Brautin - 13.07.1928, Blaðsíða 3

BRAUTIN
3
Kven-Rifsskór,“"í;08
Enn eru komin 400 pör í mörgum litum og gerðum.
Skóverslun B.Stefánssonary Laugav.22A. Sími628.
BESTU INNKAUPIN A
VEFNAÐARVÖRUM,
GLERVÖRUM,
BÚSÁHÖLDUM,
LEIKFÖNGUM,
í
EDINBORG
HíitnarHtr. lO og ÍSÍ. — Reykjavilt,
ekki eins og hann væri að
kenna, heldur miklu fremur
eins og hann segði það við
sjáifan sig, og einmitt þess
vegna hafði það meiri áhrif.
„Mér kendi faðir mál að vanda,
lærði hann mig þó ég latur
væri“ o. s. frv., segir Benedikt
Gröndal. Oft sér maður og virð-
ir hina óþreytandi elju sumra
manna til að leiðbeina sam-
ferðafólkinu, þegar það er um
seinan.
Eftir að ég varð fullorðin,
hafði ég talsvert mikið saman
við börn að sælda. Eg talaði við
þau og sagði þeim sögur og
mér finst ég hvorki af bókum
eða fullorðnu fólki hafa lærl
meira en af börnunum. „Af
munni barna og brjóstmylkinga
hefir þú þér lof til búið“, stend-
ur i góðri bók. Hreinskilni barn-
anna og hinar einföldu, en þó
oft viturlegu spurningar þeirra,
vekja mann til umhugsunar um
margt, sem áður hafði verið
gengið fram hjá. Eg fór að
reyna að haga orðum svo, að
þau hefðu sem mesta ánægju
af sögunum, og þegar ég fann
að þeim geðjaðist ekki að löng-
um lýsingum af mönnum eða
málleysingjum. Allar frásagnir
þurfa helst að vera eðlilegar,
blátt áfram og vingjarnlegar,
en maður fær ósjálfrátt vinar-
hug til þess, sem maður talar
vel um. Þannig hafa börnin
kent mér að tala og skrifa held-
ur hlýlega um þá, sem ég hef
minst á. „Mér kendi móðir mitt
að geyma hjarta trútt þó heim-
ur brygðist. Þaðan er mér kom-
inn kraftur, vinátta, ástin ó-
trauða, sem mér aldrei deyr“,
segir Ben.. Gyöndal. Og óhætt
er að segja, að svo miklu leyti
sem ég get heimfært til min
það, sem í vísunni stendur, eigi
ég það ekki sist börnunum að
þakka.
Þó er enn eitt ótalið, að ég
hef ekki „skrifað til að Iifa“. Á
andvökunóttum hafar ýmsar
smáar endurminningar gægst
fram, sem hafa orðið býsna á-
leitnar að komast áfram, þang-
að til ég hef orðið að láta það
eftir.
Á þessum molum hefir rit-
höfundaferill minn verið bygð-
ur. Lengi var hann að þroskast,
því seiniegt var að tína það
sainan. Þykist ég vita, að þeir
sem fá það svo að segja upp í
hendurnar í góðum skólum eigi
hægra aðstöðu, ef meðfæddu
hæfileikarnir eru jafnir.
Og að síðustu: Manni þarf að
þykja vænt um móðurmálið
sitt, góða, mjúka og rika.
Blessað málið, sem ég elska
því meir sem ég færist nær þvi
takmarki, að geta ekki mælt á
það framar. Eitthvað á þessa
leið mælti sá vitri maður Björn
Halldórsson prófastur i Laufási
við Eyjafjörð, sem ritaði einna
fegurst mál sinna samtíðar-
manna. enda mun enginn inis-
bjóða þvi, sem elskar það svo.
Að svo mæltu óska ég Braut-
inni gæfu og gengis á braut
sinni. Eg óska að henni takist
að standa á verði gegn bögu-
mælum og málvillum, kenni
fólki „inálið að vanda“, og ég
óska að sú gifta íylgi henni, að
geta dregið eitthvað úr því illa
umtali og óvild, sem nú, því
miður, sýnist gegnsýra flest af
dagblöðunum; geta kent fleir-
um eða færri að „Geyma hjarta
trútt þó heimur bregðist“. Tak-
ist það, mun henni vel farnast.
lngunn Jónsdóttir
fró Kornsó.
