Alþýðublaðið - 31.07.1923, Blaðsíða 2

5
AL£»1T&UBL&&1»'
AHiýðchranðgerlim
selni? Mn óvidjafnanlega
hveitihranð,
bökuð úr beztu hveititegundinni (Kanada-korni) frá
steerstu og fullkomnustu hveitimylnu í Skotlandi,
sem þekt er um alt Bretland fyrif vörugæði.
Hjálpurst ð ’ hjúkrunarfélags-
Hver er maÉr in?
Mér verður oít að spyrja sjálf-
aa mig að, þegar ég sé ívo
œenn, er ganga samhliða, annan
af hioni svo kSlíuðu æ5ri stétt,
en hinn at þeirri lægstu, þeirrar
spurningar: Ja; hver er eiginléga
mismunurinn á þessum roönnum?
Jú, hann er ®á, að annar geng-
ur í >iínum< ÍQtum, uppsttökina
á allan nýmóðins háít, válds-
legur og bjóðandi, eins og hann
hafi ráð á öllu milli himins og
jatðar. Hinn er í óhre'mum ®g
tifnum íötum, sem svara til fá-
tæktar og erfiðíeika. Þeir, sem
um fara, taka lotningarfullir ofen
■fyrir »herxanum<, en gjóta fyrir-
litningarfullum augum tií hins,
»dónans«.
En nú skulum við gera dá-
lltla athugasemd. Við skulum t.
d. virða þá fyrir okkur fataiáusa.
Hver er þá munurinn? Jú, það
er hreinni og holdmeiri íikami á
þeim, sem aldrei hefir uanið
handtak og hvergi sést blettur
á eða hrukka. Hinn er óhreinoi
og sums staðar rispaður eða mar-
inn, og vott '.r fyrir sinum og
beinum af erfiði og vöntun á
þurfíarmeðulum likamans. Þetta
er það, sem skilur þá að fata-
lausa; að öðru leyti efast ég ekki
um, að eínasamsetning líkama
þeirra sé svipuð, og að báðir
verði að mold.
En við skulum gera meira. Við
skulum komást að því, hvor
hefir fengið meiri ske-rt af sálar-
hæfiieikum frá náttúrunnar hendi.
»Herrann< hefir auðvitað gengið
mentaveginn og yeit mikið, en
hinn hefir orðið að- láta sér
nægja lítiifjörlega bárnaákóla-
mentun. Okkur finst sjálfságt, að
mentamaðurinn geti gefið okkur
næga fræðslu á flestum sviðum,
en ort komumst vér brátt að
raun um (þó tií séu heiðarlegar
undantekningar), að fræðslan er
búin, þar sem bókviiið endar.
Náttúru-hæfileikarnir hafa epgir
verið til, en að eins bækurnár
hafa gert henn að »fínni< per-
sónu; fyrir utan þcð svið er
hann fáráðlingur.
Eftir æfagamalli venju verður
auðmannssonudDn (eða dóttirio)
að ganga meatavegian, hvorf
sem hann hefir hæfileiká til þess
eða ekki, þvf að hrapa ofan af
hápaíli virðingar niður á lægsta
þrep íyrirlitningar, er óafmáanleg-
ur blettur á hverrí auðmannsætt.
En nú skulum við gefa okkur
á taS vfð manninn í slitnu og
óhreinu fötunum, sem gengur
þreytulegur og niðuríútur við
hlið hins mannsins. Fyrst í stað
eru svör hans já og nei, en ef
við tölum lengur við hann, sér-
staklega ef það snertir hæfileika
hans, fer hann að verða upplits-
djaríari og unglegri í allri fram-
komu, og að síðustu getur farið
svo, að við geruni eigi annað en
hlusta og íræðast. Innan íindir
tötrunum býr sál, btiin miklum
hæfileikum tii ýmsra fram-
kyærnda frá skaparans hendi,
sem kæfðir eru niður af fátækt
og erfiðum iífskjötum. Þekking
hans er ekki sköpuð af eintóm-
um bókum & vissu sviði, heldur
meðsköpuð og gfædd af eigin
reynslu.
í hverju er þá fólginn munur-
ins »Líknar« er opin:
Mánudaga . . . kl. u—12 f. h.
Þriðjudagá . . .— 5—6 ®. --
Miðvikudaga. . . — 3—4 e. -
Föstudaga ... — 5—6 e. -
Laugárdaga . . — 3—4 e. -
BratiðliBÍfar
mjög ódýrir í
Kanpfélagínði
inn á þessum, mönnum? Hvers
vegna berum við meiri virðingu
fyrir þeim, sem mSnna er iánað?
Svarið verður þctta: Tízkan
heimska .veldur því, að við virð-
um meira. tötin og látbragðið en
hæfibikana.
»Oft er það f koti karls, sem
kóngs er ekki í ranni,< segir
gamalt máltak, og á það veS
heima við hæfiíelka rnannanna.
Innan undir tötrum og viðbjóðs-