Brautin - 25.01.1929, Blaðsíða 3

BRAUTIN
3
ooocHaoaooooooctoðooaaooog
| BRAUTIN |
ö kemur út á föstudögum. — Ö
§ Mánaðargjald fyrir fasta &- 0
O akrifendur er 60 aura; einstök Ö
g® blöð kosta 15 aura. 0
AFGREIÐSLA blaðsins er i g
0 Þingholtsstræti 11, O
5 uppi. — Opin kl. 5—7 daglcga. S
Ö ö
000000000000000000000000
en sýnilega hafði hann óendan-
lega mikla þýðingu. Pvi árang-
urinn vaið góður og béd áfram
að vera það. Sjúklingar lækn-
uðust án uppskurðar, af árás-
um berklagerilsins, sem sára-
læknarnir álitu vera eingöngu
staðlegan sjúkdóm, er þeir
reyndu að lækna með limlesting,
t. d. með þvi aö taka af limi,
skera burtu stykki o. s. frv.
Árið 1910 stofnaöi dr. Rollier
skóla um notkun sólarljóssins.
1914, rétt lyrir ófriðinn, gaf
hann út bók sína »La Cure de
Soleil« (Sól-lækningar), en hún
hvarf i hinu mikla umróti ó-
friðarins og varð ekki kunn
hinum enskumælandi heimi fyr
en árið 1923, og var það ekki
erfiðisiaust frá minni hálfu.
Þetta er hin besta bók, sem
skrifuð heflr verið um berkla-
veiki og ætti að vera til í hverju
einasta læknisfræði- eða visinda-
bókasafni í heiminum.
Hin langa málsvörn mín fyrir
dr. Rollier hefir viða verið mjög
misskilin — að nokkru leyti
sökum þess, að hún hefir verið
það, sem álitið er af almenn-
ingi, litilfjörleg, sprottin af sér-
stökum dutlungum eða fyrirtekt,
og að nokkru leyti vegna þess,
að það þykir ekki lýsa ættjarð-
arást, að vekja athygli á ágæti
annara landa en sins eigin. En
hér eftir verður auðveldara en
áður að svara þessari aðfinn-
ingasemi, og niá þakka það
þessum merkisatburði i síðast-
liðnum mánuði.
Á síðasta fundinum, sem mér
hlotnaðist að stjórna, kynti pió-
fessor Béclere, foimaður í hinu
franska lækna akademii, dr.
Rollier fyrir fundarmönnum, því
næst las Rosselet, prófessor við
háskólann i Lausanne, upp biéf
frá Canton-ráðinu í Vaud, er'
tilkynti, að það hefði gert dr.
Rollier að beiðurs prófessor við
háskólann. Siðar gerði rektor
háskólans þá athugasemd, að
þetta væii meiri heiðursvottur
en virtist i fyrstu, því hingað
til hefði hann aðeins hlotnast
þeim piófessorum, sem lagt
hefðu niður embætti, og þó ekkí
nærri öllum. í mörg undanfarin
ár hefir prófessor Rollier, eins
og sér nú verðum að kalla hann
(þessi nafnbót, sem ef til vill
verður viðuikend af lófaspá-
mönnum og götusópurum í
Englandi, er litin tortryggnis-
augum á meginlandi Evrópu)
mætt vantrausti i Sviss og hefir
sannast á honum málshátturinn
að »enginn er spimaður í sínu
föðurlandi«. Fianskir læknar
hafa sent sjúklinga sína til
Leysin, og svissneskir læknar
hafa sent sína sjúklinga til Berck,
sem er þektur sóllækningastað-
ur nalægt Boulogne. En nú loks-
ins hefir Sviss viðurkent þenna
mikla brautiyðjanda sinn.
Hann hefir ekki — beinlínis —
gert neinar nýjar nppgötvanir,
en »sá veit best sem reynir« og
prófessor Rollier hefir reynsluna.
Það finnast enn efunarmenn og
spottarar, ekki slst ineðal hinna
limlestandi sáralækna, en þeirra
dagur, sein er svartari en nótt-
in, er b'áðum á enda. E11 f sjö
ár hefi ég engan heyrt haðast
eða spotta, sem ‘éð hefir Leysin
eða aðra þá staði þar sem sól-
arljósið er léttilega notað.
ð hefir ekki verið ætlun
mfn að fylla lækningastofur
próf. Rolliers, heldur að tæma
þær. Þessi raðstetna hefir geit
oss ljóst hlutverk vort. Vér eig-
um að útiýma beiklaveiki og
beinkröm og óllum öðium sjuk-
dómum myrkursins. Að 20 ár-
um liðnum — eða jafnvel f’yr, ef
mannkynið aðeins vildi nema lög-
mal naltúrunnar — myndu eng-
ar læknmgastofur fiamar verða
til i Leysin. En löi gu aður en
þessi tíini er liðinn, ætli pióf.