Þótt tveir dagar væru liðnir, síðan hún hafði fengið þetta
bréf í hendur, hafði hún ekki enn gert börnunum kunnugl
efni þess, þótt það snerti þau meir en lítið. Fyrst varð hún
að komast að fastri niðurstöðu sjálf, áður en hún færi að
ræða málið við þau. Tvo undanfarna daga, og einkum tvær
næturnar, hafði hún átt í hörðu bænastríði. Nú þótti henni,
sem hún sæi glögt, hversu réttast væri að taka í inálið, og
fann um leið, að hún hefði öðlast kraft til þess.
Auðvitað var fjárstyrkurinn, er boðinn var frain, inikill
Jéttir fyrir hana, en hún var að eðlisfari kona stórlát og var
gædd næmri sómatilfinningu; ljúfast var henni að bjarga sér
sjálf, en framar flestum óljúft að þiggja. Einkum tók hún
sér nærri, að þiggja styrk af þeim manni, sem bakað hafði
þeim öllum slíkt tjón. En úr því að hún var nú einu sinni
koinin að tastri niðurstöðu um það, hversu sér bæri að
breyta sem kristinni konu, var hún fyrir sitt leyti ekki leng-
ur i neinum vafa; en hún var kvíðin sakir barnanna. Mundi
hún geta fengið þau á sitt band í þessu máli?
II.
Meðan frú Gripenstan var enn ineð bréf Gisslers ; hönd-
um sér, var hurðin opnuð að baki henni. Þegar hún heyrði,
hve þéttan var gripið í handfangið, þóttist hún þegar viss
um, hver væri að koma inn. Það gat enginn annar verið en
Vilhelm; enda var það hann. Hún sneri sér við og brosti
til hans.
Það brá jafnan fyrir viðkvæmu ástúðaríeiftri í svip henn-
ar, er hún leil á son sinn. Og svo var nú, en eitthvert hik
var hann kominn í klærnar á lánardrotni síYmm. Já, hann
inátti þakka fyrir, að Gissler lýsti hann ekki gjaldþrota,
því að þá hefði hann mist í viðbót húsbúnað sinn ailan, er
var ágætur. Nú fékk hann þó að minsta kosti að halda hon-
um.
Nú var honum einn kostur nauðugur, að flytja alfari frá
Fallsta, sein ættlið eftir ættlið hafði gengið að erfðum frá
föður til sonar, og þetta var það, sem reið majórnum að
fullu. Fláttskapur vinar hans og ráðunauts, er hann gat nú
ekki framar efast um, olli honum biturrar hjartasorgar.
Heilsa hans fór skyndilega hríðversnandi.
Var það iðrun, sem náði tökum á Anton Gissler, er hann
sá þetta, og var það þess vegna, að hann lofaði majórnum
að dveljast áfram á Fallsta? Eða var það til þess að verja sig
gegn hinni duldu grunsemd í brjósti Otto Gripenstams, er
gerði það að verkum, að frá honum andaði kalt í garð
Gisslers. Hver sem nú ástæðan var, leyfði Gissler majórn-
um að lifa síðustu stundir sínar i Fallsta, og fyrir það var
vesalings ekkjan honum þakklát.
Skömmu eftir dauða inanns síns flutti hún alfari frá
Fallsta. Ekki var hún vel við því búin, að taka á herðar sér
þær byrðar, er samfara eru fátæktinni, jafn sorgbitin og hún
var fj'rir. En hún var kona og móðir, og var því í engum vafa
um, hvað gera skyldi, sökti sér ekki niður í ónytju hugarvil,
sneri sér hugrökk að hinum nýju viðfangsefnum, og lagði
fram alla luafta sína.
Með því að hún gat flutt með sér öll húsgögn sín og hús-
búnað, var fyrirtaks húsmóðir, og sem sköpuð til að stjóma