyrri skoðun mín á kratafor-
ingjunum, sem sprottin var af röngu
mati á gildi hins borgaralega lýðræð-
is fyrir verkalýðsstéttina, olli því
fyrst og fremst að Vestmannaeyja-
deild flokksins, en þar hefi ég um
langan tíma haft flokksforustuna,
hefir langt frá því reynst hlutverki
sínu í stéttabaráttunni vaxin. Verk-
lýðsfélögunum, sem floltkurinn leiðir,
hefir hvergi nærri verið beitt sem
skyldi í stéttabaráttunni, fyrir brýn-
ustu hagsmunakröfum verkalýðsins.
Samtímis hefir safnast um flokks-
deildina töluvert múgfylgi, en þetta
fylgi gefur þó hvergi nálægt þvi
rétta mynd af róttækni og baráttu-
hæfni verkalýðsins hér. Síðan bar-
áttan gegn tækifærisstefnunni var
hafin fyrir alvöru i deildinni og beint
var sérstaklega gegn hinni hægri
tækifærissinnuðu skoðunum minum,
hefir flokksstarfinu verið beint, sam-
kvæmt flokksstefnunni, með meira
afli en áður að vinnustöðvunum og
það með talsverðum árangri (sjó-
mannakaupd.). Þetta afsakar samt á
engan hátt hægri-villur mínar, en
sannar aftur á móti, að flokksstefn-
an er rétt og flokksforystunni geta
Fyrir stefnu K. F. I.
Eftir Isleif Hognason.
allir félagar og verkamenn treyst.
Um hina tækifærissinnuðu klíku-
bræður, sem þegar hafa verið rekn-
ir úr flokknum, þá Stefán Pétursson
og Hauk Björnsson, er þetta að
segja: Eftir að Alþjóðasamband
kommúnista hafði staðfest réttmæti
stefnu flokksmeirihlutans og for-
dæmt skoðanir St. Péturssonar og
kliku hans, játuðu þeir að visu að
hafa farið villur vegar, en starf sitt
hafa þeir ekki getað heimfært við
þessi skoðanaskipti, og hefir því
sannast að engin skoðanaskipti hafa
í raun og veru átt sér stað, en sama
klíkubaráttan hafin af þeim æ ofan
í æ, á nýjum og nýjum grundvelli.
Þessi vinstri sósialdemókratiska
klíkubarátta þeirra hefir smám
saman þróast upp i fullan fjandskap
við Kommúnistaflokkinn. Kenningar
þeirra um að barátta miðstjómar
flokksins og framkvæmdarnefndar,
sé stefnt gegn þeim „persónulega",
en ekki gegn þeirra verkalýðsfjand-
samlegu, sósíaldemókratisku skoð-
unum og starfi, þessi viðkvæmni fyr-
ir „persónum" en afneitun á hinni
bolsévistisku flokkseiningu, gerði
brottrekstur þeirra óhjákvæmilegan.
Blöð krataforingjanna og Fram-
sóknarflokksins, hælast um að
Kommúnistaflokkurinn sé að
splundrast i innbyrðis rifrildi. Það
er víst, að fyrstu átök flokkshreins-
unarinnar hljóta að orsaka, að nokk-
uð flísist utan úr honum, en það
mun ekki veikja flokkinn, heldur efla
hann, og það eitt er víst, að hann
hefir alt að vinna í þessari baráttu
sinni, en engu að tapa. Vissa min er
sú, að flokkurinn sé þegar það styrk-
ur, bæði fræðilega og í framtaki, að