Rollier að hafa neyðst td að
segja af sér embætti sökum
Þvottadagamir
hvíldardagar.

Látið DOLLAR
vinna fyrir yður
Eqo |
u 1
‘f <0
> n
Fæst víðsvegar.
í heildsölu hjá
Halldóri Eiríkssyni.
Hafnarstræti 22. Sími 175.
Ef uanskil verða á afgreiðslu
blnðsins til tcaupenda, eru þeir
uinsumlegast bednir að gera að-
vart strirx með þul að hringja i
einhuern of þeim simum sem
auglgsti' eru i blaðinu, eða skrifa
til ritsljnranna.
vöntunar á sjúklingum og hafa
ekkert annað til að lifa á en
Nobels verðlaunin, sem átt hefði
að vera búið að veita honum
lyúr löngu siðan, og ekki verð-
ur hjá komist að veita honum
braðlega.
»Nóttin er bráðum á enda,
og digur að renna upp. Vér
skulum þessvegna leggja niður
störf myrkursins og viona með
vopnutn ljóssins«.
Guðrún Jánsdóttir
pýddi.
112
— Eg hel'i altaf veriö mesti þrákálfur, og er næmur á
skuggahliðarnar. Móðir mín og systur lita öðruvísi á málið.
— Móðir yðar og systur yðar, sögðuð þér!
í rödd hennar duldist eitthvað inunarfult, eins og hjarta
hennar þráði að kynnast þeim.
— Cecilia fór til Parísarborgar, til þess að nema frönsku
og sönglist, og er nú gift listamanni, og Elsa er kenslukona.
Móðir mín býr hérna i Stokkhólmi.
— Móðir yðar! Hvern hug ber hún til — okkar?
— Móðir min vill ykkur vel. Hún er — kristin.
Þegar hann leitaði að orði, til þess að lýsa móður sinni
til hlítar, kom honum í hug þetta eina orð — kristin.
Af þögninni, sem fór á undan orðinu, varð Veru Ijóst,
hve djúpa þýðingu hann lagði i það. Hún var annars ekki
vön að leggja aðra þýðingu i þetta orð, en að í kristnu
landi væru allir lcristnir.
— Henni vildi eg gjarnan kynnast, hraut henni af vör-
uin.
— Hún mundi fúslega veita yður viðtöku, ef þér vilduð
sækja liana heim.
— Eg átti ekki við það beinlínis, hvíslaði hún hálf-
sneypulega.
— En eg á einmitt við það. Mér mundi þykja vænt um,
að móðir mín og þér hittust.
Áður en hún náði að svara, og áður en hún gat ráðið í,
hvað hann hefði i hyggju, var hann „búinn að grípa hönd
hennar og þrýsta kossi á hana.
Að því búnu gekk hann hvatlega á brott, en hún stóð
109
— Þér óttist iðjuleysið.
— Hversvegna ætti ég að óttast það? svaraði hún, en hann
sá, að hún forðaðist að lita framan i hann.
— Þér ættuð að þiggja boðið, og fara heim til Fallsta og
hvila yður.
Hún kiptist við.
— Aldrei heim til Fallsta! slapp fram af vörum henni.
— Hvi ekki?
Meðan hann var þetta að mæla, gekk hann hægt út úr
salnum og hafði hún orðið að fylgjast með honum. Stóðu
þau nú ein úti á ganginum
Það var eftirtektarvert, að nú voru þau miklu meira blátt
áfram hvort gagnvart öðru, en í návist annara. Þau bjuggu
yfir sameiginlegu leyndarmáli.
Nú stóðst hún hið rannsakandi augnaráð hans einarð-
lega, og gerði enga tilraun til að dylja ástæðu sína.
— Doktorinn skilur hana vel, hvíslaði hún, og leit und-
an, til þess að dylja tárin, sem komu fram i augun.
Án þess að mæla opnaði hann hurðina að herbergi henn-
ar, og eftir þögulu samkomulagi fóru þau bæði inn þangað,
til þess að geta talað saman i næði, án þess að hjúkrunar-
konur eða sjúldingar sæju eða heyrðu.
— Eg er hræddur um, að þér séuð að brjóta heilann um
það, sem við vorum að tala um hjerna um kvöldið, þegar
þér láuð í rúminu, mælti hann áhyggjufullur.
Sorg hennar gerði hann mýkri í lund, og eins og breiddi
að nokkru yfir sekt föður hennar.
Honum féll þungt, að sjá hana saklausa þjást fyrir hinn